Julian Ursyn Niemcewicz przyszedł na świat w miejscowości Skoki, niedaleko Brześcia Litewskiego, w lutym roku 1758. Życie zakończył w roku 1841, w Paryżu. Pochodził z bogatej szlachty, był najstarszym synem mielnickiego podczaszego i Jadwigi z Suchodolskich. W domu rodzinnym Niemcewicza zawsze panowała patriotyczna atmosfera - kultywowano stary zwyczaje i podtrzymywano najważniejsze tradycje polskie. Zawsze domownicy interesowali się zagadnieniami natury politycznej i społecznej, a ojciec Juliana uchodził za kogoś doskonale zorientowanego w świecie. Niemcewiczowie byli bardzo blisko z inną znaną rodziną, z rodem Czartoryskich. Popierali oni ich próby przeprowadzania wszelkiego rodzaju reform. Niemcewiczowie bardzo dbali o to, by ich dzieci wyrastały w odpowiedniej atmosferze. Wykształcenie zdobywali młodzi zazwyczaj w murach Szkoły Rycerskiej, skąd wychodzili ludzie światli i czynni obywatele, dowódcy, politycy.

Julian także znalazł się w tejże szkole. Kiedy zakończył swą edukację, nie wrócił już na łono rodziny, ale stał się adiutantem i to służącym właśnie zaprzyjaźnionemu Adamowi Czartoryskiemu. Pobyt na dworze człowieka, który miał wielkie zdolności polityczne, a także interesował się sztuką i kulturą okazał się być bardzo dobry dla młodego, dopiero wchodzącego w dorosłe życie człowieka. Dzięki temu, że Niemcewicz miał stały kontakt z ludźmi pochodzącymi z inteligentnych sfer i miał możliwość odbywania częstych podróży do wielu europejskich stolic, bardzo szybko sam stał się człowiekiem niezwykle uczonym, z bogatym bagażem doświadczeń i mógł stać się kimś więcej, niż tylko adiutantem - zaczął pracować jako tłumacz, cały czas przebywając na dworze Czartoryskich.

Debiutem literackim tego człowieka był poemat, za którego podstawę posłużyła "Myszeida". Jednak tak naprawdę poważna kariera literacka rozpoczęła się w czasie prowadzenia przekładów francuskich romansów. Niemcewicz z jednej strony cały czas tłumaczył literaturę zachodnią, z drugiej zaś tworzył własne rzeczy, wśród których znaleźć można było gatunki takie jak bajka, czy oda. Najważniejszym dziełem tego człowieka okazała się jednak historyczna tragedia zatytułowana "Władysław pod Warną", która powstała w roku 1787 i opowiadała o dziejach polskiego króla.

Bardzo szybko także Niemcewicz zaczął awansować w polityce. Został posłem z Inflantów i bardzo mocno zaangażował się w prace prowadzone przez Sejm Czteroletni. Ten czas sprawił, że ludzie zaczęli nie tylko doceniać tego człowieka, ale i zauważyli jego niezwykłą inteligencję, charyzmę i patriotyczne uczucia. Ponieważ przez całe życie Niemcewicz był człowiekiem kultury, ostro sprzeciwiał się temu, by życie społeczne uległo feudalizacji. Niemcewicz starał się sprzeciwiać zawsze zakusom szlachty na wprowadzone już reformy - było tak na przykład w wypadku chęci zmian ustaleń wprowadzonych przez KEN. Niemcewicz mocno akcentował fakt, że należałoby dać większe prawa mieszczanom. Niemcewicz wypowiadał się także na temat wprowadzenia tronu dziedzicznego. Był to także czas intensywnego rozwijania się publicystyki - brał w nim udział także Niemcewicz, współpracując często z Tadeuszem Mostowskim i Józefem Weyssenhoffem przy wydawaniu ich "Gazety Narodowej i Obcej". Związany był bardzo mocno z Sejmem Czteroletnim, co spowodowało także napisanie przez niego komedii politycznej "Powrotu posła". Oprócz tego spod pióra Niemcewicza wyszedł jeszcze utwór dotyczący czasów Kazimierza Wielkiego. Niemcewicz czynnie zajmował się kształtem uchwalanej właśnie Konstytucji.

Niemcewicz zdecydował się emigrować w momencie, kiedy miała miejsce Targowica i gdy zdecydował się na przystąpienie do niej Stanisław August Poniatowski. Czas, jaki twórca spędził na emigracji, na początku w Wiedniu, później zaś we Włoszech, nie był dla niego okresem bogatym w twórczość literacką. Zdecydował się na powrót, kiedy miała miejsce insurekcja kościuszkowska. Zaangażował się w ten sposób, że został jej sekretarzem. Za swą działalność w czasie powstania uwięziono go w Pietropawłowsku. Tuż po zaprzestaniu wystąpień zbrojnych, wraz z Kościuszką pojechał w stronę Ameryki. Stany Zjednoczone pozwoliły mu na wielokrotne wizyty u prezydentów - Washingtona i Jeffersona. Ożenił się z Amerykanką, co umożliwiło mu otrzymanie obywatelstwa. Będąc w Stanach Zjednoczonych, Niemcewicz wrócił do pisania - tworzył poematy i ballady.

Niemcewicz zrezygnował z pobytu w Stanach w roku 1807. Powrócił do Europy i zamieszkał na terenach Księstwa Warszawskiego - tam też został senatorem oraz wiązał się z wieloma instytucjami kulturalnymi, jak Dyrekcja Rządowa Teatru Nar., gdzie pełnił funkcję prezesa czy Towarzystwo Przyjaciół Nauk. Znowu tworzył wiele dzieł, teraz były to głównie pozycje historyczne.

Niemcewicz działał jeszcze czynnie w czasie powstania listopadowego. Po upadku tegoż, ponownie wyemigrował - umarł za granicą w roku 1841.