Ernest Hemingway (1899-1961) był wybitnym amerykańskim pisarzem, reporterem i korespondentem wojennym. Uczestniczył w obu wojnach światowych oraz wojnie domowej w Hiszpanii. W roku 1918 jako ochotnik wyruszył na front włoski, co przypłacił utratą zdrowia. Od 1921 roku przebywał w różnych miejscach w Europie, najdłużej zatrzymując się jednak w Paryżu, gdzie nawiązał kontakty z tamtejszą cyganerią artystyczną. W roku 1928 wyjechał z Europy, by osiąść w Key West na Florydzie. Po pobycie w ogarniętej wojną domową Hiszpanii jakiś czas przebywa na Kubie. Pod koniec lat pięćdziesiątych zamieszkuje miasteczko Ketchum w stanie Idaho (USA).
Warto wspomnieć, że oprócz swoich namiętności pisarskich i wojennych, Hemingway był także rybakiem, myśliwym i miłośnikiem corridy, co także znalazło oddźwięk w jego twórczości. W gruncie rzeczy pisarstwo Hemingwaya zawiera bowiem mnóstwo elementów autobiograficznych. Główne miejsce w jego twórczości zajmują rozważania dotyczące okrucieństwa wojen, które przeszedł. To przeżycie odcisnęło się trwałym piętnem na charakterze jego prozy.
Jedną z najsłynniejszych powieści Hemingwaya jest utwór "Słońce też wschodzi" (1926), uważany za anarchiczny manifest całego straconego, powojennego pokolenia. Kolejna książka - "Pożegnanie z bronią" (1929) również stanowi pacyfistyczny protest przeciwko okrucieństwu i bezsensowi wojny. Hemingway, z powodu nastroju swoich utworów, uważany jest niejako za guru całego "lost generation", a jego książki pełnią rolę swoistych manifestów.
"Komu bije dzwon" (1940) opisuje z kolei heroiczną walkę i śmierć amerykańskiego zwolennika republiki w hiszpańskiej wojnie domowej.
Słynne opowiadanie "Stary człowiek i morze" zostało napisane w roku 1952 i jest paraboliczną powiastką filozoficzną opisującą samotne zmagania człowieka z własnym losem i przeznaczeniem.
Uogólniając, można pokusić się o stwierdzenie, że typowi bohaterowie prozy Ernesta Hemingwaya to ludzie mężni, często także brutalni, prymitywni, ale świadomi swojego tragicznego losu, poszukujący sensu życia w walce zarówno z naturą, jak i innymi ludźmi. Proza Hemingwaya jest dosyć szorstka, jego styl naśladuje mowę potoczną, jest zwarty i rzeczowy, ale niepozbawiony liryzmu.
Za swój dorobek (liczne powieści, opowiadania, reportaże, wspomnienia) Hemingway otrzymał w 1954 roku Nagrodę Nobla.
