Piętnastego października w roku 70 p.n.e. przyszedł na świat Wergiliusz. Jego rodzinne miasto, Andes, położone był nie daleko Mantui. Jego rodzina była niezamożna, mimo to otrzymał dobre wykształcenie. Kiedy miał dwanaście lat rozpoczął naukę w Kremonie. Szkoły stamtąd cieszyły się dobrą opinią, były na wysokim poziomie. Wergiliusz przeprowadził się do Mediolanu, a potem do Rzymu. Został tam do roku 53 p.n.e. W swojej edukacji skupiał się głównie na poznawaniu retoryki. Studiował też krytykę i stylistykę literacką. Zainteresowała go również filozofia, a to dzięki swojemu nauczycielowi Sironowi, zwolennikowi epikureizmu. W stolicy bliscy stali się mu poeci pochodzący z Galii Nadpadańskiej. Zajmowali się oni powstałym niedawno kierunkiem tzw. aleksandrynizmem. Charakteryzował się on opozycją wobec konwencji poezji łacińskiej. Wtedy właśnie powstały wczesne utwory Wergiliusza zebrane w Appendix Vergiliana. Spokój młodego poety zmącił wybuch wojny i bitwa pod Filippi w 42 roku p.n.e. Po bitwie dobra ziemskie wokół Mantui rozdano weteranom wojennym. Wergiliusz był już na tyle znany, że udało mu się zatrzymać rodzinny dobytek. Nigdy już jednak nie mieszkał w swoich stronach. Zamieszkał w Rzymie. Jego sławę powiększyły Bukoliki, znane też pod nazwą Eklogi. Zbiór poety, nad którym pracował w latach 42- 39 p.n.e. Późniejsze dzieło, Georgiki, powstały, gdy pracował w kole poetyckim, pod opieką Mecenasa. Było to w latach 36- 29 p.n.e.
Pod koniec życia Wergiliusz pisze Eneidę, niestety nie udało mu się jej skończyć. Pracę przerwała śmierć w Brundyzjum 19 r. p.n.e. W Neapolu zostały pochowane jego ciało. Umarł jako bardzo bogaty człowiek. Pozostały po nim wielkie wiejskie posiadłości. W testamencie napisał, że jego Eneida nie może być wydana. Nie została ukończona i poeta nie chciał jej pokazywać na świat w takiej postaci.
Oktawian jednak sprzeciwił się temu i Eneidę poznał świat. Bardzo dobrze znana jest biografia artysty dzięki licznym badaniom jego życia. Zajmował się tym m.in. Donat z IV wieku.
