1809-1849
Juliusz Słowacki jeden z najwybitniejszych twórców polskiego romantyzmu. Urodził się 4 września 1809 roku w Krzemieńcu na Wołyniu (Ukrainia). Pochodził z inteligenckiej, jego ojciec, Euzebiusz pracował w Liceum Krzemieńskim, a później wykładał na Uniwersytecie w Wilnie, zmarł, gdy Juliusz miał pięć lat. Wychowywała go matka Salomea. W młodości Słowacki zachwycał się poezją Mickiewicza, którego później poznał osobiście. Słowacki ukończył szkołę średnia i studia prawnicze w Warszawie, następnie podjął pracę jako urzędnik Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Przeżył młodzieńczą nieszczęśliwie zakończoną miłość do L. Śniadeckiej, czemu dał wyraz m.in. w "Godzinie myśli", "Kordianie", " Podróży do Ziemi Świętej z Neapolu", czy "Beniowskim". Debiutował w roku 1830 w wydaną bezimiennie powieścią poetycką "Hugo". Zdobył sobie uznanie jako autor tzw. liryków powstańczych, zalicza się do nich np. "Hymn" (Bogurodzica!...), "Oda do wolności", "Kulik". Utwory te charakteryzuje wyrażany z zapałem ideał walki zbrojnej w imię wolności. Pod wpływem nalegań matki w 1831 roku opuścił kraj i udał się do Paryża. Na emigracji powstały najwybitniejsze jego utwory, dramaty: "Kordian" (1833), "Balladyna" (1834), "Horsztyński" (1835), "Lila Weneda" (1840): wiersze zawarte w trzech tomach "Poezji", poemat dygresyjny "Beniowski' (1841). Początkowo zafascynowany twórczością Mickiewicza , później zajął stanowisko opozycyjne, stwarzając własny wariant polskiego romantyzmu. Chory na gruźlicę zmarł w 1849 roku w Paryżu. W 1927 roku jego szczątki zostały sprowadzone do Polski, gdzie spoczywają w podziemiach katedry na wzgórzu Wawelskim.
