Bolesław Prus (właśc. Aleksander Głowacki) polski powieścio - i nowelopisarz, a także publicysta. Przyszedł na świat dnia 20 sierpnia 1847 roku w Hrubieszowie, niewielkim miasteczku położonym niedaleko Lublina. Jego ojciec i matka umarli, gdy był jeszcze dzieckiem. Jego wychowaniem zajęła się rodzina osiadła w Puławach oraz Lublinie. Pierwsze nauki pobierał w Szkole Realnej w Lublinie, później zaś uczęszczał do szkół w Siedlcach i Kielcach. W gimnazjum w tym ostatnim mieście nauczycielem był jego brat Leon, który należał do stronnictwa "czerwonych" prącego do wywołania powstania. Bolesław, gdy rewolta wybuchła, nie stał bezczynnie. Lecz wziął w niej aktywny udział. W jednej z potyczek został ranny. Przesiedział kilka miesięcy we wiezieniu, ale go zwolniono ze względu na młody wiek.
Wyszedłszy z więzienia dokończył naukę w gimnazjum i podjął studia na fakultecie matematyczno-fizycznym Szkoły Głównej we Warszawie. W trakcie studiów przeniósł się do Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Puławach. Po powrocie do stolicy, podjął prace jako zwykły robotnik fizyczny.
Debiut pisarski Prusa miał miejsce nie na niwie literackiej, ale publicystycznej. Stanowią go korespondencje zamieszczone w Kurierze Niedzielnym w 1864 roku. W roku 1866 zaczął publikować swe humoreski w Kurierze Świątecznym. To one stanowią jego debiut stricte literacki. Prus, który przez całe życie interesował się naukami ścisłymi, przyjął również na siebie rolę ich popularyzatora wśród szerokich mas społeczeństwa, czego dowodem może być jego artykuł o elektryczności (1872) zamieszczony w Niwie. W roku 1872 rozpoczął pisać dla periodyku Opiekun domowy cykliczne felietony cyklu, które nosiły tytuł Listy ze starego obozu. Używał pseudonimu Bolesław Prus. W roku 1874 został stałym współpracownikiem pisma Niwa. Od 1875 zaczyna pisać dla Kuriera Warszawskiego najbardziej znany ze swoich cyklów felietonowych, mianowicie "Kroniki". W roku 1879 roku został przyjęty do Międzynarodowego Towarzystwa Literackiego. W roku 1882 natomiast przyjęto go do składu redakcyjnego "Niwy".
W latach osiemdziesiątych stworzył on własną koncepcje powieści (zob. Słówko o krytyce pozytywnej, 1890). Żądał on, aby powieściopisarze w swych utworach koncentrowali się na ważkich problemach społecznych. Pierwszy etap - do roku 1880 - jego działalności na niwie literackiej przyniósł takie utwory, jak: zarys powieści: Dusze w niewoli (1877), humoreski, np. Kłopoty babuni (1974), nowele społeczno-obyczajowe, m.in. Pałac i rudera i Sieroca dola (1875).
W okres dojrzały swej twórczości wszedł wraz z publikacją w latach 1880 - 1883 roku nowel, m. in.: Anielka, Powracająca fala, Michałko i Katarynka, Antek oraz Grzechy dzieciństwa.
W roku 1885 rozpoczął na szpaltach periodyku Wędrowiec publikację powieści zatytułowanej Placówka. Na półkach księgarskich ukazują się również wybory jego nowel i opowiadań: Pierwsze opowiadania (1881) oraz Szkice i obrazki (1885).
W latach 1885 - 1897 trafiają do rąk czytelników jego najznamienitsze dzieła sztuki powieściopisarskiej: Lalka (1890), Emancypantki (1894), Faraona (1897).
Do końca swych dni pozostawał osobą niezwykle aktywną na polu społecznym. Zmarł dnia 19 maja 1912 roku.
Jego dzieła ukazały się w licznych wydaniach, m. in.: Pisma (tom 1-4, 1897, wydanie 2 - 1904), Pisma (tom 1-15, 1918-1927), Pisma (tom 1-23, 1924-1927), Pisma (tom 1-29, 1948-1952), Listy (1959), Kroniki (tom 1-20, 1953-1970), Wybór pism (tom 1-10, 1954, wydanie 5 - 1974-1975).
