Historia chrześcijaństwa rozpoczyna się wraz z działalnością na ziemiach Palestyny i Judei Jezusa Chrystusa. Wcześniej, bo już w latach sześćdziesiątych pierwszego wieku przed naszą erą cała Palestyna dostała się pod władanie Rzymian, z czasem jej część wraz z Judeą została nawet inkorporowana przez Rzymskie Cesarstwo. Wtedy właśnie, w Galilei zaczął działać i nauczać nowej wiary młody, charyzmatyczny prorok- Jezus Chrystus. Początkowo jego działalność rozumiana była jako odłam religii judaistycznej, z czasem jednak, zwłaszcza w naukach Pawła z Tarsu stała się odrębnym wyznaniem, religią uniwersalistyczną głoszącą zbawienie wszystkich ludzi, jako dzieci jednego Boga-Ojca.

W swoich naukach Chrystus mówił o sobie jako o Mesjaszu, który odkupi swoją śmiercią ludzkie dusze, który zawrze nowe przymierze z Bogiem Ojcem. Miał być wyzwolicielem i przewodnikiem ludzkości w drodze do królestwa niebieskiego. Jezus przedstawiał siebie ludziom jako Syna Bożego i króla całego narodu żydowskiego. Te wypowiedzi spowodowały niezwykłą niechęć a później nienawiść środowisk żydowskich, które za wszelką cenę zaczęły dążyć do usunięcia niewygodnego proroka z drogi. Dzięki zdradzie jednego z apostołów Chrystusa- Judasza, udało się pojmać i skazać Chrystusa na śmierć. Sędzią na jego procesie był namiestnik rzymski w Judei- Poncjusz Piłat. Chrystus został skazany na męczeńską śmierć przez ukrzyżowanie.

Najbardziej nowatorskim wkładem myśli chrześcijańskiej już u jej zarania, było głoszone przekonanie, że wszyscy ludzie, bogacze i biedota, wolni i niewolnicy są równi, że wszyscy ludzie są braćmi. W silnie zhierarchizowanym społeczeństwie rzymskim takie poglądy były nie do pomyślenia. Tym samym chrześcijanie stali się w cesarstwie elementem obcym, niezrozumiałym i niepożądanym. Rzymianie wierzący w wielobóstwo, mający bogów opiekuńczych dla każdego zjawiska, przedmiotu i czynności, nie mogli pojąć wiary w jednego boga, w dodatku głoszącego pochwałę skromności, pokory i ubóstwa, propagującego bezinteresowne miłosierdzie (wspaniały obraz owego ścierania się obu kultur, ich wzajemnego niezrozumienia dał Henryk Sienkiewicz w swojej znakomitej powieści "Quo vadis"). Przez owe wyobcowanie, a także przez fakt, że oddający cześć jedynemu bogu chrześcijanie odmawiali czczenia boskiego cesarza, zostali oni uznani za wrogów państwa rzymskiego, byli prześladowani, mordowani, oskarżani o najgorsze zbrodnie (np. fałszywe oskarżenie o podpalenie Rzymu za panowania szalonego i okrutnego cesarza Nerona), a nawet o klęski żywiołowe. Największym, najbardziej zagorzałym i okrutnym prześladowcą chrześcijan w historii Cesarstwa Rzymskiego był cesarz Dioklecjan.

Z czasem jednak religia chrześcijańska, początkowo wyznawana głównie przez nędzarzy, niewolników i biedotę, powoli uzyskała przewagę, z czasem jej wyznawcami stali się nawet zamożni Rzymianie i rodzina cesarska (III wiek naszej ery. W 313 roku cesarz Konstantyn wydał edykt, w którym chrześcijanie otrzymali zapewnienie o swobodzie ich wyznanie. Niecałe sześćdziesiąt lat później chrześcijaństwo zostało uznane przez cesarza Teodozjusza za religię panującą w Cesarstwie Rzymskim.

Nauki Jezusa Chrystusa zostały zebrane i spisane przez czterech z jego apostołów- Mateusza, Marka oraz Łukasza i Jana. Ich opracowania nauk Chrystusa nazwano Ewangeliami. Ewangelie wraz z dziejami apostolskimi, listami apostolskimi oraz apokalipsą świętego Jana składają się na całość Nowego Testamentu- najważniejszej księgi chrześcijaństwa.

Od momentu uznania chrześcijaństwa za równoprawne, a potem za główne wyznanie, chrześcijanie zaczęli budować hierarchię kościelną, której najważniejsze ośrodki znajdowały się początkowo w Rzymie, Konstantynopolu oraz Aleksandrii i Antiochii. Największą władzę uzurpowali sobie biskupi rzymscy, widząc w sobie bezpośrednich następców świętego Piotra. Na tym tle zrodził się konflikt między Rzymem i Konstantynopolem, który zaowocował podziałem cesarstwa i Kościoła na wschodnie i zachodnie. Ów podział to tzw. schizma, ogłoszona w połowie jedenastego wieku (tak oddziela się chrześcijaństwo rzymskie od prawosławnego- rok 1054). W ramach chrześcijaństwa często dochodziło do nieporozumień na tle rozumienia i interpretacji prawd wiary i zachowanych pism apostolskich. Pojawiali się więc tzw. Ojcowie Kościoła, którzy starali się w swoich pismach wyjaśniać tezy i prawdy wiary. Najważniejsi z nich to Justyn, Tertulian, Ireneusz, Augustyn i inni. Aby wyjaśniać nieporozumienia i ustalać obowiązujące w świecie chrześcijańskim tezy i interpretacje zwoływano więc lokalne synody i powszechne sobory (zjazdy biskupów). Takim sposobem wypracowano podstawowe dogmaty wiary chrześcijańskiej. Na owych podstawach, doktrynach budowały się kolejne systemy filozoficzne i teologiczne, rozwijając ich zawartość.

Pierwotni chrześcijanie żyli w tworzonych przez siebie gminach, zgromadzeniach żyjących razem, uczestniczących w organizowanych przez siebie obrzędach. W gminach tych obowiązywała zasada wspólnotowej pomocy. Spośród siebie członkowie gminy wybierali biskupa, prezbiterów i diakonów, którzy stawali się przewodnikami po świecie wiary, oraz wspólną starszyznę, która opiekowała się wspólnym mieniem gminy. To początki organizacji kościelnych tworzonych przez chrześcijan. Biskupi różnych gmin zaczynali spotykać się ze sobą w stolicy danego okręgu, czyli tzw. metropolii, organizowali zjazdy, czyli tzw. synody, zaś biskup zasiadający w danej stolicy nosił miano metropolity (arcybiskupa).

Chrześcijaństwo jest wyznaniem monoteistycznym, o wspólnych korzeniach z judaizmem. Rozłam nastąpił w momencie wystąpienia Jezusa Chrystusa, który stał się założycielem nowego kościoła. Dziś chrystianizm jest jedną z najliczniejszych religii świata, łączącą w sobie blisko dwa miliardy wiernych. Wspólnota jest jednym z najważniejszych pojęć tego wyznania. Jej początki to wspólnota dwunastoosobowa, tworzona przez apostołów i uczniów samego Chrystusa- Mesjasza i Bożego Syna. Powstanie owej wspólnoty nastąpiło w momencie, gdy na apostołów zstępuje duch święty, a oni sami wyruszają w świat aby głosić prawdy nowej wiary. Krzewienie nowego wyznania było jednak zadaniem bardzo niebezpiecznym, w trakcie działalności misyjnej ginie męczeńską śmiercią np. Paweł z Tarsu. Początki chrześcijaństwa wyraźnie naznaczone są krwią męczenników. Chrześcijanie stali się łatwym celem ataków Rzymian i ich cesarzy, zwłaszcza Nerona, Domicjana, Decjusza czy Dioklecjana. Mimo prześladowań chrześcijanie z każdym rokiem wzrastają w siłę, i już w 313 roku naszej ery Konstantyn Wielki wydaje edykt, uznający chrześcijan za prawomocne wyznanie. W 381 chrześcijaństwo staje się religią panującą w Rzymie. Usankcjonowana i władającą Europą wiara chrześcijańska przeżyła wstrząs w 1054 roku, kiedy to dochodzi do wielkiej schizmy i rozpadu kościoła na zachodni ze stolicą w Rzymie i Wschodni, którym władali od tej pory patriarchowie zasiadający na tronie w Konstantynopolu. Kościół Zachodni po raz kolejny poddany został próbie w wieku szesnastym, kiedy to nad Europą zapanowały ruchy reformacyjne zapoczątkowane wystąpieniem w roku 1517 Marcina Lutra. Tak wydzielają się główne odłamy wyznania chrześcijańskiego- zasadniczy trzon- wyznanie rzymskokatolickie, a obok niego anabaptyści, zielonoświątkowcy, protestanci itd.

Centralną postacią wiary chrześcijańskiej jest Jezus Chrystus, Mesjasz i Zbawiciel. Urodził się w Betlejem, jako syn cieśli o imieniu Józef. Wychowywał się w Nazarecie. Teologia uznaje go za Syna Bożego, współistniejącego z Bogiem Ojcem i Duchem Świętym w Trójcy Świętej. Jego działalność i nauki zawarte zostały w czterech ewangeliach, spisanych przez jego uczniów. W księgach Nowego Testamentu pojawia się zapowiedź powtórnego zstąpienia na ziemię Chrystusa. Będzie to czas Sądu Ostatecznego, któremu podlegać będą żywi oraz wskrzeszeni umarli. Za swoją "wywrotową" dla judaizmu działalność Chrystus został aresztowany, i, za namową faryzeuszy, skazany przez Poncjusza Piłata na męczeńską śmierć na krzyżu.