Literatura starożytna, jak i późniejsze dokonania literackie, które były na niej wzorowane, przesycone są idealizmem i cudownością ludzi i zdarzeń. Bohaterowie przedstawiani są w takim świetle, że można pomyśleć, iż są to wielcy władcy, a zdarzenia toczą się na placu zamkowym. Na przykładzie dwóch wybitnych antycznych utworów można się przekonać, czy tak było w rzeczywistości.
Jednym z takich wydarzeń jest wyrób tarczy przez Hefajstosa. Cudowny opis tworzenia tego przedmiotu jest tak bardzo realistyczny, że można by pomyśleć, że to jakaś scenka rodzajowa. Oto ona:
"Jeszcze na tarczy wyrzeźbił wsławiony sztuką Kulawiec, łąkę w uroczej dolinie za srebrzystymi owocami. Stały szałasy tam, stajnie, zagrody (...) Chłopcy tam oraz dziewczęta bogato wyposażone wzajem za giętkie ramiona trzymając się wiedli tan".
Inną rzeczą jest to, że ludzie, którzy byli bohaterami na przykład wojennych wypraw i walk byli wywyższani i wychwalani pod niebiosa. Przykładem na takie postawy może być dialog Achilla z Ateną:
"Myślę, wspaniały Achillu, kochanku bogów, że teraz, właśnie w sławie ogromnej wrócimy stąd pod okręt Achajów (...)"
w "Iliadzie" bohaterowie spod Troi są wyidealizowani i ich cechy są wyolbrzymione, są opisywani jak herosi. Achilles był przecież synem boga. Obok wyolbrzymionych ludzi występują również pomniejszeni bogowie. W tych utworach podkreślany jest idealizm i cudowność świata, ludzi, lecz Homer nie przekreślał tu realizmu. Wszystkie zdarzenia i zjawiska opisuje bardzo dokładnie, wyjaśnia uczucia bohaterów. Opisy są bardzo realistyczne, ukazane są tak, jakby one same się tworzyły. Najlepszym przykładem takiego opisu jest wyrób tarczy przez Hefajstosa.
Na podstawie tych argumentów można stwierdzić, że celne są trzy, wymienione w temacie, wyznaczniki eposu homeryckiego - idealizm, realizm i cudowność.
