Sztuka antyczną, można zamknąć w pewnych ramach czasowych. W starożytnej Grecji był to okres przypadający od XII w. p.n.e. Umownie został podzielony na trzy części: okres wczesnoklasyczny, związany przede wszystkim z odbudową Aten, po II wojnie perskiej. Przypada na lata 480-445 p.n.e. Okres klasyczny, związany z działalnością Peryklesa, oraz okres późnoklasyczny, który obejmuje czas po zakończeniu wojen peloponeskich i wchłonięcia Grecji do terenów, którymi zarządzał Aleksander Wielki. Sztuka będąca wzorem dla następnych pokoleń, była tworzona również w Rzymie, skąd brano wzorce z Grecji.
Terminem klasycyzm, określamy sztukę grecką i rzymską, traktując ją jako doskonałą i wzorcową. Na tej sztuce wzorowały się kolejne epoki. Była wzorcem harmonii, piękna, doskonałości.
Piękno wyrażone w architekturze budowli, związano było z regularnością kształtów, symetrią, a także zdobnictwie np. ornamentyce. Malarstwo było dwuwymiarową dziedzina sztuki starożytnej, które operowało kolorem i linią. Kompozycje malarskie, dotyczące architektury, było często ozdabiane stiukami. Malarstwo dzielono na monochromatyczne, gdzie występował jeden kolor, lub polichromiczne, gdzie używano wielu kolorów. Bardzo popularne były freski i mozaika, często występująca w budowlach. Wzorami budowli starożytnych może być Akropol w Atenach, lub Kapitel w Rzymie.
Wyodrębniono dwa porządki architektoniczne. Porządek dorycki, charakteryzujący się ciężkimi proporcjami, oraz surowością stylu i monumentalizmem. Na pierwszym miejscu stawiano na funkcjonalność. Architektura dorycka, wywodzi się od budowli drewnianych.
Porządek joński, charakteryzuje się lekkością i zachowaniem proporcji. Świątynie były pokryte dwuspadowym dachem, stały na trzystopniowej podbudowie.
W okresie wczesnoklasycznym, powstała dorycka świątynia Ateny w Syrakuzach, świątynia Zeusa w Akragas, świątynia Zeusa w Olimpii. Domy mieszkalne budowano na planie prostokąta. W okresie klasycznym powstał pierwszy teatr zwany teatrem Dionizosa. Do perfekcji doprowadzono płaskorzeźbę, które wykonywane były z zachowaniem perfekcji nawet najdrobniejszych detali. Tematyką, nawiązywano do mitologii i okolicznej kultury, tradycji.
Do twórców rzeźby należał Fidiasz i Poliklet. Postacie rzeźbiono z dużą precyzją, zachowując dynamikę postaci. Dbano o indywidualizm rysów twarzy, gestów, mimiki. Zeus wyrzeźbiony przez Fidiasza należy do jednego z ośmiu cudów świata. Poliklet był twórcą schematu kompozycji ludzkiego ciała. Znany jest z posągów atletów z brązu. Charakteryzują się oparciem całego ciężaru ciała na nodze wysuniętej do przodu tzw. kontrapostem. Rozwój rzeźby miał wpływ na architekturę grobową. Stalle nagrobne, przedstawiały zmarłych o konturach wyidealizowanych.
W okresie późnoklasycznym upowszechniły się budowle zwane tolos. Wznoszone były na planie koła, w porządku doryckim lub jońskim. Do rzeźbiarzy tego okresu zalicza się: Lizypa z Sykionu, Praksyteles, Skopas z Paros. W tym czasie rozwijała się sztuka mozaikarska. Szczególny rozkwit nastąpił w Macedonii.
