W Biblii, Bóg jest postacią, która ma cechy związane z atrybutami boskości. Do nich należą takie cechy jak: nieśmiertelność, miłosierdzie, wszechobecność, wszechwiedza, niepojętość. Te atrybuty wiążą się z religią monoteistyczną, czyli wiarą w jednego boga.

W Starym Testamencie, człowiek nie zna imienia Boga, nazywa go JHWH, czyli "Ten, który jest". Wiemy, że stworzył świat i człowieka na swoje podobieństwo.

"Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego, nic się nie stało, co się stało". (J 1,1-3).

W Nowym Testamencie, Bóg stanowi jedność w trzech osobach: Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty. Każda z tych trzech postaci, jest pełnią Boga. Ewangelie, opisują narodziny Jezusa Chrystusa, który jest Synem Bożym, który umarł na krzyżu, aby zbawić ludzi i oczyścić nas z grzechu pierworodnego. Bóg jest miłosierny i kocha ludzi, pomimo ich przewinień względem jego praw.

"W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował",

"Tak, bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne".

Bóg, każdego człowieka osądzić, według jego postępowania za życia.

"Potem ujrzałem wielki i biały tron i na nim Zasiadającego... i ujrzałem umarłych... i każdy został osądzony według swoich czynów" Apokalipsa św. Jana 19, 11 - 13

Bóg, jest miłosierny, kocha ludzi i pragnie, aby byli szczęśliwi. Dał nam przykazanie, "abyśmy się wzajemnie miłowali". Wielokrotnie próbuje przekazać nam, że nie ma nic ważniejszego niż kochanie drugiego człowieka.

Przekazane prawdy wiary

- jest jeden Bóg

- stworzył świat za pomocą Słowa

- ma moc kreowania rzeczywistości "I rzekł Bóg: Niech się stanie Światłość, i stała się Światłość".

- świat, jest zależny od Boga, który go stworzył

- rzeczywistość stworzona przez Boga jest dobra: "I widział Bóg, że było dobre";

- Bóg oddzielił dobro od zła, "... i przedzielił światłość od ciemności";

- na koniec, Bóg stworzył człowieka, pierwszą parę ludzi Adama i Ewę. Dał im panowanie nad światem.

W Starym Testamencie, Bóg zawarł przymierze z człowiekiem. Wielokrotnie człowiek zawiódł jego zaufanie. Bóg ukarał go, zsyłając na ziemię potop, który zniszczył wszystko, co żyło na niej. Uratował się tylko Noe, z rodziną i zwierzętami, które zostały wprowadzone przez niego do arki. Był to człowiek kochający Boga i wypełniający jego przykazania.

Bóg zniszczył dwa miasta Sodomę i Gomorę, które nie przestrzegały boskich praw. Szerzył się w nich grzech i niemoralne, postępowanie.

Ludzie próbowali dorównać Bogu, lub stać się nawet potężniejszymi od niego. Próbowali zbudować wysoka wieżę. Jej wierzchołek miał dosięgnąć nieba. Wszyscy mówili jednym językiem, bowiem byli potomkami Noego. Zapomnieli o stwórcy i uważali się za wyjątkowych. Przez nich przemawiała tylko pycha, a nie miłość do Boga. Postanowił, więc Bóg, pomieszać ludziom języki, aby nie mogli dokończyć budowli. Tak się stało, a ludzie rozeszli się na wszystkie części świata.

Ludzie w Biblii, pełnia bardzo wielką rolę. Poświęcona jest im, obszerna część Pism Świętych.

Życie człowieka opisuje Kohelet, w swej księdze. Pokazuje w niej, jak człowiek powinien postępować i co w jego życiu jest najważniejsze. Nie powinien żyć dla chęci bogacenia się, czy sławy, ale w miłości bożej i radości wewnętrznej. Wszystko inne to "marność nad marnościami". "Boga się bój u przykazań jego przestrzegaj, bo cały w tym człowiek".

Kohelet przestrzega przed dążeniem do wygody życia, ponieważ wszystko to jest ułudą.

Sens życia człowieka ważny jest tylko w połączeniu z Bogiem. Należy cieszyć się z każdego dnia, a nie martwić się o swój majątek. Tylko praca wykonywana z radością, dająca zadowolenie jest coś warta.

Poznajemy także, historie ludzi w przypowieściach. "Przypowieść o Hiobie", opowiada o człowieku, który bardzo kochał Boga. Ufał mu i przestrzegał wszystkich jego praw. Bóg wystawił go na próbę wiary. Hiob był bardzo majętnym człowiekiem, człowiekiem, który w jednej chwili stracił wszystkie swoje dobra. Dzieci, umarły, a on sam zachorował na trąd. Jego żona i przyjaciele namawiali go, aby przestał wierzyć w Boga, bowiem nie słucha jego modlitw. Jednak Hiob, nigdy się Boga nie wyparł i nadal się do niego żarliwie modlił. Krewni uważali, że mężczyzna dopuścił się jakiegoś straszliwego grzechu, jeżeli Bóg tak bardzo go każe. Tylko Hiob wiedział, że jest niewinny, ale przyjmował to, co Bóg na niego zesłał.

Uważał, że Bóg nie jest od tego, aby tylko dawać. Ma prawo wszystko odebrać. Hiob swoja próbę przeszedł pomyślnie. Został uzdrowiony, jego dzieci zostały mu oddane, również majątek został mu zwrócony. Hiob, jest symbolem człowieka, który nawet w najgorszym nieszczęściu nie odwrócił się od Boga. Przez swoją wiarę, uratował duszę.

Człowiek w Nowym Testamencie, jest pokazany jako Syn Boży. Razem z Jezusem Chrystusem jesteśmy dziećmi bożymi. Jezus mówił nam w modlitwie arcykapłańskiej "Ojcze Nasz", a nie "Ojcze Mój". Mieliśmy zwracać się do Boga, jako również naszego Ojca.

Jezus Chrystus, uczy nas, jak stać się dobrymi ludźmi. Jego nauki zostały zawarte w Ewangeliach. Przekazuje je nam w Formie przypowieści. Przypowieść to " gatunek literatury moralistycznej o charakterze narracyjnym, w którym przedstawione postacie i zdarzenia służą wyrażeniu uniwersalnych, ponadczasowych prawd. Świat przedstawiony służy wyrażeniu głębszej prawdy moralno-filozoficznej lub religijnej, stad przypowieść posiada znaczenie alegoryczne lub symboliczne.

Dzięki przypowieściom Jezus uczy ludzi, jak powinni postępować w swoim życiu. Daje nam tylko jedno przykazanie " Nowe przykazanie daję Wam, abyście się wzajemnie miłowali".

W przypowieści "O miłosiernym Samarytaninie", opowiada historię człowieka, który leżał ranny na drodze z Jerozolimy do Jerycha. Była to droga pustynna, nikt z przechodzących osób, nie udzielił mu pomocy. Żydzi mijali go obojętnie, bowiem nie należał do ich wspólnoty. Tylko Samarytanin, zaopiekował się nim, nie zważając na to, jakiego jest wyznania, czy do jakiej warstwy społecznej należy. Dla niego był człowiekiem, potrzebującym pomocy. W swoim życiu, właśnie tak ludzie powinni postępować. My jednak zwracamy uwagę, jakiej ktoś jest narodowości, jakiego jest wyznania, lub przeszkadza nam kolor skóry. Jezus nauczał, że wszyscy jesteśmy braćmi i powinniśmy żyć bez podziałów, które sami sobie narzucamy.

W przypowieści "O synu marnotrawnym", Bóg pokazuje, jak bardzo kocha człowieka. Jest to opowieść o synu, który poprosił o swoją część majątku ojca i wyruszył z nią w świat. Kiedy pieniądze wydał na przyjemności i stał się biedny, poczuł skruchę wstyd, że tak postąpił. Udał się, więc w drogę do domu, aby pracować u ojca, jako sługa. Kiedy ojciec zobaczył powracającego syna, wybiegł mu na spotkanie i bardzo się ucieszył z jego powrotu. Kazał, odziać go w piękne szaty i kazał wydać na jego cześć ucztę. Drugi syn, przez cały czas pracował u swego ojca. Miał do niego żal, że dla niego nigdy nie wyprawił uczty. Ojciec wtedy powiedział mu, że dla niego syn pełen skruchy jest ważniejszy, niż syn, przez którego przemawia pycha i złość, którą ciągle nosił w sercu.

W ostatniej części Biblii poznajemy Apokalipsę św. Jana, czyli objawienie, które przepowiada nadejście czasu ostatecznego. Dzięki niemu, przedstawiono Sąd Boży i koniec świata. W Biblii Bóg, człowiek i świat są elementami, które przeplatają się wzajemnie. Jeden element, dopełnia drugi.