Biblia to niewątpliwie źródło wiedzy na temat świata i człowieka. Są tu zapisane podstawowe ludzkie doświadczenia, takie jak miłość, cierpienie, przemijanie, śmierć. Każda księga biblijna począwszy od Księgi Rodzaju zawiera istotną wiedzę na temat stworzenia świata - ludzkiego domu, stworzenia człowieka, historii kolejnych pokoleń Izraela.
Według Biblii świat został stworzony w sposób przemyślany, harmonijny, uporządkowany. Powstał jako znak miłości boga do człowieka, dla którego stwórca przygotował wspaniały dom. Całą ziemię oddał we władanie ludziom, a sygnałem tego jest fakt, że to Adamowi - pierwszemu człowiekowi - stwórca powierzył nazywanie zwierząt i roślin. Pierwsza ludzka para, Adam i Ewa, dostali do dyspozycji Raj, mieli tylko jeden zakaz - zrywania owoców z drzewa wiadomości dobra i zła. Ale niestety, okazali się zbyt słabi, by oprzeć się pokusie, jaką roztoczył przed nimi wąż - szatan. Powiedział on Ewie, że Bóg wydał zakaz powodowany obawą, by ludzie nie stali się potężniejsi od Niego. Pokusa rywalizacji z Bogiem opanowała ludzkość jeszcze tylko jeden raz - kiedy podjęli budowę wieży Babel. I jeden i drugi przypadek zakończył się tragicznie. Pierwsi ludzie, skażeni złem, zostali wypędzeni z Raju. Budowniczym feralnej wieży Bóg pomieszał języki. Mimo to Bóg nadal kochał ludzi, troszczył się o nich, pomagał im. Przez cały czas nie tracił z nimi kontaktu. W Biblii przedstawiono sylwetki proroków, znaki, jakie Bóg dawał ludziom. Jednym z najważniejszych jest oczywiście Dekalog przekazany Mojżeszowi. Jest to do dziś dla każdego człowieka, bez względu na wyznanie, kanon podstawowych wartości moralnych. Został sformułowany jako krótkie, hasłowe zakazy, jest prosty i oczywisty.
Po wiadomościach na temat naszego pochodzenia, rodowodu czas przejść do opisu zwykłych, znanych również nam przeżyć i doznać. Pierwsze z nich to doświadczenie przemijania. Ludzie wszystkich epok mieli poczucie, że ich życie to tylko chwila wobec wieczności. Mieli również bardzo silne poczucie mijającego, uciekającego czasu, świadomość, że żadna chwila nie wróci. Taką świadomość wyraża Kohelet w swojej księdze. Mówi z pozycji mędrca, człowieka doświadczonego, który poznał życie, jego radości i smutki, a teraz pragnie podzielić się swoją wiedzą z innymi ludźmi. Zdanie, które wciąż się tu powtarza: "Marność nad marnościami i wszystko marność". Według Koheleta są na świecie wartości nic nie znaczące i takich jest większość. Doczesność bowiem ma tę słabość, że mija. Mijają młodość, sława, pieniądze, dobra materialne, uczucia. Stały i pewny jest tylko Bóg i ku niemu powinny być skierowane myśli i pragnienia ludzi żyjących na ziemi.
Innym podstawowym naszym doświadczeniem, które zna lub z pewnością pozna każdy z nas jest cierpienie. Zostało ono opisane w Księdze Hioba. Kim był Hiob? Był to człowiek, którego los zaczął być zależny od zakładu Boga i szatana. Szatan zarzucił Bogu, że Hiob kocha Go i czci dlatego, że opływa w dostatek. Kiedy stanie się człowiekiem ubogim, z pewnością przeklnie swego Stwórcę. Tak się jednak nie stało. Hiob pozostał wierny Bogu. Wtedy szatan szepnął: "Odbierz mu zdrowie, to wszystko, co posiada". Bóg zesłał na Hioba straszliwą w jego czasach chorobę - trąd. Chorych wówczas izolowano, żyli w nędzy i bardzo cierpieli - ich ciało ulegało rozkładowi za życia. Ale Hiob nawet wtedy nie wyrzekł się swojej wiary. Głęboko wierzył, że wszystko, co się dzieje ma sens. I nie mylił się - sensem jego cierpienia było dowiedzenie potęgi człowieka, który kocha Boga i jest przez Niego kochany.
Niewątpliwie jednym z najważniejszych i najbardziej pozytywnych uczuć doświadczanych przez człowieka na ziemi jest miłość. Została ona opisana w Biblii jako doskonały i harmonijny związek między ludźmi. Mamy jej obraz w "Pieśni nad pieśniami", w której w sposób dosłowny opisano miłość między mężczyzną a kobietą, a w sposób metaforyczny miłość Boga do Kościoła - wiernych.
Ale prawdziwym peanem na cześć miłości jest oczywiście tekst św. Pawła. Miłość została tutaj przedstawiona jako uczucie decydujące o naszym człowieczeństwie. Jeśli potrafimy kochać naprawdę, mamy w sobie wielką siłę. O miłości pisze św. Paweł, że jest: cierpliwa, łaskawa, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego, jest pełna nadziei, zawsze gotowa wybaczyć. Każdy z nas pragnie takiej miłości, ale też każdy powinien się nauczyć taką miłość dawać.
Myślę, że Biblia to księga, do której można sięgnąć zawsze wtedy, kiedy czujemy się zagubieni, niepewni, kiedy poszukujemy wskazówek, jak powinniśmy dalej żyć.
