Biblia ma jeszcze inną nazwę, której używa się zamiennie. Jest nią Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, ale jest długa i różnie brzmi w różnych językach, dlatego najbezpieczniej mówić o tej księdze "Biblia". To ważne, ponieważ jest znana na całym świecie, więc i nazwę powinna mieć podobną w wszystkich krajach i religiach. Dwie najważniejsze, które czczą Biblię to judaizm i chrześcijaństwo. Ta pierwsza religia uznaje jednak tylko Stary Testament (nie uwierzyli, że Jezus był Mesjaszem), a chrześcijanie wierzą w wiarygodność obu części, z naciskiem na drugą. "Biblia" to po grecku "książki" ("biblos" to jedna książka) i jak nazwa wskazuje, Biblia składa się ze zbioru ksiąg - 73. Były one pisane przez setki lat, właściwie już od XIII wieku p.n.e. - na początku tylko przekazywane ustnie, dopiero późnej zostały zapisane (to ma związek z typem kultury - tak samo było z "Iliadą" i "Odyseją" Homera) i to przez różne osoby (Biblia nie ma jednego autora, nie znamy ich nazwisk, ponieważ ona nie powstała dla sławy pisarzy, ale dla chwały Boga. Poza tym to teksty natchnione, wiec ludzie, którzy najpierw je opowiadali a później zapisali, byli tylko przekaźnikami Słowa Bożego). Jeśli chodzi o Nowy Testament, to Jezus również nauczał ustnie. Wybrał sobie czterech uczniów (Jana, Marka, Łukasza i Mateusza), żeby zostali ewangelistami, czyli ludźmi, którzy zapiszą wszystko, co mówił i robił (Jezus zdawał sobie sprawę, jak ważne jest to, żeby utrwalić na papierze swoją naukę, ponieważ inaczej przepadnie był w tym trochę podobny do Horacego). Dzięki temu zabiegowi dziś możemy poznawać relacje naocznych świadków wszystkiego, co działo się w otoczeniu Chrystusa. Jeżykami, dzięki którym można było poznać oryginały biblijne były: hebrajski, aramejski i grecki (to Stary Testament). Nowy Testament został napisany w języku greckim, za wyjątkiem Ewangelii św. Mateusza, która powstała w języku aramejskim.
Jeśli chodzi o domniemanych autorów niektórych ksiąg Starego Testamenu, to na przykład "Księgę Praw" przypisuje się Mojżeszowi (twórcą prawa izraelskiego), księgi tzw. mądrościowe królowi Salomonowi a hymny i psalmy królowi Dawidowi. Łącznie ksiąg Starego Testamentu jest 46. Zaczyna Pięcioksięgiem (to święta księga judaizmu - Tora). Został napisany (najprawdopodobniej) przez Mojżesza. Inne ważne księgi starego Testamentu to: Psalmów, Koheleta, Hioba, Jeremiasza, Salomona. Księga Rodzaju (pierwsza w kolejności część Starego Testamentu) zdaje relację o powstaniu świata i ludzi, o wygnaniu z Edenu (raju) Adama i Ewy, o potopie, o przymierza z Noem, potem z Abrahamem, o Wieży Babel (czyli o pomieszaniu języków). Nowy Testament natomiast składa się z 27 Ksiąg Nowego. Przedstawiają dzieje Chrystusa i Rodziny Świętej oraz historię działalności Apostołów już po śmierci Jezusa. W Nowym Testamencie została zawarta kwintesencja nauki Zbawiciela. Możemy wśród nich Księgi Historyczne: Ewangelie (po grecku: "radosne wieści, dobre nowiny"), Dzieje Apostolskie, czyli sprawozdania z działalności św. Piotra, pierwszego papieża oraz św. Pawła z Tarsu, apostoła pielgrzymującego. Nowy Testament nie jest jednorodny pod względem stylistycznym ponieważ składają się na niego: przypowieści, kazania, listy oraz Apokalipsa świętego Jana. Zwłaszcza Listy Apostolskie zasługują na uznanie, ponieważ list wówczas odgrywał bardzo ważną rolę (nie było telefonów, ludzie nie podróżowali tak, jak to robią dzisiaj), nie tylko jako forma przekazywania wiadomości, ale i jako teren rozważań wszelkiej natury - w tym wypadku nacisk został położony na religię i filozofię (zwłaszcza etykę).
Przypowieści biblijne to najpopularniejszy i najbardziej charakterystyczny gatunek Nowego Testamentu. Charakterystyczne jest to, że ich znaczenie dosłowne jest mniej ważne niż ukryte znaczenie alegoryczne. Przypowieść (to inaczej parabola) - gatunek literatury moralistycznej o charakterze narracyjnym, w którym przedstawione postacie i zdarzenia służą wyrażeniu uniwersalnych - prawd ponadczasowych. Świat przedstawiony służy wyrażeniu głębszej prawdy moralnej, filozoficznej lub religijnej. Stąd przypowieść posiada znaczenie alegoryczne lub symboliczne. Przypowieść "O synu marnotrawnym" (Ew. Łk. 15, 11-32) to najważniejsza ze wszystkich opowieści Ewangelii, ponieważ dzięki niej dowiadujemy się, że Bóg jest miłosiernym ojcem, który przygarnie każdego marnotrawnego syna - pod warunkiem, że ten będzie się chciał nawrócić, poprawić i z powrotem zamieszkać w jego domu (czyli - w kościele). Ostatnią księgą biblijną jest Apokalipsa św. Jana. Długo nie była uznawana za pełni wartościową, ale za księgę heretycką. Po pewnym czasie przyznano jej status pełnoprawnej księgi natchnionej. To objawienie prezentuje wizję końca świata ze wszystkimi jego konsekwencjami. To nie jest pierwsza tego typu wizja w Biblii. Stary Testament również zajmował się wizjami apokaliptycznymi ("apokalypsis" to po grecku "objawienie", ale w języku potocznym przyjęło się rozumieć to słowo jako synonim zagłady) - Księga Daniela i Księga Izajasza (Iz, 24 - 27) roztaczają równie przerażające obrazy. W Apokalipsie został zapowiedziany koniec świata i dzień Sądu Ostatecznego. Jezus Chrystus został tu przedstawiony jako Pantokrator, czyli władca świata. Apokalipsa to siedem wizji przed którymi zostały zamieszczone siedmioma listami skierowanymi do siedmiu Kościołów symbolizujących całe chrześcijaństwo (symbolika liczby siedem: jest symbolem stworzenia, doskonałości, boskości). W tej wizji Jezus został osadzony na tronie. Trzyma w rękach Księgę żywota zapieczętowaną (znowu) siedmioma pieczęciami. Pojawia się symbol Jezusa - Baranek paschalny (czyli taki, którego składa się w ofierze okazji paschy). Intronizowany ma zapieczętowaną siedmioma pieczęciami Księgę Żywota. Po przełamywaniu kolejnych pieczęci następują kolejne odsłony wizji dnia ostatniego, w którym wszyscy zostaniemy osądzeni i zacznie się nowy rozdział w historii świata a raczej już poza świata i tak mamy tu wizję niewiasty obleczonej w słońce, nękanej przez siedmiogłowego smoka (czyli przez szatana), siedem plag; walkę baranka ze smokiem; wizję opowiadającą o tysiącletnim królestwie Chrystusa; wizję ukazującą niebieskiego Jeruzalem (czyli: niebo). Symbole apokaliptyczne są uwieńczone czterema (cztery to symbol Wszechświata) jeźdźcami Apokalipsy (jeden z najbardziej powszechnie stosowanych w sztukach plastycznych): z mieczem - symbol wojny, z łukiem - symbol zarazy (moru), z wagą w ręku - symbol głodu i czwarty na trupio bladym koniu, który oznacza śmierć. Z Apokalipsy dowiadujemy się, że nim nastąpi ten dzień gniewu Bożego (dies irae), zostaniemy ostrzeżeni zwiastuny spadnie grad, ogień i spłonie trzecia cześć ziemi; spadnie gwiazda Piołun i pomrze wielu ludzi, bo rzeki staną się gorzkie, itd...
