1989 r. jest datą symboliczną w historii Polski. Powszechnie uważa się, że upadł wówczas komunizm, a Polska uzyskała niezależność w prowadzeniu polityki zagranicznej, co umożliwiło rozpoczęcie starań o wstąpienie Polski do NATO. Po raz pierwszy w historii NATO w 1989 r. zaproszono polskich parlamentarzystów na obrady Zgromadzenia Parlamentarnego NATO w Rzymie. Dwanaście miesięcy po tym wydarzeniu między Polską a NATO zostały nawiązane stosunki dyplomatyczne. 1991 r. stał pod znakiem rozwiązania Układu Warszawskiego i rozpadu ZSRR. Tymczasowo Polska znajdowała się na obszarze zmniejszonego bezpieczeństwa. W tych okolicznościach władze doszły do wniosku, że Pakt Północnoatlantycki jest jedną z nieodzownych podstaw bezpieczeństwa Europy. W 1992 r. oficjalnie potwierdzono dążenie do zdobycia pełnoprawnego członkostwa w NATO. Mimo oponowania przez Rosję Polska, a także pozostałe państwa tego regionu, coraz bliżej integrowały się z Paktem Północnoatlantyckim. Stanowisko spadkobierczyni dawnego ZSRR zmieniło się już w 1993 r., gdy prezydent Borys Jelcyn orzekł, że Rosja nie zgłasza pretensji odnośnie przyłączenia Polski do NATO. Rok później Polska przyłączyła się do programu "Partnerstwo dla Pokoju", którego zadaniem było przysposobienie do współpracy wojskowej z krajami NATO, dzięki wspólnym ćwiczeniom wojskowym i wzrostowi cywilnej kontroli nad siłami zbrojnymi. Następnym krokiem przybliżającym chwilę przystąpienia Polski do NATO było wydanie zgody obradującego w Budapeszcie Zgromadzenia Północnoatlantyckiego na przyjęcie do NATO Polski, Czech, Węgier, Słowacji i Słowenii do końca 1998 roku. W stolicy Belgii Polska parafowała umowę międzypaństwową między członkami Paktu Północnoatlantyckiego a innymi państwami biorącymi udział w Partnerstwie dla Pokoju, która dotyczyła statusu ich sił zbrojnych oraz jej protokół dodatkowy. Dokumenty te zostały sporządzone w Brukseli 19. czerwca 1995 r. 11. grudnia Polska oficjalnie przyjęła zaproszenie NATO do udziału w misji IFOR w Bośni. Polscy żołnierze z 6. Brygady Desantowo-Szturmowej zostali wcieleni w skład Brygady Nordyckiej, działającej w ramach amerykańskiej 1. Dywizji Pancernej. W 1996 r. zatwierdzono ustawy o cywilnej kontroli nad armią i strukturze Ministerstwa Obrony Narodowej. W związku z przyszłą współpracą z siłami NATO wprowadzono zmiany w samych siłach zbrojnych. Równocześnie poczyniono zabiegi dyplomatyczne, których zadaniem było uzyskanie przyzwolenia państw NATO na wstąpienie Polski do sojuszu.
Sondaże, które przeprowadzono w Polsce w 1997 r. pokazały, że aż 90% Polaków popiera wstąpienie Polski do NATO. W tym samym czasie sekretarz stanu USA Madeleine Albright zaprosiła 3 kraje: Polskę, Czechy i Węgry do dialogu w kwestii uzyskania członkostwa. W listopadzie 1997 r. Polska po raz pierwszy w historii uczestniczyła w sesji wielostronnego planowania obronnego NATO, objaśniając sprzymierzeńcom szczegóły stanu swoich sił zbrojnych i zaplecza obronnego oraz zamysły ich rozbudowy w przyszłości. Po zakończeniu rozmów umowa akcesyjna została zatwierdzona przez parlamenty państw członkowskich oraz przez Sejm RP. Szefowie dyplomacji 16 państw NATO parafowali w Brukseli protokoły o przystąpieniu Polski, Czech i Węgier do Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO). Po dokonaniu ratyfikacji protokołów przez 16 parlamentów i następnie akcesowi trzech krajów do Traktatu zostały one formalnie 16. grudnia 1997 r. pełnymi członkami Sojuszu. W styczniu 1998 r. Polska po raz pierwszy brała udział w cotygodniowych obradach Rady NATO (na szczeblu ambasadorów). Tematem posiedzeń była sytuacja w Bośni. Przedstawiciel Polski zakomunikował o pracach Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, której Polska przewodniczyła w 1998 r. 12. marca 1999 r. w miejscowości Independence (USA) minister spraw zagranicznych Bronisław Geremek parafował dokumenty ratyfikacyjne o wstąpieniu Polski do NATO. Od tej chwili Rzeczpospolita Polska formalnie stała się członkiem NATO. Tego samego dnia na Placu Marszałka Piłsudskiego w Warszawie Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski oraz inni najważniejsi przedstawiciele władz państwowych uczestniczyli w ceremonii podniesienia na maszt flagi NATO. Przed ceremonią nastąpiła uroczysta zmiana wart przed Grobem Nieznanego Żołnierza. W 1999 r., jeszcze w ramach programu "Partnerstwa dla Pokoju", Aleksander Kwaśniewski - Prezydent RP i Zwierzchnik Sił Zbrojnych, na wniosek Rady Ministrów, zarządził użycie Polskiej Jednostki Wojskowej w Siłach Międzynarodowych w Kosowie w składzie KFOR (Kosovo Force). Polscy żołnierze weszli w skład Brygady Nordyckiej i przejęli swoją placówkę w Bośni. Już jako pełnoprawny członek NATO, Polska wysłała także batalion do sił KFOR, które odpowiadały za pokój i bezpieczeństwo w Kosowie.
