W listopadzie 1936 roku Niemcy i Japonia zawarły Pakt Antykominternowski, do którego w 1937 roku przystąpiły Włochy. 12 marca 1938 roku Adolf Hitler, za cichym przyzwoleniem czołowych ówczesnych przywódców Zachodu, dokonał tzw. Anschlussu Austrii (włączenie, inkorporacja). 29 września 1938 roku szefowie rządów Włoch (Benito Mussolini), Niemiec (Adolf Hitler), Anglii (Arthur Neville Chamberlain) i Francji (Eduard Daladier) podpisali w Monachium układ, na mocy którego odstąpiono Niemcom obszar Sudetów zamieszkały przez ludność niemiecką. Był to kolejny sukces na koncie hitlerowskich Niemiec, które w swej polityce zaborczość międzynarodowej nie napotykały na sprzeciw państwa zachodnich. Ta polityka aapeseamentu, reprezentowana miedzy innymi przez Arthura Neville Chamberlaina (premiera Wielkiej Brytanii) i Francji Eduarda Daladiera doprowadziła do całkowitego zwycięstwa Niemiec (osobiste zwycięstwo Adolfa Hitlera) i w praktyce umożliwiła rozpoczęcie wielkiej wojny.

24 października 1938 roku minister spraw zagranicznych III Rzeszy Joachim von Ribbentrop wysunął w rozmowie z polskim ambasadorem w Berlinie Józefem Lipskim, propozycję włączenia do Niemiec Gdańska wraz z eksterytorialna szosa i linia kolejową, przechodząca między niemieckim Pomorzem a Prusami Wschodnimi. W zamian proponowano stronie polskiej przedłużenie polsko-niemieckiego układu o nieagresji (którego zresztą III Rzesza i tak nie miała zamiaru respektować) oraz wejście Polski do Paktu Antykominternowskiego. Strona polska odmówiła, jednak wcześniejsza sytuacja Czech i ich pozycja nie wróżyły niczego dobrego. Kilka miesięcy przed owa rozmową, dokładnie dnia 15 marca 1938 roku wojska niemieckie zajęły Pragę. W konsekwencji A. Hitler zlikwidował Czechosłowację i utworzył Protektora Czech i Morwa, przy pozornie suwerennym państwie słowackim. Z drugiej jednak strony, dnia 31 marca 1939 roku ambasador angielski w Warszawie Howard Kennard, wręczył szefowi polskiej dyplomacji brytyjskie gwarancje na wypadek niemieckiej agresji. Dwa tygodnie później analogiczne gwarancje przekazała stronie polskiej Francja. Jednak już pod koniec marca 1939 roku A. Hitler wydał rozkaz przygotowania do ataku na Polska pod kryptonimem "FALL WEISS", czy "Biały Plan". Polska w tym samym niemal czasie opracowała tzw. "Plan Z", na wypadek niemieckiej agresji zbrojne. 28 kwietnia 1939 roku miała miejsce słynna mowa A. Hitlera w Reichstagu, podczas której obrońców systemu wersalskiego (nazywano ta postanowienia pokoju wersalskiego z 1918 roku, godzące bezpośrednio w państwo niemieckie) "podżegaczami wojennymi" i wymówił polsko-niemiecki układ o nieagresji z 26 stycznia 1934 roku. Reakcja strony polskiej była niemal natychmiastowa. Dnia 5 maja 1939 roku odbyło się przemówienie sejmowe Józefa Becka (ministra spraw zagranicznych). Wtedy właśnie padły słynne słowa : "My w Polsce nie znamy pojęcia pokoju za wszelką ceną. Jest jednak rzecz tylko w życiu ludzi, narodów i państw, która jest bezcenna. Tą rzeczą jest honor.". Od tego przemówienia maiło miejsce masowe poparcie społeczne dla rządowej Pożyczki Obrony Przeciwlotniczej oraz gorąca zbiórka pieniędzy na rzecz Funduszu Obrony Narodowej. 19 maja tegoż roku podpisano także polsko-francuski protokół, przewidujący w wypadku agresji niemieckiej na Polskę, działania wojenne Francji przeciwko Niemcom. Pomoc taka miała być udzielona przez lotnictwo natychmiastowo, a przez siły lądowe w 15 dniu wojny. 24 lipca 1939 roku podpisano z kolei w Moskwie trójstronny układ miedzy Wielka Brytania, Francja a ZSRR, na mocy którego zobowiązano się do wzajemnej pomocy w przypadku agresji na jedno z tych państw. Układ ten i dalsze działania ZSRR wskazywały na to, iż Józef Stalin nie zamierza respektować swych sojuszników. 23 sierpnia 1939 roku w Moskwie, zawarto między Niemcami a ZSRR układ o nieagresji. Ze trony niemieckiej podpisał go minister spraw zagranicznych Joachim von Ribbentrop, ze strony radzieckiej ludowy komisarz spraw zagranicznych Wiaczesław Mołotow. Do owego układu dodano tajny protokół (odkryty dopiero po wojnie), który przewidywał, iż na wypadek terytorialno-politycznego przekształcenia terenów należących do państwa polskiego, sfery wpływów miedzy Niemcami z ZSRR będą rozgraniczone w przybliżeniu przez linię Narew-Wisła-San. W protokole tym ustalono także, iż Litwa wejdzie w skład sfery niemieckiej, a Finlandia, Estonia, Łotwa i rumuńska Besarabia w skład sfery radzieckiej.

Niemcy były gotowe do uderzenia na Polską już 26 sierpnia 1939 roku. Powstrzymywała je tylko niegotowość ich sojusznika - Włoch (strona niemiecka w porównaniu do polskiej posiadał 5 razy więcej czołgów oraz 6 razy więcej samolotów). 25 sierpnia tegoż roku Wielka Brytania podpisała z Polską w Londynie układ o wzajemnej pomocy. Podpisał je Edward Halifax i ambasador polski w Londynie Edward Raczyński. 29 sierpnia rząd polski podjął decyzje o mobilizacji. 31 sierpnia 1939 roku wydał rozkaz uderzenia na Polską nazajutrz 1 września rano. Wizyta tego samego dnia w niemieckim Ministrowie Spraw Zagranicznych III Rzeszy Jozefa Lipskiego nie przyniosła żadnych rezultatów.

1 września 1939 roku o godzinie 4.45 rano ku Westerplatte wystrzelono pociski w pancernika "Schleswig-Holstein". Wcześniej grupa hitlerowskich działaczy upozorowała rzekomy atak powstańców śląskich na niemiecka radiostacje w Gliwicach (tzw. "prowokacja gliwicka"). Wojska polskie dzieliły się na kilka armii.

1). Armia "Pomorze" - dowództwo gen. Władysław Bortnowski.

2). Armia "Poznań" - dowództwo gen. Tadeusz Kutrzeba.

3). Armia "Modlin" - dowództwo gen. Emil Przedrzymirski-Krukowicz.

4). Armia "Łódź" - dowództwo gen. Juliusz Rómmel.

5). Armia "Kraków" - gen. Antoni Szyling.

6). Armia odwodowa Prusy - dowództwo gen. Stefan Dąb-Biernacki.

7). Armia "Karpaty" - dowództwo gen. Kazimierz Fabrycy.

8). Samodzielna Grupa Operacyjna "Narew" - dowództwo gen. Czesław Młot-Fijałkowki.

Wszystkie wyżej wymienione armie podlegały bezpośrednio Naczelnemu Wodzowi, jakim był marszałek Edward Rydz-Śmigły.