We wrześniu 1764 roku sejm elekcyjny wybrał na króla stolnika litewskiego Stanisława Poniatowskiego. W trakcie koronacji nowy władca przybrał sobie imię Augusta. W okresie jego panowania ziemie polskie zostały podzielone między Austrię, Prusy oraz Rosję. Ostatecznie w 1795 roku Rzeczpospolita przestała istnieć.

Główne przyczyny pierwszego rozbioru Polski to kryzys międzynarodowy oraz wojna domowa. W 1768 roku zawiązana została konfederacja barska. Kwestionowała ona legalność panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Członkowie byli związani z dynastią saską. Konflikt wewnętrzny niewątpliwie uniemożliwiał efektywne zarządzanie państwem. Konfederatów wspierała finansowo Francja. Ponadto przysłała szereg oficerów wśród których wyróżniał się Charles Dumouriez. Niekorzystna dla konfederatów była nieudana próba porwania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1771 roku. Tym samym część osób zarówno w kraju jak i za granicą przestała popierać ruch. W 1771 roku wojna domowa zaczęła wygasać, ale walki trwały jeszcze do 1772 roku. Ostatnie punkty oporu konfederatów upadały wraz z zajmowaniem ziem polskich przez zaborców.

Jeszcze w październiku 1768 roku wybuchła wojna rosyjsko-turecka (tzw. wojna wschodnia, w Turcji nazywana "wojną polską"). Przyczyną konfliktu były spory graniczne. Ponadto sułtan był zaniepokojony wzrastająca pozycją carycy Katarzyny II na ziemiach polskich. Armia rosyjska odniosła szereg sukcesów zarówno na lądzie jak i morzu. W 1774 roku zawarto korzystny dla Rosji pokój w Kuczuk-Kajnardzi.

Pierwsze kroki rozbiorowe uczyniła Austria. Już w 1769 roku zagarnęła Spisz, a w 1770 roku sięgnęła po starostwa czorstyńskie, nowotarskie i sądeckie. W tym samym roku władca Prus - Fryderyk II - odciął tzw. kordonem sanitarnym od ziem polskich Prusy Królewskie. Ostatecznie 5 sierpnia 1772 roku w Petersburgu podpisano konwencję rozbiorową. Znalazło się w niej stwierdzenie o "całkowitym rozkładzie państwa".

Terytorium Polski zostało podzielone między trzy mocarstwa: Austrię, Prusy oraz Rosję. Austria powiększyła swój obszar o 83 tysięcy kilometrów kwadratowych oraz 2,65 miliona ludności. Zagarnęła południową część województwa krakowskiego do Wisły, polską część Śląska, Ruś Czerwoną i część Podola po rzekę Zbrucz. Prusy otrzymały obszar 36 tysięcy kilometrów kwadratowych, na którym mieszkało 580 tysięcy ludności. Była to część Pomorza bez Gdańska i Torunia, część Wielkopolski oraz Kujaw. Rosji przypadły ziemie wielkości 92 tysięcy kilometrów kwadratowych z 300 tysięczną społecznością. Polska na rzecz Rosji straciła Inflanty, część Białorusi po Dźwinę i Dniepr.

Rzeczpospolita utraciła blisko 1/3 swojego terytorium oraz ponad 1/3 ludności. Po za granicami znalazły się ważne obszary gospodarcze - Prusy Królewskie oraz Małopolska. Ale pierwszy rozbiór nie przesądził jeszcze o ostatecznej likwidacji państwa polskiego. Doprowadził do rozpadu tzw. systemów północnego i południowego. Powstał sojusz trzech państw zaborczych - Austrii, Prus oraz Rosji. We wrześniu 1773 roku sejm rozbiorowy, mimo sprzeciwu niektórych posłów (m.in. Tadeusza Rejtana) ratyfikował traktaty rozbiorowe.

W 1787 roku wybuchł kolejny konflikt turecko-rosyjski. W następnym roku do wojny po stronie Rosji przystępuje Austria. Ostatecznie pokój zawarto 9 stycznia 1792 roku w Jassach. Ustalono, że granicą między państwami rosyjskim i tureckim będzie Dniestr.

W 1788 roku obrady rozpoczął Sejm Czteroletni. Przygotował wiele reform, ale niewątpliwie najważniejsze postanowienie to uchwalona 3 maja 1791 roku konstytucja (oficjalnie zwana Ustawą rządową). Była pierwszą w Europie, a drugą na świecie (po konstytucji Stanów Zjednoczonych). Jej celem było m.in. zachowanie suwerenności państwa. Dzięki ustawie z 3 maja można było walczyć o kolejne reformy.

Konstytucja 3 maja wywołała niezadowolenie wśród zaborców. Najostrzej zareagowała oczywiście Katarzyna II. W tym czasie Austria zajęta była konfliktem z rewolucyjną Francją. Konstytucja miała przeciwników również w kraju. Byli nimi m.in. magnaci i szlachta oddana carycy Katarzynie II. 27 kwietnia 1792 roku zawiązali w Petersburgu konfederację, a ogłosili ją oficjalnie 14 maja 1792 roku w Targowicy. Dążyli do zniesienia konstytucji oraz przywrócenia dawnego ustroju. Zwrócili się do carycy o pomoc zbrojną. W maju 1792 roku wybuchła wojna polsko-rosyjska, nazywana również wojną w obronie konstytucji 3 maja. Wkrótce do Targowiczan przystąpił również król Stanisław August Poniatowski.

Rosjanie posiadali przewagę liczebną i rozstrzygnęli konflikt na swoją korzyść. Jednak zajęcie Polski przez wojska przeciwnika nie oznaczało jeszcze drugiego rozbioru. Jednak w wyniku pertraktacji podziału polskich ziem dokonały Prusy i Rosja. Nie wzięła w nim udziału Austria, ponieważ toczyła wojnę z rewolucyjną Francją.

Ostatecznie traktat rozbiorowy podpisano 23 stycznia 1793 roku w Petersburgu. Prusy zagarnęły tym razem obszar wielkości 51 tysięcy kilometrów kwadratowych na którym mieszkało milion osób. Były to województwa: poznańskie, gnieźnieńskie, kaliskie, sieradzkie, inowrocławskie, brzesko-kujawskie, część województwa rawskiego oraz ziemię zakroczymską na prawym brzegu Wisły. Ponadto Prusom przypadł Gdańsk oraz Toruń.

Rosją powiększyła swoje terytorium o 250 tysięcy kilometrów kwadratowych oraz 3 miliony ludności. Otrzymała część województwa wileńskiego i mińskiego, wschodnią część województw: nowogrodzkiego, brzesko-litewskiego i wołyńskiego oraz województwa: bracławskie, kijowskie i podolskie.

Jeszcze w 1793 roku zwołano do Grodna sejm rozbiorowy na którym zatwierdzono traktaty. Rzeczpospolita nie miała już dostępu do morza. W wyniku drugiego rozbioru gospodarka załamała się. W rękach zaborców znajdowały się najżyźniejsze ziemie. Ceny żywności bardzo szybko wzrastały.

Jednak już w maju 1793 roku mimo niekorzystnej sytuacji politycznej w Europie rozpoczęto przygotowania do powstania zbrojnego. Jego wybuch odkładano kilka razy, aż wreszcie 24 marca 1794 roku Tadeusz Kościuszko na krakowskim rynku uroczyście ogłosił "Akt powstania". Ostatecznie ten zryw zakończył się klęską. 2 listopada rosyjski generał Aleksander Suworow znalazł się pod Pragą, a dwa dni później zdobył ją szturmem. Za pośrednictwem Stanisława Augusta poddała się Warszawa. Kapitulacja armii powstańczej nastąpiła 16 listopada 1794 roku pod Radoszycami.

Upadek insurekcji stał się kresem niezawisłego państwa polskiego. Już w trakcie walk rozpoczęto rokowania rozbiorowe. Austria chciała zrekompensować sobie przede wszystkim porażki z rewolucyjną Francją. Dlatego jeszcze w czerwcu 1795 roku (czyli w trakcie powstania) zajęła Lubelszczyznę. Rokowania między zaborcami trwały wyjątkowo długo, ponieważ Prusy nie chciały zgodzić się na zyski Austrii. Ostatecznie nowe granice uchwalono 24 października 1795 roku. Ziemie polskie znów zostały podzielone między Austrię, Prusy oraz Rosję. W wyniku trzeciego rozbioru niepodległa Polska przestała istnieć.

Austria zajęła obszar 47 tysięcy kilometrów kwadratowych, zamieszkiwany przez 500 tysięcy osób. Były to ziemie zlokalizowane między Bugiem, Wisłą i Pilicą. W ręce Austriaków dostał się Kraków.

Prusy powiększyły swoje terytorium o 48 tysięcy kilometrów kwadratowych oraz milion osób. Włączone zostały ziemie leżące na północ od dolnej Pilicy i dolnego Bugu z Warszawą. Zajęto także pas między Prusami Wschodnimi a Niemnem.

Rosji przypadły obszar wielkości 120 tysięcy kilometrów kwadratowych na którym mieszkało 1,2 miliona osób. Były to ziemie po Bug i Niemen wraz ze Żmudzią.

25 listopada 1795 roku król Stanisław August Poniatowski abdykował i wyjechał do Petersburga. Tam też w 1798 roku zmarł.

Trzeci rozbiór Polski ustalał nowy porządek polityczny w Europie Środkowej. Wśród najważniejszych skutków rozbiorów trzeba wymienić likwidację niezależnego państwa polskiego. Niepodległość odzyskano dopiero w 1918 roku mimo, że w XIX wieku podejmowano wiele prób narodowowyzwoleńczych. Ponadto skutkiem upadku było uzależnienie gospodarki, kultury i oświaty od zaborców. Rozwój na wielu płaszczyznach (np. gospodarka czy kultura) został wyraźnie zahamowany.