Dojście Bolesława Chrobrego do władzy w Polsce
Śmierć ojca Bolesława Chrobrego wywołała na jakiś czas podział w nowo powstałej Polsce. Ówczesne prawo mówiło, że władzę w naszym kraju mieli objąć wszyscy męscy potomkowie Mieszka I. W związku z tym poza Chrobrym dzielnice otrzymali również jego dwaj przyrodni bracia. W bardzo szybkim tempie Bolesław zdołał wypędzić swoich krewniaków z Polski, dzięki czemu mógł sprawować rządy sam w całym państwie.
Stosunki polsko-niemieckie za czasów Bolesława Chrobrego i Ottona III
Na początku swego panowania Chrobry utrzymywał dobre stosunki z Niemcami. Wynikało to z faktu, że Bolesław swoje dzieciństwo spędził na dworze cesarskim jako zakładnik po bitwie pod Cedynią. Cesarz Otton III był zwolennikiem zjednoczonej Europy, chciał on aby Polska panowała we wschodniej jej części. Na potwierdzenie tego faktu w 1000 r. odbył się w Gnieźnie zjazd. Wówczas do Polski przyjechał cesarz niemiecki Otton III, aby odwiedzić grób świętego Wojciecha. Powołano arcybiskupstwo gnieźnieńskie wraz z arcybiskupem tego miasta Radzimem Gaudentym, który był bratem świętego Wojciecha. W ten sposób Kościół polski uzyskał niezależność. Podczas zjazdu w Gnieźnie odbyło się ważne wydarzenie. Cesarz przekazał władcy polskiemu diadem oraz włócznię świętego Maurycego co miało oznaczać jego zgodę na koronację królewską Bolesława Chrobrego. Ustalono, że Polska nie będzie musiała płacić trybutu Niemcom. Zjazd w Gnieźnie udowodnił Ottonowi III potęgę i bogactwo naszego kraju.
Stosunki polsko-niemieckie za czasów Bolesława Chrobrego i Henryka II
Sytuacja pomiędzy Polską, a Niemcami wkrótce po zjeździe gnieźnieńskim zmieniła się diametralnie. Wpływ na to miała śmierć Ottona III oraz wybór kolejnego niemieckiego cesarza Henryka II, który obrał politykę ekspansywną. Polacy tymczasem popierali margrabiego Miśni, który nie został wybrany cesarzem Niemiec. Sam Chrobry najeżdżał na ziemie Słowian zachodnich, które należały do wpływów niemieckich. Doprowadziło to konfliktu zbrojnego między Polską, a Niemcami, który trwał od 1002 do 1018 r. Wojnę tą można podzielić na trzy części. Pierwsza z nich przypada na lata 1002-1005. W pierwszym roku konfliktu Bolesław Chrobry zdobył Łużyce, Milsko i Miśnię, tereny te były podporządkowane cesarzowi. Następnie władca Polski w 1003 r. zajął Czechy, Morawy i Słowację. Wówczas to Henryk II zażądał, aby Chrobry złożył mu hołd lenny z ziem czeskich, czemu władca polski się sprzeciwił. Konsekwencją nieugięcia się była zbrojna wyprawa niemiecka w 1005 r. przeciwko Polakom. Wojska cesarskie wkroczyły na ziemie polskie przez Odrę w okolicach Krosna i dotarły do Poznania, gdzie zawarto porozumienie. Na jego mocy Polska utraciła większą część zajętych wcześniej ziem. Drugi etap wojny polsko-niemieckiej rozegrał się w latach 1007-1013. Tym razem zwycięsko wyszedł Bolesław Chrobry, odzyskał on ponownie Milsko i Łużyce. W późniejszym czasie trwały jeszcze walki o te tereny, ale nic nie zmieniły. Ostatecznie w Merseburgu został zawarty sojusz, w którym Henryk II zgodził się na przyłączenie zdobytych w drugim etapie wojny ziem przez Chrobrego, ale tylko jako lenno niemieckie. Ostatni rozdział wojny Polaków z Niemcami odbył się w latach 1015-1018. Wówczas wojsko cesarskie nie zdołało przedrzeć się przez mocno ufortyfikowaną Odrę. W 1018 r. odbył się pokój w Budziszynie, który można uznać za prawdziwe zwycięstwo Polaków. Do naszego kraju ponownie wróciły ziemie - Milsko i Łużyce natomiast w Miśni Henryk II zobowiązał się umieścić posiłki, które miały wspierać Bolesława Chrobrego podczas zbrojnej interwencji na Rusi.
Strategia wojenna Bolesława Chrobrego w walce z Niemcami
W wojnie polsko-niemieckiej bardzo ważną rolę odegrał silnie umocniony system obronny. Przykładem na to są choćby dwa grody Niemcza i Głogów. Trzeba podkreślić, że na Śląsku została wzniesiona sto kilometrowa linia umocnień w postaci wałów. Bolesław Chrobry stosował strategię w walce z Niemcami wojny szarpanej. Unikał on walk na otwartym terenie i atakował znienacka, w wyniku czego wojska cesarskie odnosiły duże straty.
Koronacja Bolesława Chrobrego na króla Polski
Pod koniec swojego życia Bolesław Chrobry dzięki zamieszaniu w Niemczech, w związku z powstałym tam bezkrólewiem, zwrócił się o akceptację do papieża w sprawie jego koronacji. Następca świętego Piotra zgodził się na akt koronowania i tak w 1025 r. Bolesław Chrobry został pierwszym królem Polski. W tym samym roku zmarł.
