Korona Królestwa Polskiego, Corona Regni Poloniae, tak nazywano Polskę od połowy XIV wieku, które się odrodziło z okresu rozbicia dzielnicowego, było to równoznaczne z zwierzchnictwem dla konkretnych terenów. Aczkolwiek ziemiami należącymi do korony określano także terytoria historyczne, bez względu na to czy pozostawały one pod władzą króla polski.

Od 1569 roku nazwa zostaje używana to terenów Wielkopolski, Kujaw, Małopolski, Mazowsza, Prus Królewskich i Książęcych, Rusi Czerwonej, Podlasia, Podola, Wołynia, Ukrainy i Spiszu, w odosobnieniu pozostawała Litwa, jako drugi człon państwa polsko-litewskiego.

W roku 1320 arcybiskup Janisław dokonał koronacji Władysława Łokietka na króla Polski, co sprawiło ze zyskał on nowych zwolenników, ale i przeciwników. Królestwo powoli odbudowywano na czele tej próby stał Łokietek z dynastii Piastów, choć początkowo opanował tylko dzielnicy krakowskiej, sandomierskiej, i wielkopolskiej oraz ziemię: sieradzką i łęczycką.

Obszar Kujaw pozostawał w stosunku lennym do króla, Mazowsze pozostało rozczłonkowane na mniejsze terytoria, część z nich należała do opozycji, która nawiązywała współpracę z zakonem krzyżackim.

Nowy król Polski Łokietek już na początku swego panowania musiał stawić się czoło Krzyżakom i jego sojusznikowi Janowi Luksemburskim o kształt i jednolitość obszaru polski. Tuz po objęciu władzy Łokietek wytoczył proces prawny przeciw Zakonowi o zagarniecie Pomorza i ziemi chełmińskiej z obszaru korony. Wyrok papieski wydany w Inowrocławiu, nakazywał krzyżakom zwrot zagarniętych terenów oraz wpłatę odszkodowania. Aczkolwiek kontrofensywa dyplomacji Krzyżackiej doprowadziły do braku realizacji wyroku, popartej przewagą militarną, lecz samo zaistnienie sprawy narodu polskiego, który walczy o swe ziemie ukazał problem państwa polskiego. Ten okres poczucia narodowego i walki dał efekt w postaci zjednoczenia korony. Gdy umarł Władysław Łokietek jego następcą został Kazimierz wielki, który był jego synem. Doprowadził on do zjednoczenia większych części terenów należących do społeczeństwa polskiego, wprowadził reformy rządów i wzmocnił pozycję króla. Ponadto przeprowadził unormowanie przepisów prawa, publicznie wydał statut wiślicki i piotrkowski, zorganizował siły zbrojne, zreformował finanse skarbu, polepszył gospodarkę królestwa. Przyczynił się do powstawania Akademii Krakowskiej pierwszego na ziemiach polskich uniwersytetu w 1364 roku.

Za panowania Kazimierza Wielkiego stworzył on podstawy dla organizacji państwa a wprowadzone przez niego reformy dały efekt w latach następnych przyczyniając się do powodzenia korony. O jego sile i autorytecie może świadczyć fakt spotkania największych monarchów, jaki miał miejsce w Krakowie w 1364 roku, oraz fakt ze Kazimierz był rozjemcą w sporze między dynastią Habsburgów i Luksemburgów. Kazimierz prowadził dość udana dyplomację doprowadzając do zrzeszenia się praw do tytułu króla polski w 1335 roku, w zamian porozumiał się z dynastią z Węgier tzn. Andegawenami. Poparli oni politykę króla w zamian otrzymali prawo do tronu polskiego w przypadku braku potomka po polskim królu. Jego porażką było zrzeczenie się prawa do księstw śląskich, które przeszły pod panowanie czeskie w 1339 roku. Ponadto Kazimierz zdołał opanować konflikt z Zakonem Krzyżackim na drogę dyplomacji. W roku 1337 Kazimierz zdołał uzyskać jednak tylko na papierze Kujawy inowrocławskie i Kruszwicę. Podobnie jak ojciec wprowadził na drogę sądową spór z zakonem zakończony podpisaniem pokoju w Kaliszu w 1343 roku.

Oprócz działań na rzecz zakonu próbował także odzyskać Śląsk, był opanowany przez Czechów, ponadto Kazimierz dążył do opanowania Rusi Halickiej. Wojnę z Rosją rozpoczął w 1340 roku, kolejno udało mu się zdobyć Przemyśl, Sanok, Halicz, Lwów, Włodzimierz i Brześć. Podobne sukcesy Kazimierz zanotował na ziemiach zachodnich po walkach z Marchią Brandenburską.

W efekcie ta elastyczna polityka przyniosła bardzo pozytywne zmiany, powiększono terytorium polski a bezpieczeństwo korony wzmocniły liczne traktaty międzynarodowe. Gdy Kazimierz odchodził z tego świata pozostawił silną odrodzona koronę, jej ziemie sięgały od Podola aż po pojezierze pomorskie. Polska zyskała szacunek wśród sąsiadów, została dostrzeżona na mapie europy. Kazimierz ponadto ma wielkie zasługi dla powstania silnego i wykształconego aparatu urzędników państwowych, oczywiście dobitnym przykładem dbania i ich wiedze jest powstanie Akademii Krakowskiej.

Polskę zaczęto nazywać Koroną Królestwa Polskiego, bez względu na pochodzenie władcy. Było to w zgodzie z panującymi tendencjami w europie, bowiem królestwo składało się z wielu rożnych stanów.

Po utrwaleniu unii lubelskiej obszary Polski i Litwy razem stanowiły trzecie, co do wielkości państwo w Europie, do Korony inkorporowano wiele nowych obszarów zamieszkałe jednakże przez ludność posługującą się językiem ruski, wyznający religie prawosławną i mający inną kulturę. Ten sam problem dotyczył części Prus królewskich, gdzie posługiwano się językiem niemieckim.

Wszyscy obywatele Korony bez względu na ich pochodzenie prowadzili swój żywot w zwartej strukturze administracyjnej. Było to efektem kształtowania tych struktur za pomocą wielu reform aż od czasu średniowiecza. Mieli do czynienia z głównym podziałem na dwie główne prowincje; Wielkopolskę i Małopolskę. Do Wielkopolski zaliczano Mazowsze z ziemią dobrzyńską oraz Prusy Królewskie z księstwem biskupim Warmii, gdzie władzą dysponował biskup z diecezji warmińskiej. Do drugiej prowincji zaliczano historyczne województwo polskie: krakowskie, sandomierskie i lubelskie oraz Podlasie Oświęcim i Zator.