Elementami ucha zewnętrznego są małżowina uszna oraz przewód słuchowy, który kończy się błoną bębenkową.

Do elementów ucha środkowego zaliczmy trzy kosteczki słuchowe, którymi są kowadełko, strzemiączko oraz młoteczek. Kostki te znajdują się w jamie, która łączy się z gardłem dzięki trąbce słuchowej.

Trąbka ta zabezpiecza przed uszkodzeniem bębenka w czasie znacznego hałasu, gdyż dzięki niej możliwe jest wyrównywanie ciśnień. Dzięki kostkom słuchowym możliwe jest przenoszenie drgań do ślimaka.

Elementami wchodzącymi w skład ucha wewnętrznego jest błędnik błoniasty, znajdujący się w kości skroniowej.

W błędniku błoniastym leżą kanały półkoliste, wypełnione wewnątrz płynem, w którym zanurzone są receptory równowagi.

Receptory słuchowe znajdują się w ślimaku. Struktura ta zbudowana jest z łagiewki oraz woreczka. Jest to kanał wypełniony płynem a rozpoczynający się owalnym okienkiem. Do tego okienka dopasowuje się strzemiączko ( jedna z kostek słuchowych). We wnętrzu ślimaka leżą komórki receptorowe, które łączą się z nerwem słuchowym. Rozchodząca się fala dźwiękowa wprawia w ruch kostki słuchowe, strzemiączko wprawia w drganie owalne okienko, wywołujące drganie substancji zawartej wewnątrz ślimaka.

Ściany woreczka oraz łagiewki pokrywają unerwione komórki rzęsate, które odpowiadają za zmysł równowagi.

We wnętrzu woreczka znajdują się otolity, zbudowane z wapnia. Struktury te pod wpływem przyciągania ziemskiego powodują ucisk na rzęsate komórki, które ulegają wzbudzeniu i zaczynają wysyłać impulsy do nerwu słuchowego, wiodącego je do mózgu, a ściślej rzecz ujmując do ośrodków słuchowych.

Ruchy głową wprawiaj w ruch płyn zawarty w trzech kanalikach półkolistych. Dzięki tym kanałom możliwe jest informowanie mózgu o ruchach ciała i jego położeniu.