Nerwica serca, to zaburzenia w pracy i zachowaniu się serca, spowodowane niewłaściwym działaniem układu nerwowego, kontrolującego pracę serca. Chory często odczuwa zmiany w sposobie pracy narządu: serce bije zbyt szybko lub zbyt wolno, raz przyspiesza a raz zwalnia, przyspiesza zupełnie bez powodu (serce powinno przyspieszać podczas wysiłku fizycznego). Człowiek ogólnie odczuwa niepokój, często skarży się na to, że w ogóle odczuwa, że ma serce, podczas gdy dawniej nie zwracał na to uwagi, serce nie dawało o sobie znać w tak wyraźny sposób. Nerwica serca objawia się też szybkim męczeniem się przy wykonywaniu prostych czynności, bólami w okolicy serca, najczęściej w okolicach koniuszka, kłuciem, uczuciem ścisku w klatce piersiowej, zawrotami głowy, trudnościami z wzięciem głębokiego wdechu. Częste są też zaburzenia snu, nagle pojawiające się uczucie gorąca, to znów zimna; nadmierne pocenie się. Przyczyną choroby jest przede wszystkim długotrwały, utrzymujący się stres. W dalszej kolejności za przyczynę nerwicy serca można uznać niewłaściwy tryb życia, czyli brak dobrego wypoczynku, brak snu, zakłócenie rytmu dobowego (zasypianie zbyt późno i budzenie się zbyt późno, pomimo, że liczba przespanych godzin jest prawidłowa), palenie papierosów, picie kawy, która u niektórych ludzi może dawać bardzo przykre skutki (trudności w zasypianiu, nadmierną nerwowość, nadpobudliwość, drgawki, niepokój, uczucie lęku). Nerwica serca wymaga leczenia specjalistycznego, a przede wszystkim wyeliminowania przyczyn choroby, czyli stresu i pozostałych wspomnianych czynników.

Znaną chorobą jest niewydolność wieńcowa, która pojawia się jako następstwo dysproporcji pomiędzy zapotrzebowaniem mięśnia sercowego na tlen, a dostarczaniem tego gazu. Serce zwiększając intensywność swojej pracy potrzebuje więcej tlenu. Jeśli jednak nie dostaje większej ilości tlenu, pojawia się niewydolność. Niewydolność może być uwarunkowana różnymi czynnikami: naczynia krwionośne mogą mieć zwężoną średnicę, przez co transportują mniej krwi, niż powinny; wymiana gazowa w płucach może przebiegać nieprawidłowo (obniżona wydajność pracy płuc), krew może zawierać za mało erytrocytów odpowiedzialnych za transport tlenu. Ważne jest też prawidłowe ciśnienie krwi, które warunkuje odpowiedni i szybki przepływ krwi przez naczynia krwionośne, zwłaszcza te włosowate. Zbyt niskie ciśnienie też może być przyczyną niewydolności wieńcowej. Czasem przyczyna choroby może tkwić w samym sercu. Jeśli siła skurczu mięśnia sercowego jest zbyt mała (włókienka mięśnia sercowego nie kurczą się do końca), to przepływ krwi w organizmie jest słaby. Serce jest narządem, który wykonuje ciężką i nieustanną pracę, dlatego musi być dobrze odżywione i dotlenione. Jeśli nie będzie otrzymywać odpowiedniej ilości tlenu i pokarmu, wówczas dojdzie do osłabienia jego pracy, co z kolei prowadzi do niewydolności i tak błędne koło się zamyka.

Niewydolność układu krążenia może być przyczyną zawału serca, który pojawia się wtedy, gdy któreś z naczyń krwionośnych serca zostanie zaczopowane. W konsekwencji niedrożności naczynia krwionośnego serca jakaś część mięśnia sercowego (ta, która była zaopatrywana w tlen i składniki pokarmowe przez niedrożne naczynie krwionośne) zostaje pozbawiona tlenu i pokarmu. Dochodzi wtedy do martwicy mięśnia sercowego. Zawał jest jednak najczęściej spowodowany zatkaniem naczyń serca przez oderwaną płytkę miażdżycową, która odkłada się na ścianach naczyń krwionośnych z powodu zbyt dużej zawartości cholesterolu we krwi. Innym powodem zawału może być nagły silny stres, który spowoduje skurczenie się naczynia krwionośnego serca lub nawet całej części mięśnia sercowego. Jeszcze inną przyczyną zawałów są skrzepy krwi, które wędrują w organizmie naczyniami krwionośnym, aż docierają do cienkich naczyń serca, które zatykają. Efekt w przypadku każdej przyczyny jest ten sam: zatrzymanie przepływu krwi w obrębie serca i zawał. Zawał objawia się nagłym i silnym bólem w okolicy mostka, silnym lękiem, zasłabnięciem, uciskiem w klatce piersiowej. Objawy te nie ustępują szybko. W przypadku pojawienia się takich symptomów należy zgłosić się jak najszybciej do lekarza lub wezwać pomoc medyczną. Nie wolno takich objawów bagatelizować.

Chorobą jest również zbyt wysokie ciśnienie tętnicze, czyli nadciśnienie. Prawidłowa wartość ciśnienia tętniczego u dorosłego człowieka, to 120/80. Jeśli wartość ciśnienia wzrośnie powyżej 140/90, to mamy do czynienia z nadciśnieniem tętniczym, wymagającym leczenia.

Oczywiście chodzi o wysokie wartości ciśnienia w stanie spoczynku, gdyż w czasie wysiłku fizycznego wartość ciśnienia znacznie wzrasta i nie jest to wcale oznaką choroby. Nadciśnieiu sprzyja nerwowy styl życia, nieprawidłowe odżywianie się, zła gospodarka hormonalna i jonowa organizmu. Nadciśnienie tętnicze nazywane jest cichym zabójcą, gdyż najczęściej nie daje objawów swego istnienia, a prowadzi nieuchronnie do poważnych chorób i śmierci. Na nadciśnienie cierpią miliony ludzi na całym świecie. Jest to choroba powszechna, a to, że ludzie chorzy nie leczą się wynika przede wszystkim z ich nieświadomości. Objawami mogącymi wskazywać na nadciśnienie tętnicze są: szum w uszach, bóle i zawroty głowy, ucisk w skroniach, senność, a często trudności w zasypianiu, osłabienie wzroku. Należy regularnie dokonywać pomiarów ciśnienia krwi, aby w porę wykryć chorobę i móc zapobiegać jej. Leczenie jest skuteczne, pod warunkiem, że jest prowadzone prawidłowo i regularnie (nie można odstawiać leków przepisanych przez lekarza ani też zmieniać dawki leków). Powszechnym lekiem stosowanym w obniżaniu ciśnienia tętniczego krwi jest nitrogliceryna. Ulega ona przemianom w organizmie, w wyniku których powstaje tlenek azotu, rozszerzający naczynia krwionośne (oddziałuje on na mięśnie gładkie naczyń krwionośnych).

Czasem u ludzi może też występować niedociśnienie tętnicze, czyli za niskie ciśnienie, na ogół poniżej wartości 100/70. Ludzie ze zbyt niskim ciśnieniem mają tendencję do omdleń, źle się czują, są osłabieni, senni, apatyczni, źle się czują, odczuwają bóle głowy w okolicy czołowej.

Anemia jest chorobą, która powstaje, jeśli w organizmie jest za mało hemoglobiny, a właściwie krwinek czerwonych. Prawidłowa zawartość erytrocytów we krwi, to od 4,5 mln/milimetr sześcienny (u kobiet) do 5,4 mln/milimetr sześcienny u mężczyzn. Jeśli wartości te spadną poniżej 4, to można już mówić o anemii. Najczęściej anemia jest spowodowana utratą krwi, o której człowiek nawet nie wie. Do takiej utraty krwi dochodzi najczęściej w układzie pokarmowym (krwawienie z jelit, żołądka). Jeśli człowiek zauważa w kale krew, to przyczyny anemii nie trzeba już raczej szukać gdzie indziej. Jeśli natomiast krew w kale nie jest widoczna, należy wykonać badania kału na krew utajoną. Walka z chorobą w tym przypadku polega na eliminowaniu przyczyn. Krwawienie z układu pokarmowego może być spowodowane owrzodzeniem żołądka lub jelit, pęknięciem wrzodu, stanami zapalnymi jelit, itp. Choremu na anemię należy podawać żelazo, które jest niezbędne do wytworzenia hemoglobiny, a tym samym erytrocytów. Anemia nie musi być spowodowana utratą krwi, ale np. rozpadem krwinek, których błona jest nieprawidłowo zbudowana, a przez to krucha i łatwo ulegająca zniszczeniu. Jest to zwykle nieprawidłowość dziedziczona genetycznie. Inną przyczyną anemii może być brak w organizmie czynnika wewnętrznego Castle'a, który u zdrowego człowieka produkują komórki okładzinowe żołądka. Jeśli układ odpornościowy niszczy te komórki (choroba autoimmunologiczna), to nie ma czynnika wewnętrznego, który jest niezbędny do prawidłowego wchłaniania witaminy B12, niezbędnej do wchłaniania żelaza, które z kolei jest niezbędnym składnikiem hemoglobiny, a co za tym idzie-erytrocytów. Ten typ anemii nazywany jest złośliwą. Dawniej była to choroba nieuleczalna. Obecnie wytwarzana jest laboratoryjnie taka postać witaminy B12, którą podaje się ludziom dożylnie. Dzięki temu chorzy na anemię złośliwą mogą normalnie żyć, pod warunkiem oczywiście, że regularnie będą otrzymywać zastrzyk z witaminą.

Czerwienica, to choroba, w której znacznie wzrasta (do wartości patologicznych) ilość erytrocytów we krwi, nawet do kilkunastu milionów na milimetr sześcienny. Powoduje to zagęszczenie krwi i zwiększenie jej lepkości.

Chorobami krwi są białaczki, zwane nowotworami krwi. Do białaczki dochodzi wówczas, gdy we krwi pojawia się znaczna (za wysoka) ilość leukocytów, czyli białych krwinek. Białaczki dzielą się na różne odmiany. Biorą się z nieprawidłowych podziałów komórek macierzystych leukocytów.

Każda choroba układu krwionośnego wymaga fachowego leczenia i dbania o stan zdrowia. Nie można bagatelizować tego typu chorób, gdyż nieleczone prowadzą do śmierci.