Ze względu na lokalizacje poszczególnych elementów tworzących ucho dzielimy je na : zewnętrzne, środkowe oraz wewnętrzne.
Elementami stanowiącymi ucho zewnętrzne są małżowina uszna oraz przewód słuchowy, który kończy się na błonie bębenkowej. Błona ta oddziela ucho środkowe od zewnętrznego.
Elementy ucha środkowego leżą we wnętrzu kości skroniowej. Stanowi je system powietrznych jam, na które składa się jama bębenkowa, w obrębie której występują trzy słuchowe kosteczki, jama sutkowa, w której znajdują się komórki powietrzne wyrostka sutkowego oraz trąbka słuchowa.
Kowadełko, młoteczek i strzemiączko, czyli trzy kosteczki słuchowe pracują podobnie do dźwigni. Przenoszą one dźwięk z gazowego środowiska do płynnych przestrzeni. Środowisko gazowe cechuje ucho środkowe i zewnętrzne a płyn wypełnia ucho wewnętrzne. Ruchomość trzem kosteczkom słuchowy zapewniają odpowiednie mięśnie, do których należą mięsień strzemiączkowy oraz napinacz błony bębenkowej. Mięśnie te odgrywają także funkcję akomodacyjną. Jama bębenkowa łączy się z gardłem poprzez trąbkę słuchowa. Dzięki niej możliwe jest wyrównywanie ciśnienia w jamie bębenkowej.
W skład ucha wewnętrznego wchodzą błędnik i nerw statyczno- słuchowy. W obrębie błędnika wyróżnia się podział na błędnik kostny i błoniasty. Pomiędzy tymi dwoma błędnikami znajduje się przestrzeń wypełniona perylimfą. Błędnik błoniasty jest także wypełniony cieczą nazywaną endolimfą.
Błędnik buduje ślimak ( jego nazwa pochodzi od jego skręconego wyglądu), w którym zlokalizowany jest narząd zmysłu słuchu oraz przedsionek i kanały półkoliste w potrójnej liczbie. Kanały te zaopatrzone są w komórki, odpowiedzialne za zmysł równowagi. Nerw statyczno-słuchowy jest siódmym nerwem czaszkowym a w jego budowie możemy wyróżnić część słuchową i przedsionkową.
Przewodzenie impulsu dźwiękowego w układzie nerwowym, czyli tzw. droga słuchowa prowadzi od kory w płacie skroniowym do kory przedsionkowej w móżdżku.
Ucho jest nie tylko narządem słuchu ale i równowagi. Człowiek może odbierać impulsy o częstotliwości od 16 do 22tyś Herców. Słyszymy dźwięk o maksymalnym natężeniu 120 decybeli. Ucho zewnętrzne i środkowe przewodzi dźwięk a jego odbiór odbywa się w uchu wewnętrznym. Bodziec wiedzie następnie poprzez nerw słuchowy oraz drogę słuchowa do kory mózgowej a dokładnie do kory zlokalizowanej w skroniowym jej płacie.
Dzięki elementom stanowiącym ucho możliwy jest nie tylko słuch ale także zdolność do odbierania, przesyłania, kodowania czy integrowania informacji dźwiękowej. Bodźcami są zazwyczaj drgania powietrza, które tworzą falę dźwiękową, nazywaną stojącą. Pada ona na powierzchnię błony bębenkowej i wywiera pewne jej ciśnienie, które jest miarą mocy, czyli np. natężenia dźwięku. O tym czy dźwięk jest bardziej lub mniej intensywny informują nas decybele. Jeśli częstotliwości są wysokie nasza błona bębenkowa zalewana jest salwą impulsów.
Kolejność występowania dźwięków we włóknach jest podstawą do kodowania poszczególnych rodzajów dźwięków. Rozgraniczenie pomiędzy intensywnością dźwięków możliwe jest dzięki ośrodkom podkorowym. Identyfikowanie dźwięków oraz ich różnicowanie ich wzorów dźwiękowym zapewnia kora mózgu.
