Król Edyp - geneza utworu i gatunek
„Król Edyp” Sofoklesa był drugą z trzech tragedii, które oparte były na losach Edypa i rodu Labdakidów. Około 442 r. p.n.e. Sofokles wystawił „Antygonę” (jedno z najbardziej znanych swoich dzieł, do którego do dziś nawiązują inni twórcy), a około 427 r. p.n.e. powstał „Król Edyp”. Kolejną sztukę z tejże trylogii – „Edyp w Kolonie” pisarz skończył przed swoją śmiercią.
Gatunek: tragedia antyczna, spełniająca wszystkie ówczesne kryteria. Sofokles zachował tu jedność czasu, akcji i miejsca, a także podział na prolog, epeisodiony (dialogi) i stasimony (podsumowania chóru) oraz exodos. Jednocześnie na scenie pojawia się maksymalnie trzech aktorów (wcześniej dopuszczano tylko jednego aktora, a zmianę tej zasady poczynił Sofokles). Tytułowy bohater jest postacią tragiczną, ponieważ pomimo szczerych starań nie udaje mu się umknąć przed przeznaczeniem.
