Opowiadania bizarne - czas i miejsce akcji
„Opowiadania bizarne” nie mają jednej wspólnej przestrzeni ani czasu akcji – każde opowiadanie dzieje się w innym miejscu i epoce. Łączy je jednak motyw granicy między tym, co znane a nieznane, realne a fantastyczne, przeszłością a przyszłością. Olga Tokarczuk celowo rozrzuca akcję po różnych epokach i światach, by pokazać uniwersalne problemy człowieka.
Czas akcji jest silnie zróżnicowany: od przeszłości historycznej (XVII wiek) po odległą przyszłość. Najczęściej jest to:
- przeszłość historyczna – stylizowana, ale z elementami dziwności (np. „Zielone Dzieci”)
- współczesność lub czas nieokreślony – ale z pogranicza realności i psychologii (np. „Pasażer”, „Prawdziwa historia”).
- przyszłość lub światy futurystyczne – technologiczne, ekologiczne katastrofy, kosmiczne podróże (np. „Szwy”, „Wizyta”, „Transfugium”).
Czas często jest symboliczny. Nie służy realistycznemu odwzorowaniu epoki, ale budowaniu uniwersalnej opowieści i refleksji.
Akcja opowiadań toczy się w zmiennej i różnorodnej scenerii: dworkach i zamkach („Zielone Dzieci”), muzeum („Prawdziwa historia”), samolocie („Pasażer”), ale i postapokaliptycznych przestrzeniach („Przetwory”), abstrakcyjnych miejscach („Szwy”), przestrzeni kosmicznej („Wizyta”), klinikach i laboratoriach przyszłości („Transfugium”, „Góra Wszystkich Świętych”).
Miejsce często jest nieokreślone topograficznie, ale (podobnie jak czas) ma znaczenie symboliczne.
