Opowiadania bizarne - charakterystyka bohaterów
Bohaterowie „Opowiadań bizarnych” Olgi Tokarczuk są bardzo zróżnicowani, ale łączy ich kilka cech wspólnych. To ludzie:
- na granicy przemiany lub granicy poznania – często konfrontują się z czymś nieznanym, niepojętym albo muszą zmierzyć się z własnym lękiem. Na przykład Pasażer odkrywa, że sam jest tym, czego się bał, zaś bohaterowie „Transfugium” wybierają przemianę w coś nieludzkiego.
- zagubieni lub wyobcowani – często czują się obco w swoim świecie, nie rozumieją go lub nie pasują do niego. Przykładem może być kustoszka z „Prawdziwej historii” wątpiąca w sens swojej pracy czy narrator statku z „Wizyty” zagubiony wobec kontaktu z Obcymi.
- świadkowie upadku lub kryzysu – często patrzą na rozpad świata lub cywilizacji i muszą sobie z tym poradzić jak narratorka „Przetworów” (obserwatorka upadku cywilizacji) i narrator „Góry Wszystkich Świętych” (uczestnik zdehumanizowanego systemu pokonywania śmierci).
- zwykli postawieni w niezwykłych warunkach – często są to zwykli profesjonaliści: lekarze, opiekunowie, szwaczki, którzy w niezwykłym świecie mają dziwne, ważne zadania. Chirurg w „Sercu” zmaga się z moralnymi konsekwencjami swoich zabiegów, szwaczka w „Szwach” naprawia świat w ciszy i samotności
- moralnie ambiwalentni – nie są ani zupełnie dobrzy, ani źli – są niepewni, pełni wątpliwości, refleksyjni. Lekarz z „Serca” wie, że ratuje życie, ale czuje się winny. Pracownik „Góry Wszystkich Świętych” opiekuje się kopiami ludzi, choć nie wie, czy to właściwe.
Bohaterowie tomu to ludzie zwyczajni, ale postawieni w niezwykłych, często granicznych sytuacjach. Są refleksyjni, zagubieni, pełni wątpliwości. Muszą mierzyć się z kryzysem, przemianą, utratą sensu. Często symbolizują kondycję współczesnego człowieka – świadomego zagrożeń, ale niepewnego, jak im sprostać.
