Grób Agamemnona - Środki stylistyczne
„Grób Agamemnona” to utwór, w którym Słowacki mistrzowsko posługuje się bogatym arsenałem środków stylistycznych, by wzmocnić przekaz emocjonalny i intelektualny wiersza. Oto niektóre z nich:
- metafory — zestawienie słów, które razem tworzą nowy sens, np. „czerep rubaszny”, „paw narodów”;
- porównania — służą lepszemu zobrazowaniu, pomagają zrozumieć intencje poety. W „Grobie Agamemnona” występuje wiele porównań do postaci mitycznych, np. porównanie Polski do Eumenidy i Prometeusza;
- epitety — wyraziste przymiotniki, podkreślające cechy przedmiotów i zjawisk, nadające im emocjonalny wydźwięk, np. „piersi krwawe”, „ciemny grobowiec”, „małowiernych serc”;
- personifikacja — nadanie przedmiotom i pojęciom cech ludzkich, np.
„Tylko się słońcu stała większa szpara,
I wbiegło złote, i do nóg mi padło”;
- anafora: powtórzenie tych samych wyrazów lub grup wyrazów na początku kolejnych wersów służy podkreśleniu ważnych myśli i emocji, np. „na Termopilach”, „O!”;
- epifora – powtórzenie tych samych słów lub zwrotów na końcu wersu, jako wzmocnienie przekazu, np. w pierwszych strofach: „jak mi smutno!”;
- pytania retoryczne — pytania, na które nie oczekuje się odpowiedzi, aby zwrócić uwagę czytelnika na istotne problemy, np.
„«Wielu was było?» —
Zapomnij że jest długi wieków przedział —
Gdyby spytali tak — cóż bym powiedział?!”;
- wykrzyknienia — służą wyrażeniu silnych emocji, ich zadaniem jest wzmocnienie przekazu i zwiększenie dynamiki utworu, np. „na koń!”, „Polsko! lecz ciebie błyskotkami łudzą!”.
Środki stylistyczne używane w wierszu Juliusza Słowackiego mają za zadanie pomóc w interpretacji „Grobu Agamemnona”, nie mówiąc już o wybitnym wzbogaceniu utworu pod względem poetyckim. Wiele porównań zaczerpniętych z kultury antycznej pomaga lepiej zrozumieć intencje poety i odnieść je do ówczesnej sytuacji politycznej Polski.
