Grób Agamemnona - geneza utworu i gatunek/typ liryki
Juliusz Słowacki w roku 1836 odbył podróż, podczas której odwiedził m.in. Grecję i Mykeny. Właśnie tam znajdował się legendarny grobowiec króla Agamemnona, bohatera mitologii greckiej. Wizyta w tym miejscu wywarła na poecie ogromne wrażenie i stała się impulsem do stworzenia tego niezwykłego dzieła. Powstanie „Grobu Agamemnona” przypada na rok 1839 w Paryżu, a jego publikacja na 1840 r. Utwór stanowi część niedokończonego poematu dygresyjnego „Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu”, wydanego pośmiertnie w 1866 r. we Lwowie.
Na powstanie „Grobu Agamemnona” wpływ miała także trudna sytuacja Polski, pozostającej pod zaborami, tuż po upadku Powstania Listopadowego. Wizyta w grobowcu króla Agamemnona była dla poety pobudką do porównywania mitycznych władców i toczonych przez nich wojen do odwagi Polaków, którzy nie znajdowali wówczas siły na dalszą walkę o niepodległość.
Wiersz Słowackiego posiada formę lirycznego poematu, złożonego z 21 sestyn (strof sześciowersowych), w którym liryka, epika oraz filozoficzna refleksja przenikają się i współgrają. Poemat liryczny to rodzaj obszernego wiersza, w którym zawarte są indywidualne emocje, przemyślenia i przeżycia podmiotu lirycznego. W tego typu utworach pojawia się bogaty język, pełen metafor i innych środków stylistycznych, dzięki którym twórca może jeszcze lepiej przekazać swoje odczucia.
