Droga donikąd - biografia autora
Józef Mackiewicz (1902–1985) był polskim pisarzem, publicystą i jednym z najwybitniejszych prozaików polskiej literatury emigracyjnej. Urodził się 1 kwietnia 1902 roku w Petersburgu, ale dorastał w Wilnie, które stało się ważnym tłem jego twórczości.
Studiował na Uniwersytecie Wileńskim, początkowo przyrodę, a później filologię. Od młodości interesował się literaturą, polityką i kwestiami społecznymi. W okresie międzywojennym pracował jako dziennikarz, związany m.in. z wileńskim dziennikiem „Słowo”. W czasie okupacji niemieckiej i radzieckiej pisał o realiach życia w Wileńszczyźnie. Znany był z bezkompromisowego antykomunizmu, co wpłynęło na jego późniejszą twórczość. Po wojnie, z powodu swojej krytyki wobec sowietyzacji Polski, Mackiewicz został zmuszony do emigracji. Zamieszkał na stałe w Monachium, gdzie współpracował z prasą emigracyjną, w tym z paryską „Kulturą”. Na emigracji kontynuował działalność literacką i publicystyczną. Znany jest przede wszystkim jako autor powieści i reportaży historycznych, które cechuje głęboka analiza totalitaryzmu i sytuacji w Europie Wschodniej - „Drogi donikąd” (1955), „Nie trzeba głośno mówić” (1969), „Sprawy pułkownika Miasojedowa” (1962). Zmarł 31 stycznia 1985 roku w Monachium.
