Opowiadania - biografia autora
Jarosław Leon Iwaszkiewicz urodził się 20 lutego 1894 roku (według kalendarza juliańskiego 8 lutego) w Kalniku na terenie dzisiejszej Ukrainy, wówczas należącym do Imperium Rosyjskiego. Pochodził z kresowej rodziny inteligencko-szlacheckiej. Jego ojciec, Bolesław Iwaszkiewicz, był uczestnikiem powstania styczniowego, a matka, Maria z Piątkowskich, zajmowała się wychowaniem dzieci po przedwczesnej śmierci męża. Młody Jarosław dorastał w atmosferze patriotyzmu i silnych tradycji kulturowych. Ukończył gimnazjum w Kijowie, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie św. Włodzimierza. Równolegle kształcił się w konserwatorium muzycznym, co wpłynęło na jego późniejsze zainteresowania muzyką i operą.
W 1918 roku przybył do Warszawy, gdzie związał się ze środowiskiem literackim i w 1919 roku współtworzył grupę poetycką Skamander, obok Juliana Tuwima, Antoniego Słonimskiego, Kazimierza Wierzyńskiego i Jana Lechonia. Współpracował z pismami „Pro Arte et Studio” oraz „Wiadomości Literackie”. Początkowo znany jako poeta, z czasem zasłynął także jako prozaik, eseista i dramaturg. Debiutował literacko w 1915 roku wierszem „Lilith”, a jego dojrzała twórczość obejmowała nie tylko poezję, ale również nowele, powieści, dramaty, tłumaczenia oraz libretta operowe (m.in. do „Króla Rogera” Karola Szymanowskiego, z którym Iwaszkiewicz się przyjaźnił).
W latach międzywojennych pełnił funkcje dyplomatyczne. Był sekretarzem marszałka Sejmu Macieja Rataja, a następnie pracował w placówkach w Kopenhadze i Brukseli. Po wybuchu II wojny światowej zamieszkał wraz z rodziną w Stawisku pod Warszawą, gdzie jego dom stał się schronieniem dla wielu artystów, Żydów i uczestników życia kulturalnego. Za tę działalność Iwaszkiewicz oraz jego żona Anna zostali pośmiertnie uhonorowani tytułem Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.
Po wojnie odgrywał ważną rolę w życiu literackim i politycznym PRL-u. Był wieloletnim prezesem Związku Literatów Polskich (1945–1949 i 1959–1980), redaktorem naczelnym miesięcznika „Twórczość” oraz posłem na Sejm. Mimo licznych funkcji publicznych Iwaszkiewicz nie przestawał tworzyć – jego dojrzała proza, m.in. opowiadania „Panny z Wilka”, „Tatarak” czy „Kochankowie z Marony”, zyskała uznanie dzięki psychologicznemu pogłębieniu postaci, symbolice i refleksji nad przemijaniem. Jego największą powieścią pozostaje „Sława i chwała”, epicki obraz losów polskiej inteligencji w burzliwym XX wieku. Czterokrotnie nominowany był do Literackiej Nagrody Nobla.
W życiu prywatnym od 1922 roku był mężem Anny Lilpop, z którą miał dwie córki. Ich związek był oparty na wzajemnym szacunku i zrozumieniu, mimo że Iwaszkiewicz był osobą biseksualną, co ujawnił w swoich dziennikach. Zmarł 2 marca 1980 roku w Warszawie i został pochowany w ogrodzie swojej willi w Stawisku. Pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki oraz wizerunek pisarza wrażliwego, kontemplacyjnego, silnie zakorzenionego w kulturze europejskiej, a jednocześnie zanurzonego w problemach ludzkiego losu i polskości.
