Jan Paweł II, czyli Karol Wojtyła urodził w 1920 roku w Wadowicach. Podczas porodu Karola jego matka kazała akuszerce, aby otworzyła okno, ponieważ z niedalekiego kościoła słychać było dźwięki nabożeństwa majowego. Właśnie przy tym akompaniamencie przyszedł na świat wielki człowiek, późniejsza głowa kościoła katolickiego Jan Paweł II. Chrzest święty odbył się 20 VI w roku 1920, na nim nadano mu imię Karol. Był on drugim synem państwa Wojtyłów. Jego mama Emilia pochodziła z rodziny Kaczorowskich. Imię to Karol otrzymał po własnym ojcu, natomiast Józef po świętym Józefie oraz swoim wuju. Mama Karola była nauczycielką, z kolei ojciec oficerem. Małego Karola nie ominęło cierpienie, gdyż w wieku dziewięciu lat zmarła mu mama, natomiast 3 lata po niej odszedł jego brat. Lata od 1940 do 1944 Karol pracował w zakładach chemicznych znajdujących się w Krakowie Solvay na Borku Fałęckim. Firma ta wysłała go do kamieniołomu, pod wpływem tej pracy powstał poemat zatytułowany Kamieniołom. Karol na początku chciał być aktorem jednak później zainteresował się pisaniem sztuk teatralnych. Napisał ich 6. Do najbardziej znanej należy Przed sklepem jubilera. Wykształcenie zdobywał na dwóch uniwersytetach. Polonistykę studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, z kolei w Rzymie obronił doktorat z dziedziny teologicznej. Wyświęcony na kapłana został w 1946 roku. Studia przygotowujące go do tego stanu odbył w latach 1941 do 1945 w podziemnym seminarium znajdującym się w Krakowie. Cały czas pracował w kamieniołomie. W 1948 roku przydzielono go na parafię w Niegowici, tam był wikarym. Przez jeden rok sprawował urząd proboszcza na parafii świętego Floriana, która znajdowała się w Krakowie. Na Uniwersytecie Jagiellońskim habilitował się z dziedziny teologicznej. Prowadził również wykłady w Wyższym Seminarium Duchowym, w Katowicach, Częstochowie oraz na Śląsku, a od 1954 roku na KUL. Sakrę biskupią otrzymał w 1958 roku. Stał się on biskupem pomocniczym Krakowa. Rok 1964 przyniósł mu urząd arcybiskupa. Z kolei w roku 1967 został kardynałem. Był czynnym uczestnikiem Soboru Watykańskiego II, odbywającego się w latach 1962 do 1965. W październiku 1987 roku Karol Wojtyła ogłoszony został papieżem. Od ponad czterystu lata na tronie w Watykanie nie zasiadał żaden papież pochodzący z innego kraju niż Włochy. Od początku swojego pontyfikatu Jan Paweł II aktywnie działał pod względem duszpasterskim. Odbywał kolejne pielgrzymki. Przybył do 132 krajów. Zyskał również ogromną sympatię oraz popularność. Obliczono, że podróże zajęły mu 586 dni. Poza państwem Włoskim przebywał ok. siedmiu procent. Polska należy do krajów, których Jan Paweł II wizytował najwięcej raz, bo aż 9 razy. Siedmiokrotnie był w Stanach Zjednoczonych, we Francji był sześć razy, z kolei w Meksyku oraz Hiszpanii był pięciokrotnie. W trakcie swoich zagranicznych pielgrzymek papież Polak wygłosił 2400 przemówień. Do najdalszych pielgrzymek zagranicznych Jana Pawła II należy podróż na tereny Dalekiego Wschodu oraz do Oceanii. Natomiast do drugiej najdłuższej pielgrzymki papieskiej należy podróż do Korei Południowej, Indonezji oraz do Mauritiusa. Miała ona miejsce w 1989 roku. Na trzecim miejscu, co do długości klasyfikuje się pielgrzymka do Polski, która trwała dwanaście dni. W marcu 2000 roku papież Jan Paweł II udał się do Ziemi Św. Wizyta ta jest zaliczana do historycznych. Jan Paweł II przebywał w Jordanii oraz Autonomii Palestyńskiej i Izraelu. Szerokim echem na całym świecie i zainteresowaniem stało się odwiedzenie przez papieża Polaka Instytutu Pamięci Yad Vashem i Ściany Płaczu. Podczas tej wizyty Jan Paweł II przeprosił cały naród żydowski za zło, które zostało Żydom przez chrześcijan w przeciągu wieków.
W roku 1979 Jan Paweł II przybył ze swoją pierwszą wizytą do Polski jako papież. Niewątpliwe podróż ta stała się ważnym czynnikiem wobec rozwijania się sytuacji politycznej, która miała miejsce w Polsce. Jan Paweł II odwiedził jeszcze Polskę kilkakrotnie. Następne pielgrzymi odbyły się w: 1983 roku, 1987 roku, 1991, w tym roku był w Polsce dwukrotnie, 1997 roku, 1999 roku, 2002 roku. Pielgrzymka w 1979 roku do Polski odbyła się po rocznym sprawowaniu pontyfikatu. W Polsce Episkopat bardzo długo negocjował w sprawach jej organizacji z rządem, gdyż władze chciały utrzymać nad nią pełną swoją kontrolę. Wystąpiły liczne utrudnienia pod względem administracyjnym, które pomimo licznych zakazów oraz nakazów nie przyniosły większych efektów. Wierni wyszły, aby witać Jana Pawła II, jego przemówienia zostały przyjmowane oklaskami, to stało się początkiem komunistycznej klęski. W trakcie mszy świętej, która została odprawiona na pl. Zwycięstwa, zostały wypowiedziane słowa, o których wszyscy pamiętają: Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Stały się one zapowiedzią sierpniowych wydarzeń w Polsce.
W 1981 roku na Placu Świętego Piotra Jan Paweł II został ciężko raniony przez terrorystę pochodzącego z Turcji. Zamachu tego dokonał podczas audiencji papieża. Odkryty jeep z Ojcem Św. okrążając plac powoli zbliżał się ku Bramie. Mniej więcej o godz. 17: 17 tłum usłyszał huk wystrzałów. Gołębie, które przebywały na placu spłoszyły się, po czym odleciały. Tłum ogarnęła cisza. Jan Paweł II osunął się. Przytrzymany został przez swojego sekretarza księdza S. Dziwisza. Po kilku sekundach na placu słychać było krzyki oraz szloch. Papież w ciężkim stanie został odwieziony do szpitala. Tam uratowano mu życie. Minął rok od tych wydarzeń, gdy Jan Paweł II za ponowny dar życia odwiedził Fatimę, aby tam złożyć szczególne podziękowanie Matce Boskiej. W Fatimie Jan Paweł II gorąco się modlił, tam również dokonał aktu zawierzenia siebie Maryi wypowiadając TOTUS TUBUS, czyli cały Twój Mario.
Do zasadniczych konkluzji całego pontyfikatu papieża Jana Pawła II można zaliczyć: nową ewangelizację; papież nią objął zarówno państwa zachodnie oraz państwa postkomunistyczne, przestrzeganie praw każdego człowieka, respektowanie praw człowieka w pracy, zwrócenie uwagi na wielką godność człowieka, przeciwstawianie się materializmowi, sprzeciwianie się totalitaryzmowi, ekumenizm, przestrzeganie pokoju.
Jan Paweł II zawsze był obrońcą wartości oraz nakazów moralnych, które miały miejsce w Kościele. Stał się obrońcą ludzkiego życiu. Zabraniał wprowadzenia antykoncepcji, eutanazji, aborcji. W kwestiach celibatu był również stanowczy, nie popierał święceń kobiet na kapłanów. Takie podejście do spraw spowodowały, że zarzucono mu konserwatyzm. Podczas jego całego pontyfikatu doprowadzono do reformy w 1984 roku prawa kanonicznego. W 1992 roku wydano nowy KKK, zreorganizowano Kurię Rzymską, na ołtarze wyniósł dużo świętych. Posiada również duży dorobek filozoficzny głównie dotyczący dziedziny etyku oraz antropologii. Do tych pozycji należą wydana w 1960 roku Miłość i odpowiedzialność, do następnej znanej pozycji należy Osoba i czyn, wydana w 1969 roku, kolejna to Zagadnienia podmiotu moralności, wydana w 1991roku. Zasadnicze wątki uprawianej przez siebie filozofii podejmował po 1978 roku w encyklikach. Do których należą między innymi Redemptor hominis, ogłoszona w 1979 roku, Dives in misericordia, ogłoszona w 1980 roku, Laborem exercens, ogłoszona w 1981roku, Centesimus annus, ogłoszona w 1991roku. W dorobku papieża Jana Pawła II istnieje też wyraźna twórczość literacka, którą wydawał pseudonimem. Główny to Andrzej Jawień. Do twórczości tej należą: wiersze, dramaty oraz poematy medytacyjne.
Miłością Jana Pawła II były dzieci. W trakcie swoich audiencji albo pielgrzymek zawsze się nad nimi pochylał. Przytulał je oraz całował, gdyż w nich widział nowe pokolenie chrześcijan. Jan Paweł II doskonale rozumiał młodzież, dawał temu wyraz ma spotkaniach z nimi. Podczas przemówień pośród młodych zapanowywała zawsze cisza. Na twarzach malowało się skupienie. Młodzież Polska często podczas jego wystąpień śpiewała ulubioną pieśń papieża, czyli Barkę. W swoich przemówieniach podkreślał ciągle, że młodzi są solą tej ziemi. Tak mówił: Być solą światłem znaczy spełniać uczynki ewangelicznej miłości. Z przemówienia Gambia, Afryka Zachodnia, 1992 rok.
Nakazywał, młodym być solą, która daje chrześcijański smak życiu. Mówił: Bądźcie światłem, które świeci w mrokach obojętności i egoizmu. Z homilii, Siedlce, 1990 rok.
Do młodzieży w Lednicy w 2001 roku powiedział: Przyjmij słowom Chrystusa, zaufaj Mu i podejmij swą życiową misję. Ludzie nowego wieku oczekują twojego świadectwa. Nie bój się! Jest przy tobie Chrystus.
Papież, który był zarówno kapłanem jak i poetą dużą uwagę zwracał zawsze ma cierpiących. Sam cierpiał i dlatego nie był obojętny na żaden ból czy cierpienie. Wzruszał się na widok osób, które zmagały się oraz nie poddawały cierpieniu. Udzielał im zawsze swojego papieskiego błogosławieństwa i polecał ich szczególnej modlitwie.
Bardzo ważnym wyznacznikiem działalności Jana Pawła II podczas swojego pontyfikatu stała się ewangelizacja oraz apostolstwo, którą objął cały świat. Był papieżem, który odbył najwięcej pielgrzymek. Podróżował po całym świecie. Wszędzie z jednakową mocą i siłę, choć w zróżnicowanym stopniu głosił ewangelię, jaką radosną nowinę zwierającą treści dotyczące zbawienia. Tylko w Chrystusie i przez Jezusa Chrystusa ukazywał całemu światu radość płynącą z Ewangelii. Jan Paweł II podkreślał, że to właśnie Jezus Chrystus stanowi klucz do zrozumienia dziejów Kościoła, a także trudnych dziejów ludów oraz narodów i pojedynczego człowieka. Był również inicjatorem tych inicjatyw, które na celu miały przybliżenie się podzielonego chrześcijaństwa. Prowadził również dialog z innymi kulturami oraz religiami. Osobiście przyczynił się do zbliżenia się chrześcijan oraz żydów.
W roku 2002 ostatni raz był w Polsce przed swoją śmiercią. Była to najkrótsza wizyta Jana Pawła II w Polsce. Głównym hasłem towarzyszące pielgrzymce to: Bóg bogaty w miłosierdzie. Zasadniczym celem pielgrzymki stało się poświęcenie Sanktuarium Miłosierdzia Bożego znajdującego się na Łagiewnikach w Krakowie. Pierwszy dzień papieskiej wizyty w Polsce rozpoczął się o godzinie osiemnastej w Balicach. Na lotnisku Jan Paweł II został przywitany przez przedstawicieli władz państwowych oraz kościelnych. Przywitaniu temu towarzyszyło wiwatowanie wiernych. Praktycznie w całym Krakowie słychać było dźwięk dzwonów bijących na cześć papieża. Po wyjściu z samolotu papież Jan Paweł II wygłosił przemówienie, w którym pragnął powitać wszystkich czekających na niego.
2 IV 2005 r. dokładnie o godz. 21:37 Jan Paweł II powrócił do domu Ojca. Jego odejście było poprzedzone milczącym cierpieniem, milczał tak jak jego Zbawiciel Jezus Chrystus. Jan Paweł II odszedł podczas okresu Paschy. Wszyscy ludzie na ziemi wówczas modlili się oraz czuwali. Sześć dni po śmierci Jana Pawła II odbyły się uroczystości pogrzebowe, mające miejsce w Bazylice świętego Piotra. Relacje z uroczystości pogrzebowych oglądało dwa miliardy osób na całym świecie. Czuwania oraz modlitwy były organizowane w wielu kościołach, placach oraz ulicach, a także i domach. Trumnę ze zwłokami papieża Jana Pawła II złożono w podziemiach znajdujących się pod Bazyliką świętego Piotra.
Odszedł od nas Wielki oraz Święty Człowiek.
Papież Jan Paweł II to osobowość, która wskazywała się stanowczością podczas swojej posługi. Był niezwykle wierny swojej misji, aż do końca. Zamach, który dokonany został na niego nie spowodował zabicia w nim ducha. Działał jeszcze z większą siłą. Nie dał po sobie poznać męczeństwa, które było jego ciągłym przeznaczeniem. Męczeństwo to wplecione było w wysiłki, które czynił, aby ulepszyć ten świat. Następną cechą w Janie Pawle była niezwykła umiejętność przebaczania. To on pierwszy wyciągnął rękę do swojego zamachowcy, a także modlił się za niego. Według niego przebaczenie nieprzyjaciołom jest decydującą próbą oraz przekonującym świadectwem radykalizmu chrześcijańskiej miłości. Życie, które prowadził Jan Paweł II odbiło się z pewnością na wielu osobach, nie tylko na chrześcijanach. Jego niegasnącą miłość do całej ludzkości podziwiali również wyznawcy innych religii, ale i również osoby podające się za ateistów. Niewątpliwe był on największym autorytetem moralnym oraz duchowym.
