Fryderyk Chopin urodził się 1 marca 1810 roku we wsi Żelazowej woli na Mazowszu. Jego ojciec Mikołaj był Francuzem z Lotaryngii, zaś matka Justyna z Krzyżanowskich, była powinowatą hrabiny Ludwiki Skarbkowej, właścicielki dóbr w Żelazowej Woli. Fryderyk Chopin był najwybitniejszym polskim kompozytorem. W wieku sześciu lat chłopiec rozpoczął naukę gry na fortepianie u Wojciecha Żywnego. Jako szesnastolatek Fryderyk rozpoczął studia w zakresie teorii kompozycji u Józefa Elsnera w warszawskiej Szkole Głównej Muzyki.

W 1826 roku odbył swoją pierwszą zagraniczną podróż do Berlina, a wkrótce także do Wiednia (gdzie dwukrotnie występował publicznie) oraz do Drezna i Pragi. Mając lat dziewiętnaście Chopin ukończył studia muzyczne u prof. Elsnera, zyskawszy ogromne uznanie swego pedagoga. W raporcie dotyczącym uczniów profesor napisał: „Chopin Fryderyk, trzecioletni, szczególna zdatność, geniusz muzyczny".

We wrześniu 1831 roku przybył do Paryża, gdzie osiadł na stałe, zyskując niebawem rozgłos europejski. W pierwszych latach paryskich Chopin rozwinął ożywioną działalność koncertową. Chopin był człowiekiem bardzo towarzyskim. Łączyły go przyjazne kontakty zarówno z wybitnymi muzykami przebywającymi w Paryżu, m.in. Franciszkiem Lisztem, Vincenzo Bellinim, Gioacchino Rossinim i Feliksem Mendelssohnem, oraz z wydawcami, krytykami oraz całą polską emigracją. W 1836 roku poznał pisarkę George Sand, która stała się jego życiową partnerką, mającą znaczący wpływ na życie kompozytora. Od 1839 roku stan zdrowia chorego na gruźlicę Chopina pogarszał się z każdym rokiem. Zmarł 17 października 1849 roku. Pochowany został na Paryskim cmentarzu. Serce Chopina znajduje się w Warszawie, w Kościele św. Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu.