Urodził się 3. lutego 1809 roku w Hamburgu. Jest kompozytorem pochodzenia żydowskiego. Jego dziadek- Mojżesz Mendelssohn był wybitnym żydowskim filozofem, przyjacielem Kanta i Lessinga. Matka- Lea, była wnuczką bankiera Fryderyka II, kobietą wykształconą. Wraz z mężem- Abrahamem, prowadzili dom będący ważnym ośrodkiem życia towarzyskiego i kulturalnego ówczesnych Niemiec. Ich gośćmi bywali m. in. F. Hegel i A. Humboldt.

Dojrzewanie w takim środowisku niewątpliwie ma dodatni wpływ na rozwój Feliksa. Jego rodzina posiadała wystarczająco wysoki status materialny, by zapewnić swym dzieciom beztroskie dzieciństwo. Mendelssohn od najmłodszych lat wyróżniał się wrażliwością, inteligencją i muzycznym talentem. Wcześnie też stał się sławny. Jego pierwszym nauczycielem fortepianu był L. Berger, kompozycji zaś uczył się u C. F. Zeltera.

Mając dziewięć lat Feliks Mendelssohn uważany był za jednego z najlepszych pianistów. Wszechstronne wykształcenie otrzymane w domu zaowocowało szybkim wejściem Feliksa w świat kulturalny ówczesnych Niemiec. Dało też podstawy do zaistnienia w tym świecie. Matka Feliksa troszczyła się o rozwój swoich dzieci- poza nauką gry na fortepianie Feliks i jego cztery lata starsza siostra mieli możliwość kształcenia swych umiejętności plastycznych, tanecznych, uprawiali gimnastykę i pływali.

W 1816 roku Abraham Mendelssohn zabrał z sobą do Paryża całą rodzinę. Tam Feliks i Fanny pobierali lekcje fortepianu u znanej pianistki- Marii Bigot. Po powrocie do Berlina zaś zaangażowano na stałe Ludwika Bergera. W wieku dziewięciu lat Feliks uważany był za jednego z lepszych pianistów.

Poza siostrą Fanny- zdecydowanie najbliższą Feliksowi- państwo Mendelssohnowie mieli też dwójkę innych dzieci- trzy lata młodszą od Feliksa córkę- Rebekę i urodzonego w 1813 roku syna- Paula.

Już jako dziecko Feliks był porównywany do najwybitniejszych twórców wszechczasów- jak Chopin czy Mozart. Szczególnie zaś tego drugiego- gdyż obaj od najmłodszych lat przejawiali nieprzeciętny talent muzyczny, komponowali utwory, występowali publicznie. W tym czasie ojciec Feliksa starał się uchronić syna przed nadmiarem pochlebstw i skrajną- destrukcyjną pewnością siebie.

Jako dwunastoletni chłopiec został przyjęty do berlińskiej Singakademie- prestiżowej szkoły muzycznej. Już wówczas jego kompozycje wskazywały na ponadprzeciętny talent chłopca. Wtedy też Mendelssohn wraz z Zelterem wyjechał do Weimaru, gdzie grał dla Goethego. Poeta- zachwycony gra Feliksa- podarował mu wówczas cenny sygnet. Od tamtej pory też wywiązuje się trwała przyjaźń dwóch artystów. Ciekawostką z tego okresu są listy Zeltera opisujące Mendelssohna, a adresowane do Goethego, które mówiły o Feliksie jako o synu Żyda, który jednak sam Żydem nie jest: "Jakże byłoby dziwne, gdyby syn Żyda okazał się artystą". Goethemu tak spodobała się gra chłopca, że mógł jej słuchać godzinami, co też niejednokrotnie miał możliwość czynić. Feliks w listach do rodziców pisał, że jego codzienne próby fortepianowe trwają przynajmniej cztery godziny, a niekiedy dochodzą też do ośmiu.

Pierwszy swój utwór Feliks dedykował ojcu. Dla niego też został skomponowany- z okazji urodzin Abrahama 11. grudnia 1819 roku. W przeciągu najbliższego roku Mendelssohn był już twórcą sześćdziesięciu kompozycji. Pierwsze utwory utrzymane były w stylu Bacha i Mozarta. Były to przede wszystkim pieśni i utwory na czterogłosowy chór mieszany. W wieku szesnastu lat skomponował też operę komiczną: "Wesele Camacho". Pisanie przychodziło mu wówczas z dużą łatwością. Jako czternastolatek był już autorem: Koncertu E- dur na dwa fortepiany z orkiestrą". Dzieło to zachwyca pewnością rzemiosła kompozytorskiego, mnogością pomysłów, lekkością narracji, młodzieńczą energią. Utwór ten ceniony był przez samego Mendelssohna, który wykonał go wraz z wybitnym pianistą Moschelesem w 1829 roku w Londynie, i który po dziś dzień nie wyszedł z repertuaru koncertowego.

Jako siedemnastolatek skomponował uwerturę do "Snu nocy letniej". Metaforycznie ten utwór określa się jako uwerturę do dalszej twórczości Mendelssohna.

Wśród całego zamieszania wokół postaci kompozytora- on sam potrafił zachować zdrowy dystans wobec własnej twórczości i talentu. Wyżej cenił słuszną krytykę niż nic nie wnoszące pochlebstwa. Jako dojrzały kompozytor nie zadowalał się minimalizmem, ale dopracowywał swe kompozycje w każdym szczególe. Sztandarowym przykładem jest tu "Symfonia włoska", na której wydanie kompozytor przez dług czas się nie zgadzał, ciągle ją dopracowywał- tak iż w efekcie została wydana już po jego śmierci.

Jako szesnastolatek Mendelssohn ukończył Uniwersytet w Berlinie. Był człowiekiem wykształconym- w dziedzinie literatury, rysunku, a przede wszystkim muzyki. Grał na fortepianie, skrzypcach, był dyrygentem.

Jego wkład w tworzenie dziejów historii muzyki- poza włączeniem weń własnych kompozycji- zaznacza się też przez wydobycie dla świata dzieł Jana Sebastiana Bacha. Mendelssohn zachwycony twórczością tego artysty- pragnął go pokazać również światu. Jego fugi uwielbiali szczególnie rodzice Mendelssohna. Jego nauczyciel kompozycji, Karl Zelter, również eksperymentował z jego muzyką. Sam Feliks od dziecka wykonywał kompozycje wielkiego mistrza z Lipska. Jako nastolatek grał najczęściej jego "Pasję według świętego Mateusza". W wieku dziewiętnastu lat ciągle pasjonuje go odkrywanie wielkich dzieł Jana Sebastiana Bacha. Wkrótce też Zelter zezwala mu na publiczne wykonanie utworu. Wówczas Mendelssohn zaskakuje wszystkich dyrygowaniem- bez partytury. Wykonanie, które odbyło się pół roku później zakończyło się wielkim sukcesem i wzbudziło entuzjazm publiczności.

W tym samym roku- zachwycony Bałtykiem- Mendelssohn tworzy tzw. Kompozycję "morską". W jednym z listów siostry Feliksa czytamy, że miała być to wielka kompozycja- godna poematów Goethego. Oparta na stylu narracyjnym, opisująca morską ciszę i szczęśliwą podróż.

W 1830 roku Mendelssohn przygotowuje do wydania swoje kompozycje. Szczególne miejsce w tym pierwszym zbiorze zajmują utwory jego siostry- Fanny.

W owym czasie kompozytor nie tylko tworzy nowe dzieła, ale i koncertuje- gra i dyryguje. Niejednokrotnie jego rola na koncertach wychodzi poza ustalone ramy, zachowanie Mendelssohna wybiega poza konwencję, gdy np. musi zastąpić muzyka grającego na kotłach. Wykazuje też duże zainteresowanie twórczością Shakespeare'a, prócz "Snu nocy letniej" pojawia się w jego twórczości utwór inspirowany jego "Burzą".

W roku 1829 Mendelssohn wyjechał do Szkocji. Kraj ten miał być dla niego natchnieniem, stwarzać warunki sprzyjające komponowaniu. Udało mu się je ta znaleźć- widok ruin kaplicy, w której niegdyś odbyła się koronacja królowej Marii, skłania Mendelssohna do napisania "Symfonii Szkockiej".

Zwiedzając Anglię, Mendelssohn jedzie też do Walii. W grudniu 1829 roku na krótko wraca do Berlina- gdzie wychodzi za mąż jego siostra- Fanny. A już kilka miesięcy później rusza w kolejną podróż po Europie. Zwiedza Monachium, Wiedeń, Wenecję, Florencję, Rzym- gdzie zatrzymuje się na dłużej, bo na całą zimę na przełomie roku 1830 i 1831.

W drodze do Monachium odwiedził w Weimarze Goethego. Poeta chciał jak najdłużej zatrzymać młodego muzyka u siebie. Było to ostatnie spotkanie tych dwóch wielkich postaci swojej epoki. Później jeszcze raz nadarzyła się okazja odwiedzenia Goethego, kiedy ten przebywał na Sycylii, uniemożliwiły je jednak kwestie finansowe. Ówczesną podróż Feliksa sponsorował jego ojciec, które zabronił synowi jechać na Sycylię. Dwa lata po odwiedzinach w Weimarze- Goethe zmarł.

W czasie pobytu w Rzymie powstała jedna z najsłynniejszych kompozycji Mendelssohna- "Symfonia Włoska".

Wracając do Niemiec 22- letni Mendelssohn odwiedził też Szwajcarię.

W roku 1831 Mendelssohn wyjechał do Paryża. Poznał wówczas Fryderyka Chopina. Muzyka wielkiego polskiego kompozytora zrobiła na nim niebagatelne wrażenie. Odtąd stał się jednym z jego obrońców wobec zarzutów, jakie "Chopinettowi" stawiał Kalkbrenner.

W styczniu 1932 roku dotarła do Francji epidemia cholery. Również Mendelssohn stał się jej ofiarą. Szczęśliwie- u niego choroba miała łagodny przebieg i wkrótce mógł jechać do Londynu. Nigdy więcej do Francji nie wrócił.

Do domu Mendelssohn wrócił 25.czerwca 1932 roku. Zakończył się okres, który sam nazywał "wielką podróżą". Zwiedził Anglię, Francję, Włochy- największe wrażenie zrobiła na nim Anglia, którą szczerze pokochał. Stwierdził jednak, że "bezsprzecznie jest Niemcem i musi nim pozostać".

W rodzinnym kraju cieszył się popularnością i darzony był sympatią. Zaoferowano u posadę dyrektora Singakademie- gdyż siedemdziesięcioletni wówczas Zelter nie mógł już podołać wszystkim obowiązkom. Mendelssohn zdecydował się wtedy na podróże po całej Europie, kiedy jednak wrócił wyraził chęć objęcia tego stanowiska. Okazało się jednak, że pojawił się konkurent na to stanowisko- dotychczasowy zastępca Zeltera. Ostatecznie jemu też udało się objąć to stanowisko.

W październiku 1833 roku wyjechał do Dusseldorfu. W drodze do miasta, gdzie czekało na niego stanowisko Dyrektora Muzycznego, odwiedził też szereg bibliotek- w Kolonii, Bonn, Elberfeld, gdzie poszukiwał dzieł starych mistrzów.

Mendelssohn uczestniczył też w powitaniu wjeżdżającego do miasta późniejszego pruskiego następcy tronu- Fryderyka Wilhemla IV. Wraz z Immermennem organizował uroczystości powitalne z tej okazji. Współpraca okazała się na przyjemna i owocna, że obaj panowie postanowili wystawić razem kilka oper. Zrezygnowali z tej inicjatywy jednak widząc reakcje tamtejszej publiczności, która z niechęcią odnosiła się do ich przedstawień. Kilka prób wystarczyło, by Mendelssohn porzucił wystawianie sztuk w dusseldorfskim teatrze. W okresie tym powstała uwertura- "Piękna Meluzyna".

W 1834 roku Mendelssohn brał udział w Festiwalu Dolnej Nadrenii. Tutaj spotkał Fryderyka Chopina, z którym pogłębił łączącą ich znajomość.

Mając dwadzieścia sześć lat Mendelssohn otrzymał kolejną prestiżową propozycję pracy. Tym razem jako kierownik orkiestry Gewandhausu w Lipsku. Zasięgnął wówczas porady ojca i przyjął ofertę. Zespół, którego prowadzenia podjął się Mendelssohn, był mały, ale złożony z doświadczonych i odpowiedzialnych muzyków. Wkrótce stał się czymś więcej niż miejscem pracy dla jego członków, ale miejscem spotkań grupy przyjaciół, którzy wspólnie grali i odkrywali muzyczne światy różnych kompozytorów. Mendelssohn nie był typowym koncertmistrzem, który wybijał równo rytm, ale stał się mistrzem interpretacji i prawdziwym- ŻYWYM przewodnikiem orkiestry. Pod jego batutą zespół ten stał się jednym z najlepszych w Europie i wzorcowym dla innych orkiestr.

Atmosfera w Lipsku odpowiadała Mendelssohnowi. Była miłą odmianą po pracy w Dusseldorfie, gdzie z niechęcią przyglądano się jego śmiałym pomysłom, zaangażowaniu, ciągle rodziły się nowe konflikty między nim a Immeramnnem, w dodatku na nim spoczywała cała odpowiedzialność za tamtejszy teatr. Lipskiem kompozytor był zachwycony.

W tym mieście odwiedzał go też Chopin, o którym Mendelssohn powiedział: "Mnie jego gra na nowo oczarowała... ma w sobie coś tak wyłącznie jemu właściwego". Obaj kompozytorzy często się wówczas spotykali, by wspólnie muzykować.

W grudniu 1835 roku zmarł ojciec Feliksa Mendelssohna- Abraham. Śmierć ojca zrodziła uczucie wielkiej pustki i smutku w młodym kompozytorze. Prawdopodobnie odczuł ją dotkliwiej niż pozostała część rodziny, gdyż jego matka i siostry były wówczas razem, on zaś przebywał sam w Lipsku. Ciekawą myślą, jaka zrodziła się w jego umyśle po śmierci ojca było wspomnienie pragnienia Abrahama, który nie chciał, by jego syn został starym kawalerem. W tych szczególnych okolicznościach myśl o nim wzmogła się w Feliksie i postanowił poszukać żony...

W marcu roku 1836 Mendelssohn otrzymał tytuł doktora honoris causa i magistra sztuk pięknych Uniwersytetu Lipskiego. Wyróżnienie to było szczególne wziąwszy pod uwagę fakt jak krótko mieszkał w Lipsku i jak młodym był człowiekiem.

W tym samym roku chcąc pomóc swojemu przyjacielowi Schelblemu, zrezygnował z wakacyjnych wyjazdów- do Szwajcarii i Włoch. Przebywał wówczas we Frankfurcie, gdzie poznał Cecylię- córkę Madame Elisabeth Jeanrenaud i pastora. Była ona wymarzoną kandydatką na żonę Mendelssohna. Nie była kobietą muzykalną, wykształconą, ale i nie była głupia. Była natomiast kobietą niezwykle piękną. Tego właśnie potrzebował Mendelssohn- spokoju, łagodności, ukojenia, w odróżnieniu od czynnego i ponadprzeciętnie aktywnego trybu życia, jaki sam praktykował. U Cecylii znajdował pocieszenie i podporę.

Z oświadczynami jednak zwlekał. Postanowił najpierw wyjechać na kurację do Holandii, a po powrocie oświadczył się. Cecylia zgodziła się wyjść za niego za mąż. Zanim jednak doszło do ślubu- Mendelssohn musiał wyjechać do Lipska, gdzie prowadził pierwsze zimowe koncerty w Gewandhaus.

Perspektywa małżeństwa mniej podobała się rodzicom młodych ludzi. Zarówno jedna jak i druga strona uważała, że ich dzieci mogły znaleźć sobie kogoś bardziej odpowiedniego- lepszego. Matka i siostry Mendelssohna były zazdrosne o jego przyszłą małżonkę. Ale i matka Cecylii nie pozostawała w tyle- mnożą problemy, które mogłyby przeszkodzić ich małżeństwu.

Ostatecznie jednak 18. marca 1837 roku dwudziestoletnia Cecylia i dwudziestoośmioletni Feliks pobrali się we Frankfurcie. Podróż poślubna, na którą nowożeńcy pojechali do Górnej Nadrenii i Szwabii, stała się dla Mendelssohna kolejną inspiracją dla wielu przyszłych kompozycji.

W dalszych latach jego twórczej działalności zaznacza się powrót do wątku szekspirowskiego. Jako kapelmistrzowi Gewandhaus w Lipsku- powierzono Mendelssohnowi również prowadzenie koncertów w Berlinie. Król Fryderyk Wilheml IV polecił mu komponowanie dla teatru berlińskiego. Z wydarzeniami tymi wiąże się geneza powstania muzyki do "Snu nocy letniej". Mendelssohn napisał ją z okazji imienin króla. Premiera dzieła odbyła się 14. października 1843 roku w Poczdamie, a kilka dni później zagrano ją w Berlinie. Zbudowane jest ono ze Scherza, Nokturnu i Marsza Weselnego- oczywiście poza skomponowaną w 1826 roku uwerturą i dopisanymi późnej partiami wokalnymi. Szczególnie Marsz Weselny przyniósł Mendelssohnowi wielką sławę, a do dziś wykorzystywany jest w liturgii chrześcijańskiej przy udzielaniu sakramentu małżeństwa.

Kolejne lata przynoszą wielki zapał twórczy Mendelssohna. W grudniu 1844 roku przekazał prowadzenie orkiestry Gewandhausu swojemu przyjacielowi- Nielsowi Gade, sam zaś przeniósł się do Frankfurtu, by tam spokojnie tworzyć swoje kolejne dzieła.

Często podróżował w tym czasie do Anglii. Tam odwiedzał królową Wiktorię i księcia Alberta, którzy darzyli Mendelssohna wielką sympatią.

Po raz ostatni miał możliwość dyrygować w Gewandhausie 18. marca 1847 roku.

Niesamowity talent i pamięć muzyczna Mendelssohna przejawia się też w tym, że potrafił on każdą- choćby raz wysłuchaną kompozycję- odegrać z pamięci. Nie miało znaczenia nawet to, czy dany utwór mu się podobał. Znana i popularna jest anegdota przytaczająca rozmowę Mendelssohna z młodym angielskim muzykiem. Ów zapytał wielkiego kompozytora, czy zna wiele utworów Haendla, na co Mendelssohn podobno odpowiedział: "Każdą nutę".

Ostatnie lata życia kompozytora przynoszą dotkliwe i coraz częstsze bóle uszu, zapalenia ucha, które powodują tymczasową głuchotę. Kiedy skończył trzydziesty rok życia- pojawiły się pierwsze poważne problemy zdrowotne.

Kiedy ostatni raz widział swoją siostrę- Fanny, ta ubolewała nad tym, że tak rzadko się widują, że Feliks nie spędza z nią jej urodzin. Kompozytor przyrzekł wówczas, że od tej pory już zawsze będą wspólnie obchodzić to święto. Niestety Fanny zmarła jesienią 1847 roku na udar. Kompozytor- nim zdążył się otrząsnąć po stracie siostry- również zmarł: 3. listopada 1847 roku. Przyczyną śmierci, podobnie jak u siostry, był udar. Pochowano go w Berlinie, natomiast nabożeństwo żałobne odprawione zostało w Lipsku.

Najważniejsze dzieła Mendelssohna to:

OPERY:

  • "Soldatenlebschaft" ("Żołnierskie miłostki"); opera komiczna w 1 akcie; (libr.: J. L. Casper); 1820;
  • "Die bezden Pädagogen" ("Dwaj pedagodzy"); opera komiczna w 1 akcie; (libr.: J. L. Casper wg E. Scribe'a); 1821;
  • "Die wandenden Komödianten" ("Wędrowni komedianci"); opera komiczna w 1 akcie; 1821/22;
  • "Der Onkel aus Bosto oder die bezden Neffen" ("Dwaj kuzyni"), opera komiczna w 3 aktach; 1822/23;
  • "Die Hochzeit des Camacho" ("Wesele Camacha"); opera komiczny 2 aktach; (libr.: C. Kligemann) op. 10; 1824/25;
  • "Heimkehr aus der Fredem" ("Powrót obczyzny"); śpiewogra w 1 akcie op. 89; 1829;
  • "Lorelei" - fragment (libr.: E. Geibel) op. 89; 1847;

MUZYKA TEATRALNA:

  • uwertura do "Ruy Blas" (Muzyka do dramatu V. Hugo) op. 95; 1839;
  • muzyka do "Antygony" Sofoklesa op. 55; 1841;
  • muzyka do "Snu nocy letniej" W. Szekspira op. 61; 1843;
  • muzyka do "Atalii" J. Racine'a op. 74; 1845;
  • muzyka do "Sdypa w Kolonos" Sofoklesa op.93; 1845;

MUZYKA WOKALNA:

ORATORIA:

  • "Paulus" (tekst: J. Schubring) op. 36; 1836;
  • "Eliasz" op. 70; 1846;
  • "Chrystus" - fragment op. 97; 1847;

KANTATY:

  • Psalm LXVI; 1822;
  • Magnificat D-dur na chór i orkiestrę; 1822;
  • Te Deum laudamus zum na chór 3-głosowy; 1826;
  • Grosse Festmusik zu D'rerfest (Kontata Drelowska) na chór mieszany, głosy solowe i orkiestrę (tekst: J. Levezow); 1828;
  • Begr'ssung (Kontata Humboldtowska) na głosy męskie z akompaniamentem... (tekst: L. Rellstag); 1828;
  • Psalm CXV - Nicht unserm Namen, Herr op. 31; 1830;
  • "Die erste Walpurgisnacht" ("Pierwsza noc Walpurgi"); Ballada na chór i orkiestrę (tekst: J. W. Goethe) op. 60; 1831;
  • Psalm XLII - "Wie der Hirsch schreit" op. 42; 1837;
  • Psalm XCV - "Kommt, lasst uns anbeten" op. 46; 1838;
  • Psalm XCIV - "Da Israel aus Ägypten zog" op. 51; 1839;
  • Psalm XCVIII - "Singet dem Herrn ein neuses Lied" op. 91; 1843;
  • Psalm II - "Warum toben die Heiden" op. 78, 1; 1843;
  • Psalm XLII - "Richte mich Gott" op. 78, 2; 1844;
  • Psalm XXII - "Mein Gott, warum hast Du" op. 78, 3; 1844;
  • Festgesang "An die nstler" (Do artystów) na chór męski i instrumenty blaszane op. 68; 1846;
  • "Laudia Sion" na chór i orkiestrę op. 73; 1846.

INNE UTWORY WOKALNE:

PIEŚNI CHÓRALNE:

  • Pieśni na chór mieszany op.: 48, 50, 59, 75, 76; 1839-46;

PIEŚNI SOLOWE:

  • Pieśni na głos z fortepianem op.: 8, 9, 34, 47, 57, 71, 84, 86, 99, 100; 1829-47;

DZIEŁA INSTRUMENTALNE:

DZIEŁA ORKIESTROWE:

SYMFONIE:

  • XIII symfonia na orkiestrę smyczkową; 1821-25;
  • I symfonia c-moll op. 11; 1824;
  • V symfonia "Reformacyjna" D-dur op. 107; 1830;
  • VI symfonia "Włoska" A-dur op. 90; 1833;
  • "Lobgesang" (Śpiew pochwalny, II symfonia-kantata B-dur) op. 52 1840;
  • III symfonia "Szkocka" a-moll op. 56; 1842;

UWERTUTY:

  • Uwertura C-dur op. 24; 1824;
  • Uwertura trąbkowa C-dur op. 101; 1825;
  • Uwertura do "Snu nocy letniej" E-dur op. 21; 1826;
  • Uwertura koncertowa "Hebrydy" (Grota Fingala) h-moll op. 26; 1829;
  • Uwertura koncertowa "Cisza morska i szczęśliwa podróż" D-dur op. 27; 1828;
  • Uwertura koncertowa do "Baśni o wodnej nimfie Meluzynie" F-dur op. 32; 1833;

KONCERTY:

  • Koncert fortepianowy a-moll; 1822;
  • Koncert skrzypcowy d-mol; 1822;
  • Koncert podwójny na skrzypce i fortepian d-moll; 1823;
  • Koncert podwójny na 2 fortepianowy i orkiestrę E-dur; 1823;
  • Koncert fortepianowy a-moll; 1823/24;
  • Koncert podwójny na 2 fortepianowy i orkiestrę As-dur; 1824;
  • Koncert fortepianowy g-moll op. 25; 1831;
  • Koncert skrzypcowy e-moll op.64; 1844;

MUZYKA KAMERALNA:

  • Oktet na smyczki Es-dur op. 20; 1825;
  • Sekstet fortepianowy D-dur op. 110; 1824;
  • Kwintet smyczkowy A-dur op. 18; 1831;
  • Kwintet smyczkowy B-dur op. 87; 1845;
  • Kwartet smyczkowy a-moll op. 13; 1827;
  • Kwartet smyczkowy Es-dur op. 12; 1829;
  • Trzy kwartety smyczkowe: D-dur, e-moll, Es-dur op. 44, 1-3; 1837;
  • Kwartet smyczkowy f-moll op. 80; 1847;
  • Kwartet fortepianowy c-moll op. 1; 1822;
  • Kwartet fortepianowy d-moll op. 2; 1823;
  • Kwartet fortepianowy h-moll op. 3; 1825;
  • Trio fortepianowe e-moll; 1820;
  • Trio fortepianowe d-moll op. 49; 1839;
  • Trio fortepianowe c-moll op. 66; 1845;

INNE UTWORY NA INSTRUMENTY SOLOWE:

FORTEPIAN:

  • Sonata g-moll op. 105; 1821;
  • Sonata E-dur op. 6; 1825;
  • Wariacje d-moll op. 54; 1841;
  • Wariacje Es-dur op.82; 1841;
  • Wariacje B-dur op. 83; 1841;
  • Andante i wariacje B-dur op.83a; 1841;
  • Fantazja B-dur; 1823;
  • Fantazja E-dur op. 15; 1823;
  • 3 fantazje i kaprysy: A-dur, e-moll, D-dur op. 16; 1829;
  • Fantazja fis-moll (Sonata szkocka) op. 28; 1829;
  • 7 utworów charakterystycznych op.7; 1829;
  • "Pieśni bez słów" op.: 19, 30, 38, 53, 62, 67, 85, 102; 1830 do 1845;
  • "Sonata szkocka" zob. Fantazja op. 28;

ORGANY:

  • 3 preludia i fugi op. 37; 1837;
  • 6 sonat op. 65; 1844/45;

SKRZYPCE:

  • Sonata F-dur; 1820;
  • Sonata f-moll op. 4; 1823;

ALTÓWKA:

  • Sonata c-moll; 1823;

WIOLONCZELA:

  • Sonata B-dur op. 45; 1838;
  • Sonata D-dur op. 58; 1838.