Karol Szymanowski żył w latach 1882-1937. Był jednym z najwybitniejszych kompozytorów pierwszej połowy XX wieku. Muzyki początkowo uczył go ojciec, potem Gustaw Neuhaus. Od roku 1901 do 1905 rozpoczął w Warszawie studia pod kierunkiem M. Zawirskiego i Zygmunta Noskowskiego. W 1905 roku wszedł w skład grupy kompozytorów Młodej Polski, do której należeli Grzegorz Fitelberg, Apolinary Szeluto i Ludomir Różycki. Wspólnie założyli Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich pod patronatem księcia W. Lubomirskiego. Spółka ta wydawała utwory oraz organizowała koncerty kompozytorskie. W latach 1908-1914 kompozytor odbył kilka podróży do Włoch. Poza tym w latach 1911-1914 mieszkał w Wiedniu, w 1914 roku odwiedził Algierię, Tunis, Londyn i Paryż, a w latach 1920-1922 dwukrotnie przebywał w USA. Często wskazuje się na rok 1922 jako na początek zainteresowania Szymanowskiego Zakopanem gdzie od tej pory spędzał dużą część wolnego czasu, a od roku 1930 zamieszkał na stałe. W okresie od roku 1927 do 1929 był rektorem Konserwatorium Warszawskiego, a w latach 1930-1932 kierował tamtejszą Wyższą Szkołą Muzyczną. W latach 1933-1936 odbył podróże koncertowe po wielu europejskich krajach. Rok później, przebywając w Lozannie, zmarł na gruźlicę gardła.

Szymanowski był bardzo ceniony przez współczesnych, czego dowodem mogą być honorowe członkowstwa takich instytucji jak Czeska Akademia Umiejętności, Królewska Akademia św. Cecylii w Rzymie, Królewska Akademia Muzyczna w Belgradzie, Międzynarodowe Towarzystwo Muzyki Współczesnej, a także przyznanie mu Państwowej Nagrody Muzycznej w roku 1935.

Muzykolodzy wyróżniają w twórczości Szymanowskiego trzy okresy. Pierwszy z nich trwa do roku 1914, a charakterystycznym cechami dla kompozycji wtedy powstałych są wpływy Ryszarda Straussa oraz Aleksandra Skriabina. Jako utwory reprezentatywne dla tego okresu twórczości wymienia się "Pieśni miłosne Hafiza" oraz operę "Hagith". Okres drugi obejmuje lata 1914-1918. Charakteryzuje się on wpływami muzyki wschodu, czego przykładem mogą być "Pieśni muezina szalonego", oraz twórczości francuskich impresjonistów, zwłaszcza Claude Debusyy'go i Maurice'a Ravela. Tutaj za przykład podać można takie utwory jak "Mity", czy "Maski". Trzeci okres zaczyna się w roku 1919 i trwa aż do śmierci kompozytora. Największy wpływ na muzykę tego okresu miał folklor kurpiowski i góralski, którego przejawy widoczne są w "Pieśniach kurpiowskich", balecie "Harnasie" oraz IV Symfonii koncertującej. W tym okresie sięgał kompozytor także do muzyki okresu renesansu, czego efekty można dostrzec w kompozycji "Stabat Mater".

Do najważniejszych kompozycji Szymanowskiego należą opery takie jak "Hagith" i "Król Roger", balety "Mandragora" oraz "Harnasie", symfonie: I f-moll op. 15; II B-dur op. 19, III "Pieśń o nocy na tenor lub sopran, chór mieszany i orkiestrę" op. 27; IV Symfonia koncertująca na fortepian i orkiestrę op. 60; oraz dwa koncerty skrzypcowe. Pisał też utwory kameralne, z których najważniejsze to dwa kwartety smyczkowe oraz "Mity" op. 30 na skrzypce i fortepian. Z kompozycji fortepianowych na uwagę zasługują liczne sonaty, mazurki, preludia, etiudy, wariacje, oraz "Metopy" op. 29 i "Maski" op. 34. Z utworów wokalno-instrumentalnych do najważniejszych zalicza się "Demeter" op. 37bis, "Agawe" op. 38 lub 39, "Stabat Mater" op. 53, "Veni Creator" op. 57, 6 Pieśni kurpiowskich na chór a'cappella, cykle pieśni: "Pieśni miłosne Hafiza" op. 24, "Pieśni muezina szalonego" op. 42, "Słopiewnie" op. 45 lub 46bis, "Rymy dziecięce" op. 49, "Pieśni kurpiowskie" op. 58.

Ignacy Jan Paderewski żył w latach 1860-1941. Był polskim pianistą i kompozytorem, a także wybitnym politykiem. Studiował w latach 1872-1878 w konserwatorium w Warszawie, a zaraz potem, do roku 1881 uczył tam w klasie fortepianu. W roku 1881 rozpoczął także studia kompozytorskie w Berlinie u H. Urbana i F. Kiela. Później wyjechał do Wiednia by tam pod kierunkiem T. Leszetyckiego doskonalić swą technikę pianistyczną. Jego debiut jako pianisty miał miejsce właśnie w Wiedniu i przyniósł mu światową sławę i rozgłos. Zaczął dawać koncerty niemal we wszystkich europejskich krajach, na obu kontynentach amerykańskich, nawet w Afryce i Australii. W roku 1896 osiedlił się w Szwajcarii, w miejscowości Morges. W roku 1910 ufundował Pomnik Grunwaldzki w Krakowie, a trzy lata później przeniósł się na stałe do Ameryki, letnie miesiące spędzał jednak nadal w willi w Szwajcarii.

W latach 1917-1919 był członkiem Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu i tam podjął działalność polityczną mówiąc na forum międzynarodowym o odrodzeniu państwa polskiego. W tej sprawie odbył też podróż do Stanów Zjednoczonych. To właśnie dzięki jego ogromnego zaangażowaniu prezydent USA, W. Wilson zgodził się umieścić sprawę Polski w orędziu dotyczącym porządku świata po I Wojnie Światowej.

Paderewski pomagał też przy organizacji polskich oddziałów ochotniczych w Stanach Zjednoczonych. Razem z Henrykiem Sienkiewiczem założył też Komitet Pomocy Ofiarom Wojny w Vevey oraz Vevey i Polish Relief Fund w Londynie. Jego przybycie do Poznania w zimie roku 1918 stało się pretekstem do wybuchu powstania wielkopolskiego.

Przez cały rok 1919 był premierem oraz ministrem spraw zagranicznych rządu polskiego. To on w czerwcu 1919 roku podpisał Traktat Wersalski w imieniu Polski. Przez dwa kolejne lata reprezentował Polskę jako członek Ligi Narodów. Potem jednak wycofał się z życia politycznego. Jeszcze w roku 1936 razem z Władysławem Sikorskim powołał do życia Front Morges.

Podczas II Wojny Światowej przewodniczył w Londynie Radzie Narodowej, które pełniła na emigracji rolę polskiego parlamentu. Za swoją działalność był wielokrotnie odznaczany - otrzymał m.in. Wielki Order Oficerski Legii Honorowej oraz Order of British Empire. Został pochowany w Waszyngtonie na cmentarzu Arlington, jednak w 1992 roku jego prochy przewieziono do Polski i złożono w krypcie w katedrze warszawskiej.

Paderewski wypracował własny styl wykonawczy, nacechowany patosem, dostojeństwem i emocjonalizmem, który miał bardzo duży wpływ na innych współczesnych mu pianistów. Jego uczniami byli tacy pianiści jak Z. Stojewski, H. Sztompka czy S. Szpinalski.

W twórczości Paderewskiego najważniejsze miejsce zajmuje muzyka fortepianowa. Stworzył takie utwory jak Koncert fortepianowy a-moll, Fantazja polska na fortepian i orkiestrę, Sonata fortepianowa es-moll, Wariacje fortepianowe es-moll. Oprócz muzyki fortepianowej do najważniejszych kompozycji należą opera "Manru" oraz cykl pieśni napisanych do słów C. Mendesa.

W latach 1937-1940 razem z L. Bronarskim i J. Turczyńskim pracował nad wydaniem Dzieł Wszystkich Fryderyka Chopina. Ukazało się ono po II Wojnie Światowej nakładem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego.

Witold Lutosławski, wybitny polski kompozytor, żył w latach 1913-1994. Studiował w konserwatorium warszawskim w klasie fortepianu pod kierunkiem J. Lefelda i kompozycji u W. Maliszewskiego. W latach 1931-1933 był także studentem matematyki na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1959-1965 wchodził w skład zarządu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, a następnie, do roku 1969 pełnił tam funkcję wiceprezesa. Był także oficerem francuskiej Legii Honorowej.

Należał do kilku akademii sztuki, był też członkiem honorowym Związku Kompozytorów Polskich, doktorem honoris causa Uniwersytetów: Warszawskiego, Toruńskiego, Jagiellońskiego, w Glascow, Cambridge, Cleveland, Durham a także Institute of Music. Był też wykładowcą w Tanglewood, Summer School of Music w Darlington, w Essen, Kopenhadze, Sztokholmie i kilku innych uczelniach.

W osiemdziesiątą rocznicę urodzin, w roku 1993, otrzymał prestiżową nagrodę Polar Music Prize, która nazywana jest "muzycznym Noblem" oraz nagrodę miasta Kyoto w Japonii. Został też uznany za jednego z najwybitniejszych kompozytorów XX wieku.

Jego wczesną twórczość cechują silne wpływy neoklasyczne a także folkloru polskiego. Powstały wtedy takie utwory jak Wariacje Symfoniczne, I Symfonia, Wariacje na temat Paganiniego na dwa fortepiany, Koncert na orkiestrę. W kolejnym okresie twórczości, na przełomie lat 50. i 60. zaczął nawiązywać do modnych technik awangardowych, przede wszystkim zaś do sonoryzmu i aleatoryzmu, na którego gruncie stworzył własną technikę, tzw. aleatoryzm kontrolowany. W tym okresie powstały m.in. "Gry weneckie", "Trzy poematy Henri Michaux" oraz Kwartet smyczkowy.

Lata 70. to dojrzały okres twórczości, w którym kompozytor wypracował własną syntezę współczesnego mu języka muzycznego, która polegała na łączeniu skomplikowanych procedur związanych z wykorzystywaniem wszystkich 12 dźwięków z silną dramaturgią przebiegu muzycznego i pierwiastkami wyrafinowania, fantazji i patetyczności. Każdy utwór ujęty był do tego w bardzo logiczną, dobrze wcześniej zaplanowaną formę. W latach 80. natomiast zaczął nawiązywać do neoklasycznych melodii, rytmów a także wykorzystywał prostszą fakturę i harmonię.

Do najwybitniejszych dzieł tego kompozytora zaliczyć trzeba utwory wokalno-instrumentalne jak "Paroles tissées" napisane na tenor i orkiestrę, czy "Les espaces du sommeil" na sopran z orkiestrą. Z dzieł instrumentalnych największą popularność zyskały cztery symfonie "Łańcuch I", "Łańcuch II" i "Łańcuch III", Koncert na wiolonczelę i orkiestrę, "Partita" na skrzypce i orkiestrę, Koncert fortepianowy "For Krystian Zimerman".

Lutosławski otrzymał trzykrotnie Nagrodę Państwową I stopnia, a w 1994 roku został też odznaczony Orderem Orła Białego.

Grażyna Bacewicz, wybitna polska skrzypaczka i kompozytorka, żyła w latach 1913-1969. Była profesorem w łódzkim konserwatorium muzycznym w latach 1934-1935 oraz 1945-1946. Jej twórczość reprezentuje przede wszystkim styl neoklasyczny jednak niekiedy występuje w niej także technika serialna. Bacewicz wzbogaciła w swoich utworach zarówno fakturę skrzypcową, jak i orkiestrową. Jej twórczość obejmuje przede wszystkim utwory symfoniczne jak "Muzyka na smyczki, trąbki i perkusję" czy "Sinfonietta" na orkiestrę smyczkową, a także utwory kameralne jak Trio na obój, skrzypce i wiolonczelę, IV Kwartet smyczkowy, oraz na skrzypce solo jak słynny "Kaprys polski".