Claude Achille Debussy, francuski kompozytor żyjący w latach 1862-1918. Od roku 1887 mieszkał w Paryżu. Utrzymywał tam kontakty z tzw. elitą artystyczną, w której skład wchodzili m.in. E. Satie, S. Mallarmé i E. Chausson. W 1900 zajął się działalnością publicystyczną i pisał artykuły dla takich pism jak Gil Blas czy Revue Blanche. W następnych latach zyskał ogromną sławę dzięki swoim kompozycjom. Jego opera "Peleas i Melizanda" wystawiona została w wielu europejskich miastach a także w Nowym Jorku. Następstwem tych sukcesów były liczne podróże koncertowe kompozytora w latach 1913 i 1914, m.in. do Rosji, Rzymu, Hagi, Amsterdamu, Brukseli a także Londynu.

Nowatorstwo jego muzyki znalazło swój wyraz przede wszystkim w stosowaniu różnych skal muzycznych, w tym pentatoniki i skali całotonowej i wysuwaniu na pierwszy plan właściwości kolorystycznych, które determinowały też harmonię, a nawet formę jego utworów. Ulubionymi instrumentami bardzo często przez Debussy'ego stosowanymi były instrumenty dęte drewniane, smyczkowe oraz harfa i czelesta. Często podkreślano związek muzyki Debussy'ego z impresjonistycznym kierunkiem w malarstwie, dlatego też w odniesieniu do jego muzyki często stosuje się termin "impresjonizm". W muzyce polega on na zacieraniu się konturów melodii, znacznym eksponowaniu barwy dźwięku. Jednak termin ten znalazł w XX wieku także wielu przeciwników - protestowali m.in. S. Jarociński i H. G. Schulz. Zwracali oni równocześnie uwagę na związki muzyki Debussy'ego z symbolizmem a także nurtem art nouveau. Jednak nie ma wątpliwości co do tego, że twórczość tego kompozytora wywarła bardzo duży wpływa na innych twórców i, co za tym idzie, cały rozwój muzyki w XX wieku.

Do jego najważniejszych kompozycji należą utwory orkiestrowe takie jak "Popołudnie fauna", "Nokturny", "Morze", "Images", balet "Jeux", dzieła kameralne - m.in. "Rapsodia na klarnet i fortepian" oraz misterium "Męczeństwo św. Sebastiana" napisane według G. D'Annuzia.

Aleksander Skriabin był kompozytorem rosyjskim żyjącym w latach 1872-1915. Na początkowy okres jego twórczości największy wpływ miała muzyka Fryderyka Chopina. Natomiast późniejsze dzieła jak "Poemat ekstazy" czy "Prometeusz" należą do nurtu ekspresjonistycznego. Do najważniejszych utworów fortepianowych zalicza się liczne mazurki, walce, etiudy, nokturny i preludia. Natomiast z dzieł orkiestrowych wymienić należy Koncert fortepianowy fis-mill, I Symfonię E-dur, II Symfonię c-moll, III Symfonię "Boski poemat", "Poemat ekstazy" czy "Prometeusza".

Duże znaczenie mają także jego liczne notatki i listy, w których zawarł on swoje poglądy na temat zadań muzyki. Ich polskie wydanie ukazało się pod tytułem "Cały jestem pragnieniem nieskończonym".

Maurice Ravel, kompozytor francuski, żył w latach 1875-1937. W roku 1913 razem z Igorem Strawińskim pracował nad przygotowaniem nowej wersji opery "Chowańszczyzna" Modesta Mussorgskiego, która miała zostać wystawiona w Szwajcarii. Podczas I Wojny Światowej należał do armii, gdzie był kierowcą, jednak w roku 1916 zachorował i znalazł się w szpitalu, po czym powrócił do Paryża. Tam po śmierci matki stanął w obliczu ciężkiego kryzysu twórczego. W roku 1928 pojechał w podróż koncertową do Stanów Zjednoczonych. W 1932 roku wykryto u niego szybko postępującą chorobę mózgu. Przeprowadzono operację, która się nie udała i na wskutek tego kompozytor zmarł.

Ravel czerpał z bardzo różnych nurtów i gatunków muzycznych. W swojej twórczości nawiązywał m.in. do muzyki klawesynistów francuskich - tu wymienić można "Nagrobek Couperina", tańców - czego przykładem jest słynne "Bolero", "La valse" a także "Pavana na śmierć infantki", muzyki jazzowej - Koncert fortepianowy G-dur i Koncert fortepianowy D-dur na lewą rękę, świata dziecięcej wyobraźni - np. opera "Dziecko i czary", fantastycznego świata baśniowego - np. "Gaspard de la nuit", czy mitologii w utworach takich jak balet "Dafnis i Chloe". Pisał też wiele utworów kameralnych oraz pieśni. Bardzo popularne jest również jego opracowanie orkiestrowe "Obrazków z wystawy" Modesta Mussorgskiego.

Igor Strawiński był rosyjskim pianistą, kompozytorem i dyrygentem. Żył w latach 1882-1971. W jego twórczości często wyróżnia się trzy okresy. Pierwszy z nich charakteryzuje się silnym eksponowaniem nowatorski cech, takich jak wyrazista rytmika, a w warstwie muzycznej nawiązywanie do rosyjskiej muzyki ludowej. Należą tu przede wszystkim balety takie jak "Święto wiosny", "Ognisty ptak" oraz "Pietruszka". Etap drugi to mniej więcej lata 1920-1952. Wtedy Strawiński zwraca się do muzyki wcześniejszych epok, przede wszystkim baroku i klasycyzmu. Okres ten należy więc do nurtu neoklasycznego. Tu do najważniejszych kompozycji należą balet "Pulcinella", "Oktet na instrumenty dęte" oraz "Symfonia psalmów". Trzeci okres twórczości charakteryzuje się zwrotem w stronę techniki serialnej. Przykładami mogą tu być balet "Agon" oraz "Septet".

Do najważniejszych utworów Strawińskiego należą dzieła orkiestrowe: Symfonia Es-dur, "Symfonia na instrumenty dęte", Symfonia C-dur, "Dumbarton Oaks Concerto", "Symfonia w trzech częściach", "Movements na fortepian i orkiestrę", Koncert D-dur na orkiestrę smyczkową oraz "Hebanowy koncert na orkiestrę jazzową". Najważniejszymi utworami muzyki kameralnej są "Ragtime na 11 instrumentów, "Oktet na instrumenty dęte", "Concertino na kwartet smyczkowy", "Septet". Z dzieł chóralnych wymienić należy kantatę "Babel", Mszę, "Canticum Sacrum", "Threni", "Symfonię psalmów" na chór i orkiestrę, "A Sermon, a Narrative and a Prayer". Do dzieł wokalnych należą "Pribautki" na głos i 8 instrumentów, "In Memoriam Dylan Thomas" na tenor, kwartet smyczkowy i 2 puzony. Najważniejsze balety to: "Ognisty ptak", "Święto wiosny", "Pietruszka", "Wesele", "Pulcinella", "Apollo i muzy", "Pocałunek wróżki", "Orfeusz", "Gra w karty", "Agon". Strawiński jest także autorem opery "The Rake's Progress" oraz oratorium "Oedipus Rex".

Karol Szymanowski żył w latach 1882-1937. Był jednym z najwybitniejszych kompozytorów polskich pierwszej połowy XX wieku. Był bardzo ceniony już przez współczesnych, czego dowodem mogą być honorowe członkowstwa takich instytucji jak Czeska Akademia Umiejętności, Królewska Akademia św. Cecylii w Rzymie, Królewska Akademia Muzyczna w Belgradzie, Międzynarodowe Towarzystwo Muzyki Współczesnej, a także przyznana mu w roku 1935 Państwowa Nagroda Muzyczna.W twórczości Szymanowskiego wyróżnia się trzy okresy. Pierwszy z nich trwa do roku 1914, a charakterystycznym cechami dla kompozycji wtedy powstałych są wpływy takich kompozytorów jak Ryszard Strauss czy Aleksander Skriabin. Przykładem mogą tu być "Pieśni miłosne Hafiza" czy opera "Hagith". Drugi okres trwa od 1914 do 1918 roku. Charakteryzuje się wpływami muzyki wschodu, czego przykładem mogą być "Pieśni muezina szalonego", oraz twórczości francuskich impresjonistów, zwłaszcza Claude Debusyy'go i Maurice'a Ravela. Takimi utworami są m.in. "Mity" oraz "Maski". Na muzykę trzeciego okresu największy wpływ miał folklor, zwłaszcza kurpiowski i góralski, którego przejawy widoczne są m.in. w "Pieśniach kurpiowskich", balecie "Harnasie" oraz IV Symfonii koncertującej. W tym okresie Szymanowski sięgał też do muzyki renesansowej, czego efekty można dostrzec w utworze "Stabat Mater".

Do najważniejszych kompozycji Szymanowskiego należą: opery takie jak "Hagith" i "Król Roger"; balety "Harnasie" i "Mandragora"; I Symfonia f-moll op. 15, II Symfonia B-dur op. 19, III Symfonia "Pieśń o nocy na tenor lub sopran, chór mieszany i orkiestrę" op. 27, IV Symfonia koncertująca na fortepian i orkiestrę op. 60; a także dwa koncerty skrzypcowe. Pisał również utwory kameralne, a najważniejsze z nich to dwa kwartety smyczkowe oraz "Mity" op. 30 na skrzypce i fortepian. Z kompozycji fortepianowych na uwagę zasługują liczne preludia, sonaty, wariacje, mazurki, etiudy, oraz "Metopy" op. 29 i "Maski" op. 34. D najważniejszych utworów wokalno-instrumentalnych zalicza się "Demeter", "Agawe", "Veni Creator", "Stabat Mater", 6 Pieśni kurpiowskich na chór a'cappella, oraz cykle pieśni: "Pieśni miłosne Hafiza", "Pieśni muezina szalonego", "Słopiewnie", "Rymy dziecięce", "Pieśni kurpiowskie".

Grażyna Bacewicz, wybitna polska kompozytorka i skrzypaczka. Żyła w latach 1913-1969. W latach 1934-1935 oraz 1945-1946 pracowała jako profesor w łódzkim konserwatorium muzycznym. Jej twórczość zalicza się przede wszystkim do stylu neoklasycznego, jednak niekiedy kompozytorka wykorzystywała także technikę serialną. Bacewicz wzbogaciła w swoich utworach fakturę skrzypcową oraz orkiestrową. Pisała przede wszystkim utwory symfoniczne takie jak "Muzyka na smyczki, trąbki i perkusję" czy "Sinfonietta" na orkiestrę smyczkową, ale też kompozycje kameralne jak "Trio na obój, skrzypce i wiolonczelę", IV Kwartet smyczkowy, oraz utwory na skrzypce solo jak słynny "Kaprys polski".

Tadeusz Baird to jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów XX wieku, żyjący w latach 1928-1981. Był uczniem T. Witulskiego oraz P. Rytla. W roku 1956 razem z Kazimierzem Serockim i Witoldem Lutosławskim zapoczątkował Festiwal Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień". Dla uczczenia pamięci tego twórcy ufundowano nagrodę jego imienia, która przyznawana jest młodym kompozytorom.

W jego twórczości na pierwszy plan wysuwają się utwory instrumentalne takie jak "Wariacje bez tematu" na orkiestrę symfoniczną, suita "Colas Breughnon", "4 dialogi" na obój i orkiestrę kameralną, "Ekspresje", "Listy Goethego", "Cztery eseje", "Jutro"; a także pieśni, wśród których wymienić można cykle do słów Haliny Poświatowskiej. Pisał też muzykę do sztuk teatralnych, zwłaszcza W. Szekspira oraz do filmów takich jak "Pętla" W. J. Hasa, "Ludzie z pociągu" K. Kutza, "Pasażerka" A. Munka czy "Lotna" i "Samson" A. Wajdy.

Wojciech Kilar, kompozytor polski, urodził się w roku 1932. Mniej więcej od początku lat 60. XX wieku w jego utworach dochodzi do coraz większego uproszczenia języka dźwiękowego. Kompozytor powraca do tradycji, czerpie z muzyki ludowej oraz religijnej. Jego twórczość jest pewnego rodzaju próbą odnowienia stylu narodowego. Do utworów, w których jest to najlepiej widoczne należą "Krzesany", "Bogurodzica", "Przygrywka i kolęda", "Kościelec 1909", "Exodus", "Orawa", "Angelus", "Siwa mgła" oraz "Preludium chorałowe".

Jest też kompozytorem muzyki filmowej. Najsłynniejszą jest z pewnością muzyka do filmów takich reżyserów polskich jak K. Zanussi ("Życie rodzinne", "Struktura kryształu", "Iluminacja", "Spirala"), A. Wajdy ("Ziemia obiecana", "Pan Tadeusz", "Pianista", "Skarby ukryte"), H. Kluba ("Chudy i inni"), W. J. Has ("Lalka") oraz do filmów zagranicznych: "Le Roi et l'Oiseau", "David".

Wojciech Kilar jest laureatem wielu bardzo prestiżowych nagród takich jak nagroda kompozytorska im. Nadii Boulanger, nagroda Fundacji im. A. Jurzykowskiego, a także Nagroda Złotego Berła, Złota Kaczka (za muzykę z "Pana Tadeusza" A. Wajdy). W 2001 roku za swoje osiągnięcia otrzymał też Nagrodę Wielkiej Fundacji Kultury.