- Starożytność: Antygona Sofoklesa. Człowiek, natura i życie ziemskie.

- Średniowiecze: rycerz, asceta, król, dworzanin. Najważniejsze jest to, co stanie się po śmierci. Rozmowa mistrza Polikarpa ze śmiercią. Anonimowość była zabiegiem świadomym.

- Renesans: odrodzenie. Romeo i Julia, W. Szekspir. Zainteresowanie człowiekiem, humanizm. Nic co ludzkie nie jest mi obce. Kolumb, Magellan, Rej, Szekspir. Człowiek renesansu – człowiek wszechstronnie uzdolniony.

- Barok: utwory poświęcone śmierci, cała trylogia Henryka Sienkiewicza opiera się na Polskim Szlachcicu.

- Oświecenie: ‘Ptaszki w klatce’ Ignacy Krasicki. Duży rozwój literatury naukowej. W literaturze Polskiej przeważała poezja.

- Romantyzm: ‘Dziady część II’ Adam Mickiewicz. Charakteryzował się fascynacją uczuciami, wiarą, intuicją, wyobraźnią i wrażliwością duszy.

- Pozytywizm: kierunek myśli w filozofii i literaturze. Głoszenie wiary w postęp nauki, fascynacja kulturą i kładzenie nacisku na pracę u podstaw.

- Młoda Polska: lata 60 i 70 XIX wieku. Tendencje ideowo-artystyczne. Impresjonizm. Staff, Leśman, Żeromski, Reymont.

*****

Literatura polska w okresie średniowiecza - epoka w historii literatury polskiej przypadająca na okres od X wieku do XV wieku. Literatura polska epoki średniowiecza obejmuje okres pięciu wieków, a więc najdłuższy okres w dziejach polskiej literatury a zarazem najbardziej ubogi pod względem ilości tekstów literackich. Wiele dzieł to twórczość anonimowa, większość tekstów nie jest datowana i określenie przybliżonego czasu ich powstania możliwe jest dzięki żmudnym badaniom. Istnieje też spora liczba utworów, które nie zachowały się do naszych czasów.

Literatura polska okresu renesansu – epoka w dziejach literatury polskiej przypadająca na okres od 1500 do 1620 roku. W okresie renesansu, zwanego też odrodzeniem polska kultura przeżywała rozkwit. Polska zajmowała poczesne miejsce na mapie Europy, zaś wpływy włoskie, które nasiliły się wraz ze ślubem Zygmunta Starego z Boną Sforzą, przyczyniły się do rozkwitu malarstwa, architektury sztuki i literatury. Do Polski przybywali sławni poeci i myśliciele. W 1488 r. powstało pierwsze w Europie towarzystwo literackie –Nadwiślańskie Bractwo Literackie. Polska była wówczas azylem tolerancji religijnej, a Akademia Krakowska stała się jednym z ważniejszych ośrodków naukowych Europy.

Literatura polska w okresie baroku – epoka w historii literatury polskiej przypadająca na lata od 1620 do 1764 roku. Epoka baroku w literaturze polskiej przypada mniej więcej na wiek XVII i pierwszą połowę XVIII-tego stulecia. Są to jednak tylko umowne ramy czasowe, bowiem ślady baroku są widoczne już w twórczości niektórych pisarzy XVI-wiecznych, a więc tworzących w okresie renesansu. Również zakres oddziaływania prądów barokowych jest znacznie szerszy niż przyjęte ramy czasowe.

Literatura polska oświecenia – to epoka w historii literatury polskiej przypadająca na lata 1740-1822

Literatura polska okresu romantyzmu – epoka w historii polskiej literatury zawarta w ramach czasowych 1822-1863.

Pozytywizm – epoka w historii literatury polskiej mająca swój początek w 1864 roku, a koniec w 1891 roku, choć jest to data umowna.

Literatura Młodej Polski – epoka w historii literatury polskiej mieszcząca się w przedziale czasowym 1891-1918. Początkowa data literatury Młodej Polski przyjmuje się rok 1891 w którym miały miejsce trzy debiuty poetów reprezentujących nowe pokolenie literackie, debiuty o nierównym zresztą poziomie artystycznym (Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Franciszek Nowicki, Andrzej Niemojewski). Jest to jednak jedynie data umowna, gdyż utwory reprezentujące poprzednią epokę (pozytywizm) powstawały jeszcze po roku 1891 (np. Faraon Bolesława Prusa), nie są jednak zaliczane do literatury młodopolskiej. W tym okresie doszły do głosu nowe prądy artystyczne i umysłowe, takie jak: modernizm, dekadentyzm, symbolizm, ekspresjonizm, neoromantyzm, impresjonizm i katastrofizm. Literaci młodopolscy odrzucali racjonalistyczną filozofię pozytywizmu, nawiązywali do tradycji romantycznej (wyższości uczuć i emocji nad rozumem) oraz wiary w szczególną pozycję artysty w społeczeństwie (stąd inna nazwa epoki - neoromantyzm).