Jedne z najstarszych zabytków piśmiennictwa polskiego stanowią kroniki średniowieczne. Są one źródłem wiedzy o początkach Państwa polskiego. Najstarszą ze znanych nam kronik sporządził Gall Anonim. Kontynuatorem jego zamysłu stał się Wincenty Kadłubek. Pierwsza z kronik sięga 1113 r., zaś treść kroniki Kadłubka zamykają zapiski z 1202 r. Znane są także kroniki: Wielkopolska, za autora której przyjmuje się Godzisława Baszka, powstała u schyłku XIII w., Kronika Janka z Czarnkowa z drugiej połowy XIV w. oraz dzieło Jana Długosza, określane mianem pierwszej historii Polski, które obejmuje okres do 1480 roku.
Kronika Galla Anonima była wyrazem wdzięczności za ugoszczenie go przez B. Krzywoustego na swoim dworze. Mnich sporządził kunsztownie napisaną kronikę, w której fakty z okresu panowania Krzywoustego i czasów sprzed jego rządów, przeplatały się z podaniami. Jest ona dowodem erudycji twórcy tego dzieła. Kronika w całości była napisana w języku łacińskim.
Jednym z bohaterów kroniki Galla był Bolesław Chrobry. Jego charakterystyka może stanowić obraz idealnego władcy. Według Anonima odznaczał się on sprawiedliwością, rozumnością, męstwem, umiłowaniem swoich poddanych, wyrozumiałością, przyczynił się też do wzmocnienia potęgi kraju. Moment śmierci króla jest przedstawiony w podniosły sposób, stanowi dla autora okazję do refleksji nad przyszłymi losami Polski.
Inny fragment dotyczy walk, które Bolesław Krzywousty toczył z państwem niemieckim. Kluczem do pokonania wroga były zdolności militarne i męstwo króla w boju, wskazane przez dziejopisarza. Przejmujący obraz znajdujemy w zapisie o bitwie pod Głogowem stoczonej w 1109 roku. Kronikarz podkreśla wielką ofiarność mieszkańców miasta, atakujących nieprzyjaciela , pomimo, iż ten posłużył się zakładnikami. Byli to członkowie rodzin głogowian, których najeźdźcy przywiązywali ich do machin oblężniczych.
