"Bogurodzica" jest pierwszą zapisaną w języku polskim pieśnią narodowo-religijną. Jej autor pozostaje nieznany. Jej powstanie datuje się na wiek XIII i do XVI stulecia pełniła ona rolę polskiego hymnu narodowego. Talent poetycki jej autora rozbłysnął przede wszystkim w 2 pierwszych strofach, ze względu na które pieśń ta uznana zostało za arcydzieło poezji polskiej okresu średniowiecza. Jednak "Bogurodzica" to nie tylko hymn, ale przede wszystkim wierszowana modlitwa, przypominająca nawet litanię. To skojarzenie uzasadniają powtarzające się wezwania Kyrielejson, oznaczające tyle co polskie "Panie, zmiłuj się". Na modlitewny charakter tekstu wskazują również zwroty kierowane do Matki Boskiej oraz Chrystusa.
Strofy różnią się pod względem podejmowanej w nich tematyki. Pierwsza rozpoczyna się rozbudowaną, składającą się z wielu określeń, apostrofą do Matki Boskiej i zawiera prośby o wstawiennictwo u Jej Syna. W strofie drugiej adresatem próśb jest sam Chrystus, błagany o to, by zechciał wysłuchać modlitwy. Taka apostrofa z prośbą o natchnienie jest charakterystyczna dla utworów poetyckich. W dalszej części sformułowane zostały prośby o pobożne życia doczesne, Boże łaski i wreszcie szczęście w wieczności.
Ponieważ tekst powstał w okresie narodzin polszczyzny pisanej jest on bezcennym świadectwem zmian dokonujących się w języku polskim. Dostarcza on informacji przede wszystkim na temat struktury zdania i archaizmów (sławiena, zwolena, Gospodzin, przebyt, spuści). Pozostałe strofy powstały w okresie późniejszym i mogą stanowić bardzo ciekawy dokument, obrazujący dokonujące się wówczas zmiany w słownictwie oraz budowie zdania.
