szczególny stan wewnętrzny, odczuwanie napięcia i podniecenia twórczego, umożliwiający tworzenie dziel literackich furor poeticus. Istnieją dwie opozycyjne teorie na temat warunku powstawania dzieła sztuki:
Rolę natchnienia podkreślali zarówno myśliciele, teoretycy i twórcy starożytni (Platon, Cyceron), jak i nowożytni (Dante, Petrarka). W dziełach renesansu zaowocowało to konecpcją poety - wieszcza, który na skrzydłach natchnienia wznosi się w przestrzenie myśli niedostępne przeciętnym ludziom (taki model wieszcza pojawia się w poezji J. Kochanowskiego). Było z tym również związane poczucie własnej wyjątkowości, odrębności, indywidualizmu.
Po epoce oświecenia, w której szczególnie podkreślano znajomość reguł tworzenia, wymogi i kryteria formalne, w preromantyzmie postulowano odrzucenie wszelkich reguł. W epoce romantyzmu natchnieniu przypisywano kluczową rolę, odczuwanie natchnienia stało koniecznym warunkiem bycia poetą. Romantycy twierdzili także, iż natchnienie nie jest uwarunkowane czynnikami zewnętrznymi, ale zależy od geniuszu twórcy.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
