pojęcia uzupełniające:

  • asceza - (gr. askesis, 'ćwiczenie'), średniowieczny ideał postępowania polegający na dobrowolnym wyrzeczeniu się wszystkich rozkoszy i przyjemnośći z życia. 
  • asceta - osoba podazająca drogą ascezy, wyrzekała się dóbr materialnych, umartwiała się i modliła, poddawała nieustannym ćwiczeniom ciało i ducha.

Streszczenie legendy:

Bogaci, lecz pobożni i hojni mieszkańcy Rzymu, Eufamijan i Aglijas, nie mogli doczekać się potomka. Ich gorliwe modlitwy przyniosły im jednak syna, któremu nadali imię Aleksy. Gdy chłopak ukończył dwudziesty czwarty rok życia, ojciec nakazał mu wziąć ślub, uznając, że najwyższa na to pora. Posłuszny syn pojął za żonę córkę cesarza, jednak jego plany rozmijały się z wolą ojca i podczas nocy poślubnej oświadczył swej świeżo poślubionej żonie, iż zamierza opuścić dom rodzinny i poświęcić się służbie Bogu, a ją pozostawić w cnocie. Następnego dnia, z samego ranka, Aleksy opuścił dom rodzinny, a zabrane ze sobą cenne ubrania i drogocenne kruszce oddał ubogim, odpływając z dala od Rzymu. Leżąc na schodach kościoła w Laodycei, jako żebrak, doznawał wielu niewygód, marznąć na mrozie i moknąc w deszczu. W końcu stał się cud, bowiem obraz Matki Bożej zstąpił z ołtarza i nakazał klucznikowi wpuszczenie cierpiącego na zewnątrz żebraka do świątyni. Ponieważ podobna sytuacja miała miejsce wielokroć, Aleksy zaczął być traktowany z coraz większą czcią przez mieszkańców Laodycei, a że jego ojciec nie ustawał w poszukiwaniach syna, postanowił on opuścić miasto. Wsiadł na statek i udał się w stronę Syrii. Ponieważ jednak wiatr skierował statek do Rzymu, Aleksy pogodził się z wolą Bożą i tu postanowił spędzić resztę swojego życia. Udał się do swego ojca z prośbą o możliwość mieszkania przy jego domu i jedzenia tego, co z jego stołu spadnie. Ojciec Aleksego, nie rozpoznając w żebraku własnego syna, zgodził się na takie rozwiązanie, pozostawiając go pod nadzorem swego rządcy. Ten jednak traktował Aleksego najgorzej, jak to możliwe. Doznawał święty szeregu upokorzeń i niewygód. W końcu zachorował i czując, że zbliża się kres jego życia, spisał na kartce swoje losy. W chwili, gdy jego dusza ulatywała z ciała, w całym Rzymie zaczęły bić dzwony. Ten cud zmusił najwyższych duchownych dostojników do poszukiwań osoby, która wywołała to zjawisko. W końcu jedno z dzieci wskazało na ciało niepozornego żebraka, który w ręce dzierżył list. Otworzyła go żona Aleksego, odkrywając przed wszystkimi mieszkańcami Rzymu i samym ojcem świętego, tożsamość żebraka.

Legenda o świętym Aleksym powstała w Syrii na przełomie IV/V w. Uniwersalizm treści sprawił, że stała się ona niezwykle popularna. Polski tekst został spisyna w 1454 r. Legenda to wierszowany żywot świętego, gdzie przedstawiano całe życie bohatera:

  • cudowne narodziny
  • młodość - często grzeszną
  • moment nawrócenia
  • cuda wykonane za życia, ale też po śmierci (miały utwierdzać czytelnika w świętości bohatera)

Zywoty świętych mogły być pisane wierszem lub prozą, miały charakter dydaktyczny i zawierały morał (dzieła te tworzą dział piśmiennictwa zwany hagriografią). Słowo legenda (łac. legree, 'czytać, gromadzić' lub legendus 'taki, który można przeczytać') oznacza utwór przeznaczony do głośnej lektury.

Przykłady ascetów:

  • św. Aleksy
  • Szymon Słupnik

 

 

 

daj lajka papieżowi

nie bądź żyd ;)))