Sztuka wieków średnich pełniła najczęściej wobec religii rolę służebną. Z powodu odmienności środków wyrazu, malarstwo i rzeźba pełniło inną funkcję niż, chociażby, literatura. Średniowieczne malarstwo nie zajmowało się naśladownictwem, nie odwzorowywało świata, lecz przekazywało swym odbiorcom treści symboliczne, bardzo umowne, takie, które bezpośrednio dotyczyły wiary. Poprzez charakterystyczne atrybuty, które przypisane były poszczególnym świętym lub wydarzeniom, można było odczytywać znaczenie malunków, ich symbolikę.
Zadaniem rzeźby było również wyrażenie treści religijnych, dlatego bardzo często powstawały figury świętych, ukrzyżowanego Chrystusa, czy Matki Boskiej (Madonna z Krużlowej).
Duże znaczenie odgrywały kościelne witraże, zwane często "biblią pauperum", ze względu na dydaktyczną funkcję jako spełniały. Oprócz tego bowiem, że były ozdobą świątyń, to opowiadały niepiśmiennym wiernym całą historię zbawienia, traktowały o biblijnych wątkach i chrześcijańskiej etyce.
Bardzo istotna była, rozwijająca się prężnie, architektura. Na gruncie europejskim popularne były głównie style: romański i gotycki. Starszy z nich, styl romański zrodził budowle masywne, o grubych murach i małych, wąskich oknach. W podstawie budynku znajdowało się zazwyczaj koło lub krzyż, a układ kolumn w jego wnętrzu, nawiązujący do dwóch części Biblii - Starego i Nowego Testamentu, nazwany został dwójkowym. Kwadratowy cios kamienia z kolei nawiązywać miał do czterech cnót.
Młodszy styl gotycki był poniekąd rozwinięciem i udoskonaleniem stylu romańskiego i nieco się różnił. Zrodzona wówczas idea katedry gotyckiej była odzwierciedleniem pojęcia makrokosmosu. Ołtarze zorientowane w kierunku wschodnim składały hołd Jerozolimie. Prawa i lewa strona symbolizowały odpowiednio dobro oraz zło, zbawienie i potępienie. Słoneczne światło przenikające do wnętrza świątyń przez duże i wysokie okna mówić miało wiernym o łasce Boskiej i nieskończonej dobroci.
