W okresie romantyzmu dało się zauważyć wyraźnie odejście od poetyk klasycznych, przez co i w teatrze, nowo powstałe sztuki wyraźnie zrywały z antycznymi jeszcze zasadami budowania dramatu. Silnie zaś zwracano uwagę na Szekspira, który jako pierwszy dokonał przetworzenia klasycznych zasad. Jedność miejsca ustępuje zmienności scen, czas może rozciągać się na lata, a nie na sztywne dwadzieścia cztery godziny, zaś akcja opiera się o wiele, często niepowiązanych wyraźnie epizodów. Także język ulega przekształceniom. Dawniej styl wysoki występował tylko w tragedii, i nie było w niej miejsca na żadne rubaszne, czy wesołe partię, zaś odwrotnie w komedii. W dramacie romantycznym, język jest wolny od takich sztucznych podziałów. Pojawiają się w nim zarówno partię patetyczne, jak i liryczne, spokojne, a nawet zabawne. Na scenie mógł pojawiać się również tłum ludzi, były pokazywane bitwy, dawno zerwano tez z potrzebą chóru, który komentował w kolejnych stassimonach sceny. Co warte zaznaczenia, sam dramat mógł być nieuporządkowany, pozbawiony przyczynowo-skutkowego budowania akcji.
W "Dziadach" Adama Mickiewicza złamana została zasada trzech jedności. Czas wydarzeń "realnych" to rok, od przemiany Gustawa w święto zmarłych w 1823, aż po obrzęd dziadów w kolejnym roku. Ogólnie jednak znajdujemy się w czasach popowstaniowych, kiedy biorący udział w powstaniu listopadowym są nękani przez carskich żołnierzy. Stad też pojawia się tutaj Piotr Wysocki, liczne świadectwa cierpień narodu polskiego. Miejscem akcji tego dramatu jest zarówno dworek pod Wilnem, jak i cmentarna kaplica, czy więzienie bazylianów w litewskiej stolicy. Treść dramatu tworzą dwa główne, przeplatające się watki. Ten polityczny, opierający się o historię mówi o martyrologii Polaków, pojawiają się tutaj pierwiastki mickiewiczowskiej koncepcji mesjanizmu, gdzie Polska jest "Chrystusem narodów", w Wielkiej Improwizacji, dochodzi zaś do próby wyjaśnienia naszych dziejów wobec Boga. W drugim wątku o charakterze metafizycznym bytujemy w świecie wartości, jak dobro i zło, widzimy walkę tych sił. Pojawiał się w dramacie sceny przekraczające liczbą występujących w nich postaci - trzy. Z kolei światy realistyczny i fantastyczny występują w pełnym powiązaniu. Można powiedzieć, iż "Dziady" charakteryzują się swobodna, otwartą koncepcją budowania kolejnych scen, które łączy jedynie postać głównego bohatera - Gustawa - Konrada.
