najdawniejsza forma dramatu, która powstała w starożytnej Grecji w V w. p.n.e. Wywodzi się ona z obrzędów religijnych, których rozwój doprowadził do powstania tragedii, komedii i dramatu satyrowego. Tragedia wzięła początek z dytyrambu, pieśni chóralnej na cześć Dionizosa, opowiadającej dzieje boga. Wprowadzenie przodownika chóru umożliwiło przejście od narracji do przedstawienia. Aktor i dramaturg Tespis (VI w. p.n.e.) wprowadził aktora oraz maskę, która umożliwiała mu wcielanie się w różne role. Ajschylos (525-456 p.n.e.) zastosował koturny, wprowadził drugiego aktora i zmniejszył chór do 12 osób (Oresteja, Siedmiu przeciw Tebom, Persowie). W jego czasach tragedia była częścią wypełniającej przedstawienie tetralogii, w skład której wchodziły trzy tragedie i dramat satyrowy. Przedstawienie odbywało się w amfiteatrze. W orchestrze tańczył i śpiewał chór, aktorze występowali na podwyższeniu zw. proskenion. Budynek zw. skene umożliwiał im zmianę masek i kostiumów.
Sofokles (495-405 p.n.e.) ustalił skład chóru na 15 osób i wprowadził trzeciego aktora, co wzbogaciło dialog. Zerwał z pisaniem trylogii, tworząc pojedyncze tragedie. Ustalił też jej budowę, odtąd składała się z prologu, pieśni chóru (stasimony) występujących na przemian z epejsodionami (Antygona, Król Edyp). Eurypides (485-406 p.n.e.) ograniczył rolę chóru i wzbogacił motywację psychologiczną. Tematy tragedii czerpane były z mitów (Elektra, Medea, Cyklop, Helena).
Komedia również wykształciła się z obrzędów ludowych, a kształt jej ustalił Arystofanes (446 - ok. 386 p.n.e.). W komedii zaznaczyło się obniżenie tonu, zbliżenie języka do mowy potocznej, a bohaterów do zwykłych ludzi z ich przyziemnymi problemami.
Konstrukcję dramatu antycznego cechowało zachowanie trzech jedności (miejsca, czasu i akcji), brak scen zbiorowych i zasada decorum.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
