Autorstwo "Króla Edypa" przypisuje się słynnemu greckiemu tragikowi - Sofoklesowi. Artysta mieszkał w Atenach, już w wieku dziecięcym wykazywał się dużą inteligencją i wielkim talentem scenicznym. Z czasem został przewodnikiem chórzystów, wprowadzających widzów w treść sztuki w teatrze greckim i pełniących rolę komentatorów. Do końca swojego życia, Sofokles cieszył się wielkim uznaniem przez wzgląd na jego wkład w życie kulturalne Imperium. Aktywnie uczestniczył w życiu politycznym państwa, pełnił funkcję skarbnika, był kapłanem świeckim i służył w armii. Był człowiekiem elokwentnym, posiadał rozległą wiedzę na temat charakteru człowieka i ludzkiej obyczajowości. Bardzo lubił towarzystwo, przepadał za spotkaniami z przyjaciółmi, był zadowolony z życia. Wśród innych tragików wyróżniało go szczególne zamiłowanie do nowatorskich rozwiązań w sztuce teatralnej. Interesowała go dynamika i ruch. W swoich znakomitych utworach (jego dorobek pisarski obejmuje prawdopodobnie sto dwadzieścia tragedii, po dziś dzień przetrwało zaledwie siedem z nich, są to: "Ajas", "Frachinki", "Antygona", "Elektra", "Król Edyp", "Filoklet" i "Edyp w Kolonie") wprowadził silne, tętniące życiem postaci bohaterów, jak również trzeciego aktora. Sofokles znacznie udramatyzował akcję widowisk teatralnych, znaczącą rolę w jego utworach odgrywało fatum - czyli nieunikniony los, ustalona z góry i niemożliwa do odwołania wola bogów, na którą nikt z ludzi nie ma wpływu.
Akcja "Króla Edypa" rozgrywa się ściśle według schematu budowy dramatu greckiego. Prologos stanowi zapowiedź nadchodzących wydarzeń (pierwsza pieśń chóru), po nim następują kolejno po sobie epeisodia, czyli partie zawierające się między śpiewami chóru, wypełnione monologami lub dialogami postaci, uwikłanych w zdarzenia. Prezentowane sytuacje komentują stasimony - wyśpiewywane przez chór, stojący na odpowiednio przygotowanej w tym celu, orchestrze tanecznej. Całość zamyka exodos - ostatnia pieśń chóru. Sztuka traktuje o dziejach Edypa, ukazuje katastrofę postaci, wynikającą z konstrukcji ludzkiego losu i kierującego nim przeznaczenia. Jako dziecko bohater zostaje okaleczony (przekłuwają mu pięty) i porzucony przez rodziców w górach. Dzieje się tak na skutek przepowiedni, ułożonej przez delficką wieszczkę, która głosi, że Edyp pewnego dnia zabije własnego ojca i poślubi matkę. Od niechybnej śmierci chłopca ratuje pewien pasterz i oddaje pod opiekę króla Koryntu - Polybosa. Odtąd Edyp wychowuje się na dworze pod okiem królewskiej świty, przekonany, że jego ojcem jest Polybos. Będąc już dorosłym mężczyzną, wyrusza w podróż do Delf, aby dowiedzieć się od wyroczni czego może oczekiwać w przyszłości. Dowiedziawszy się o przepowiedni, podejmuję próbę ucieczki przed tragicznym losem. Postanawia nigdy nie wracać do Koryntu, udaje się w daleką drogę do odległego miasta Teby. Zupełnie przypadkowo, wdaje się w sprzeczkę z napotkanym w drodze już bardzo sędziwym mężczyzną. Dochodzi do bójki, w której starzec ginie - z pieśni chóru odbiorca dowiaduje się, że był to prawdziwy ojciec Edypa. Po długiej wędrówce, bohater dociera do Tebańskich bram. Przed wejściem do miasta rozprawia się z drapieżnym Sfinksem - uskrzydlony potwór o ciele lwa i twarzy kobiety, pilnował dostępu do Teb, pożerał ludzi, którzy nie potrafili rozwiązać zadawanej przez niego zagadki, brzmiącej: "Co to za zwierzę, które z rana chodzi na czterech nogach, w południe na dwóch, a wieczorem na trzech?". Edypowi udało się znaleźć rozwiązanie. Odpowiedzią był człowiek: dzień to życie człowieka; będąc małym dzieckiem raczkuje, w wieku dorosłym chodzi na dwóch nogach, na starość zwykle podpiera się laską czyli używa trzeciej nogi. Rozwiązanie zagadki doprowadziło do śmierci potwora. W nagrodę za uwolnienie miasta od Sfinksa, bohater otrzymał rękę królowej Jokasty - swojej prawdziwej matki i został koronowany na władcę Teb. Oto wypełniła się przepowiednia. Morderstwo dokonane na własnym ojcu i kazirodczy związek z matką, stają się powodem licznych nieszczęść, które spadają na miasto. Akcja zmierza do tragicznego finału.
"Król Edyp" to opowieść o niemożności oszukania własnego przeznaczenia. Istotą sztuki jest tragizm postaci, która nieświadomie wypełnia straszną przepowiednię i doprowadza do klęski własnej i swoich bliskich. Spektakl miał posłużyć osiągnięciu katharsis - poprzez doznania estetyczne takie jak smutek, żal, litość, wywołane historią bohatera, widzowie mieli doświadczyć oczyszczenia.
