Bunt jest bardzo częstym motywem literackim. Jest także częstym elementem naszego życia. Często to, co nas spotyka napawa nas złością lub irytacją. Wówczas mamy dwa wyjścia albo przystosować się i spróbować żyć w określonej rzeczywistości albo zbuntować się. Bunt polega na tym, ze sprzeciwiamy się pewnej sytuacji, pewnej rzeczywistości. Bunt jest często związany z złamaniem jakiś określonych reguł czy zakazów. A niejednokrotnie niesie ze sobą konieczność ofiary czy poświęcenia jakiś ważnych dla siebie rzeczy. Taką właśnie postawę znaleźć możemy w różnych literackich utworach. Czym kierowali się ci, którzy zdecydowali się zbuntować przeciw zastanej rzeczywistości? Czy warto podejmować ryzyko? Spróbujmy przyjrzeć się wybranym bohaterom literackim.
Przykładem bohatera, który jednoznacznie kojarzy się z buntem jest mityczny Prometeusz. Prometeusz jest bohaterem opisanym w mitologii greckiej. Według mitologii to on stworzył człowieka, ulepił go z gliny i łez. Prometeusz sam nie był człowiekiem był tytanem. Stworzył człowieka ale widząc jego trud i nieszczęście postanowił mu pomóc. Mimo zakazu bogów zakradł się na Olimp i ukradł bogom z Olimpu ogień, aby dać go ludziom. Za swój czyn poniósł bardzo surową karę. Został przywiązany do skały i sęp przylatujący codziennie wyjadał mu wątrobę. Wątroba zaś codziennie mu odrastała, męka nie miała więc końca. Prometeusz za swój bunt poniósł okrutną ofiarę. Czy było warto? On z pewnością się nad tym nie zastanawiał. Jego bunt podyktowany był wrażliwością i troską o człowieka. Zrobił coś, co było zakazane przez bogów ale dokonał tego w dobrej wierze.
Bunt jest niemalże przypisany bohaterom romantycznym są to bowiem najczęściej postacie ludzi, którzy nie mogą znaleźć dla siebie miejsca w rzeczywistości, w której się znaleźli. Źle czuli się w społeczeństwie. Byli nadwrażliwi i dążyli do czegoś innego niż to, na co pozwalały im mieszczańskie ideały. Jednocześnie byli to wielcy indywidualiści przekonani o swej wielkości i niezwykłości. Przykładem takich bohaterów są Konrad Wallenrod, tytułowy bohater powieści poetyckiej Adama Mickiewicza, oraz Kordian czyli tytułowy bohater dramatu Juliusza Słowackiego. Obaj bohaterowie buntują się w imię ważnych dla nich wartości, takich jak miłość, wierność czy miłość do ojczyzny. W imię miłości do ojczyzny, chcąc walczyć dla niej Konrad Wallenrod łamie zasady rycerskiego kodeksu. Wybiera walkę nieuczciwą i pozbawioną szlachetności czyli podstępną, ale decyduje się na to ponieważ wie, że dzięki temu będzie to walka skuteczna. Za swoją decyzję płaci wysoką cenę. Do końca życia miotany jest rozterkami, a umiera skazany za zdradę. Kordian także jest romantycznym buntownikiem. Szuka swego miejsca w życiu, szuka także swej ścieżki i ideałów, którym mógłby poświęcić życie. Na początku poznajemy go jako romantycznego kochanka, jednak rezygnuje z miłości bo wie, ze nie da mu ona szczęści. Rozczarowanie przynosi mu także spotkanie z papieżem. Swoją drogę życia odnajduje podczas pobytu na szczycie Mont Blanc. Wówczas chce walczyć za ojczyznę. Mimo nieustannego zmagania się z losem i buncie przeciwko rzeczywistości Kordian jest wciąż bohaterem słabym. Nie potrafi swych marzeń przenieść do realnej rzeczywistości. Jednak bunt zarówno Kordiana jak i Konrada Wallenroda jest podyktowany miłością do ojczyzny.
Innym romantycznym bohaterem, buntownikiem jest Konrad, bohater III części "Dziadów" Adama Mickiewicza. On także buntuje się przeciwko rzeczywistości. Przede wszystkim jednak Konrad buntuje się przeciwko Bogu. Na początku utworu poznajemy Gustawa. To romantyczny kochanek, targany namiętnościami, nieszczęśliwie zakochany. Jednak w trakcie utworu, Gustaw popełnia w tajemniczy sposób samobójstwo i zamienia się w Konrada. Konrad nie ma w sobie nic z chwiejności Gustawa. Jest butny i hardo sprzeciwia się Bogu. Chce dostać od Niego "rząd dusz", pragnie panowania nad ludzkim losem i światem, ponieważ wierzy, ze w ten właśnie sposób, jeśli będzie miał boską władzę uda mu się uwolnić ojczyznę. Tym samym zarzuca Bogu, że nie zrobił wszystkiego co można w Polskiej sprawie i stawia się ponad Nim. Gustaw nie otrzymuje boskiej siły, przez swą pychę nie doznaje także wizji, w której dowiaduje się co czeka Polskę, to bowiem widzi ksiądz Piotr.
Jak dowodzą przytoczone przykłady, bunt to częsty motyw literacki. Co więcej buntownicy to ważni w polskiej literaturze bohaterowie. Ich czyny są najczęściej przejawem ich odwagi siły i determinacji, co sprawi iż są postaciami godnymi uwagi.
