Motyw tułaczki bardzo częsty wykorzystywany był przez twórców. Bohaterowie wielu utworów literackich wyruszali w świat z rozmaitych powodów.

Stary Testament opisuje wędrówkę narodu wybranego do ziemi obiecanej. Celem tej podróży była kraina, gdzie Izraelici mieli być wolni. Motyw drogi obecny jest też w "Przypowieści o synu marnotrawnym". Wyruszył on w świat i roztrwonił majątek otrzymany od ojca. Kiedy zabrakło mu pieniędzy, tułała się po świecie, najął się do pasienia świń. W końcu skruszony postanowił wrócić do rodzinnego domu. Ojciec przyjął go z otwartymi rękami. Starszy syn był poirytowany tą sytuacją, uważał, że nigdy nie otrzymał od ojca takiej nagrody, a wiernie mu służył. Ojciec mu wyjaśnił, dlaczego cieszy się z powrotu jego brata: "Synu, ty zawsze jesteś ze mną, a wszystko moje twoim jest. On zaś był umarły, a znowu ożył; zaginął, a odnalazł się." Przypowieść uczy, że każdy człowiek jest synem marnotrawnym.

"Odyseja" powstała w I połowie VIII wieku p.n.e. Jej bohaterem jest Odyseusz, król wyspy Itaka. Prześladowany przez boga Posejdona błąkał się przez dwadzieścia lat po morzu. Klątwa Posejdona nie pozwala powrócić mu do Itaki. Tułała się po świecie ze swoimi towarzyszami. Podczas tej wędrówki Odyseusz doznał wielu przygód, trafia na wyspę czarodziejki Kirke, odwiedza króla wiatrów Eola, poznaje tajemnice królestwa umarłych, spotyka syreny, musi stawić czoła Sylli i Charybdzie. Stracił wszystkich towarzyszy, ale dzięki opiece bogini Pallas Atene, Odyseusz dociera w końcu do ojczyzny. W rodzinnej Itace oczekiwała go wierna żona- Penelopa i syn- Telemach. Odyseusz przeżył drogę powrotną do domu, pełną tortur.

Adam Mickiewicz w "Sonetach krymskich" ukazał samotnego podróżnika. To wędrówka w sensie fizycznym i emocjonalnym. Tułaczka staje się okazją do refleksji nad przemijalnością życia. Podróżnik to bohater romantyczny, samotny, pełen tęsknot, wrażliwy. Mickiewicz umieścił piękno przyrody krymskiej i naddniestrzańskiej na pierwszym planie. To natura jest źródłem przeżyć i refleksji. Wędrówka staje się także pretekstem do snucia refleksji o przemijaniu, znikomości człowieka wobec piękna natury. "Sonety krymskie" powstały po wyprawie z Odessy na Krym, którą odbył Mickiewicz w 1825 roku. Najbardziej znany sonet to "Stepy akermańskie". Mickiewicz prezentuje w nim obraz okolic Akermanu nad Dniestrem. Step to suchy ocean, podróż przypomina rejs po wielkim morzu. Poeta zastanawia się czy jest coś jeszcze poza odkształceniem stepu w wodę. Jest jeszcze cisza. Człowiek może odczuwać tęsknotę w takich warunkach.

"Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu;

Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi;

Tam z dala błyszczy obłok - tam jutrzenka wschodzi;

To błyszczy Dniestr, to weszła lampa Akermanu."

Mickiewicz wspomina ojczyznę. I kończy utwór: "Jedźmy, nikt nie woła." Poeta jest samotny.

"Burza" to utwór pełen grozy. "Burza" to opis dynamiczny, dominuje tu ruch ("ster prysnął", "zdarto żagle", "ryk wód"). Krótkie frazy i równoważniki dań pozwalają oddać strach, jaki panuje wśród pasażerów statku, jedni się modlą, inni płaczą. Jest na pokładzie ktoś samotny, poeta romantyczny, który nie odczuwa lęku. Bohater nie ma już sił i wiary.

"Ajudah" to romantyczny obraz wielkiej góry. Na jej szczycie znajduje się bohater romantyczny. Widok spienionych fal i pozostawionych przez nie muszel i pereł wzbudza refleksję autora. Ajudah jest jak serce poety. Fale to namiętności.

"Podobnie na twe serce, o poeto młody!

Namiętność często groźne wzburza niepogody;

Lecz gdy podniesiesz bardon, ona bez twej szkody."

Po falach pozostają skarby takie jak perły czy muszle. Poeta nawiązuje tym do nieśmiertelnych pieśni, tematu osamotnionego poety i jego sławy po śmierci.

"Czartydah" wyraża cierpienie słabego człowieka. Muzułmanin odmawia modły u podnóża góry Czartydah. Góra jest obojętna na ludzkie cierpienie. Nic nie wzrusza głazu, wciąż milczy, a muzułmanin jest drobnym i kruchym człowiekiem. Poeta zastanawia się, czy Bóg jest też taki niewzruszony, wielki i obojętny na ludzkie cierpienia. Sonet "Bakczysaraj" to opis stolicy chanów krymskich- Bakczysaraju. Niegdyś miasto było potęgą, tętniło życiem. Teraz niszczeje, rośliny wdarły się do pałaców, szarańcza zżera trony, obecnie to ruina.

"Skróś okien różnofarbnych powoju roślina,

Wdzierając się na głuche ściany i sklepienia,

Zajmuje dzieło ludzi w imię przyrodzenia

I pisze Balsazara głoskami "RUINA"."

Bakczysaraj to upadek dawnej świetności, pozostała tylko fontanna, która wciąż bije. Woda ukazana została jako symbol życia i wieczności. Mickiewicz zastanawia się nad przemijalnością świata. W "Sonetach krymskich" obserwujemy świat uduchowiony.

Skawiński to główny bohater noweli "Latarnik" Henryka Sienkiewicza. Po długiej tułaczce przyjeżdża do Panamy, gdzie ma pracować jako latarnik. Skawiński wiedzie tułacze życie, nigdzie nie udało mu się osiedlić na stałe. Mieszkał w Kalifornii, w Brazylii, tułał się tam kilka tygodni po lasach. Bohater próbował też ułożyć sobie życie w Arkansas i Hawanie, ale tam również osiedlenie zakończyło się niepowodzeniem. W Panamie otrzymuje książki z polskiego towarzystwa, które powstało w Nowym Jorku. Skawińskiemu wydawało się, że w Panamie osiedli się na stałe i skończy z poniewierką. Za sprawą lektury "Pana Tadeusza" wszystko się zmienia. Lektura poematu wywarła na Skawińskim ogromne wrażenie. Budzie się w nim uśpiona tęsknota za ojczyzną. Skawiński rzuca się na ziemię i prosi ojczyznę o przebaczenie, że o niej zapomniał. Skawiński zapomina o swoich obowiązkach i nie włącza latarni. Przez to traci pracę. Kilka dni później Skawiński znajduje się na statku do Nowego Jorku, przy piersi ma ukochaną książkę. Tęskni za ojczyzną, czeka go tułaczka po świecie, brak ojczyzny powoduje, że bohater cierpi.

"Księgi narodu polskiego" i "Księgi pielgrzymstwa polskiego" Adama Mickiewicza to dzieło, które miało na celu połączyć Polaków. Polska otrzymała posłannictwo, ma być Mesjaszem narodów. Polscy emigranci powinni głosić ideę miłości ojczyzny, poświęcenia. "Polak w pielgrzymstwie nie ma jeszcze imienia swego, ale będzie mu to imię potem nadane, jako i wyznawcom CHRYSTUSA imię ich potem nadane było.

A tymczasem Polak nazywa się pielgrzymem, iż uczynił ślub wędrówki do ziemi świętej, Ojczyzny wolnej, ślubował wędrować póty, aż ją znajdzie.

Ale naród polski nie jest bóstwem jak CHRYSTUS, więc dusza jego, pielgrzymując po otchłani, zbłądzić może, i byłby odwleczony powrót jej do ciała i zmartwychwstanie." Tak więc pielgrzymowanie Polaków nie jest zwykłą tułaczką. Istotą dzieła jest pojęcie narodu wybranego i zapowiedź nadejścia lepszych czasów. "I pokazało się, że wielkość i moc okrętów dobre są, ale bez gwiazdy i kompasu niczym są.

A gwiazdą pielgrzymstwa jest wiara niebieska, a iglicą magnesową jest miłość Ojczyzny.

Gwiazda świeci dla wszystkich, a iglica kieruje zawsze na północ. A wszakże z tą iglicą można żeglować i na wschodzie, i na zachodzie, a bez niej i na morzu północnym przyjdzie błąd i rozbicie.

Więc z wiarą i miłością wypłynie statek pielgrzymski polski, a bez wiary i miłości ludy wojenne i potężne zabłądzą i rozbiją się. A kto z nich wyratuje się, nie odbuduje okrętu." Utwór stylizowany jest na kształt Biblii, znajdziemy tu przypowieści.

Władysław Reymont w "Chłopach" ukazał tułaczkę starej Agaty, która wygnała z domu rodzina. Agata musiała w mieście żebrać o pieniądze. Autor opisał podobny los wielu mieszkańców wsi, którzy musieli sami utrzymywać się, bo nie byli już przydatni do pracy na roli.

Motyw tułaczki był wykorzystywany często przez wielu twórców. Bohaterowie wyruszali w świat za lepszym życiem, uciekali przed złem, szukali czegoś lub kogoś albo byli do tego po prostu zmuszeni.