Daty wyznaczające granice Młodej Polski to 1891 - 1918. Rok początku epoki to data debiutu Kazimierza Przerwy-Tetmajera, Franciszka Nowickiego, Andrzeja Niemojewskiego - artystów całkowicie młodopolskich. Natomiast umowna data końcowa zbiega się z zakończeniem I wojny światowej i odzyskaniem wolnego państwa polskiego.

Używane zamiennie nazwy epoki:

Modernizm - najbardziej pojemne określenie, oznacza nowoczesną sztukę i różnorodne przejawy nowatorstwa w sztuce; nazwę tę stosowano z powodzeniem przede wszystkim w Niemczech;

Neoromantyzm - w tej nazwie wyraża się tendencja nawiązywania w sztuce modernistycznej do dokonań romantyków; istotnym elementem było podnoszenie kwestii narodowowyzwoleńczej; sięganie do przeszłości podkreślało ciągły charakter kultury;

Dekadentyzm - (z francuskiego "decadence" czyli upadek) wartościujące określenie, które służyło wyrażaniu skrajnie pesymistycznych nastrojów charakterystycznych dla końca stulecia, powszechny kryzys wartości, przeświadczenie o zbliżającej się zagładzie;

Symbolizm - to określenie funkcjonowało przede wszystkim we Francji i odnosiło się do tych artystycznych zjawisk, w których najważniejsze było ukazywanie tajemniczych i niezbadanych sfer, stąd wynikała niejasność, aluzyjność i sugestywność tych dzieł;

Impresjonizm - (z francuskiego "impression" czyli wrażenie) nazwa podkreśla główną cechę obrazowania epoki: przede wszystkim subiektywność, przedstawienie krótkotrwałych i ulotnych wrażeń, pokazywanie pełnych dynamiki obrazów.

Filozofia epoki:

Schopenhaueryzm (Artur Schopenhauer) - filozofia pesymizmu, życie jest pasmem cierpień, gdyż ludzie dążą do osiągnięcia szczęścia, ale nie udaje im się to; ludzkie życie jest pozbawione celu; zakończeniem egzystencji jest śmierć, która jednocześnie wybawia człowieka od trudów życia; można próbować przełamać poczucie bezsensu przy pomocy sztuki (daje możliwość wyciszenia i kontemplacji), nirwany (wyzbycie się wszystkich namiętności i zanurzenie w zobojętnieniu).

Nietzscheanizm (Friedrich Nietzsche) - filozofia głosząca kult silnej jednostki ludzkiej, konieczność doskonalenia swego charakteru i kondycji fizycznej; według Nietzschego ludzie dzielą się na panów i niewolników; zgodnie z założeniami tej filozofii wszelkie uczucia litości i altruizmu są niepotrzebne.

Bergsonizm (Henri Bergson) - to optymistyczna filozofia szczególnie bliska romantykom; według Bergsona nie można poznać świata poprzez doświadczenia, ale przede wszystkim przy pomocy intuicji; filozof wierzył też, że w każdym człowieku drzemie elan vitale - siła, która warunkuje jego stały rozwój i kieruje jego działaniami.

Kierunki artystyczne:

Impresjonizm - zapożyczony z malarstwa kierunek, którego twórcy usiłowali oddać chwilowy nastrój, ulotne wrażenie; malarze impresjoniści sięgali po jasne i pastelowe kolory, używali plam w miejsce kresek.

Symbolizm - kierunek artystyczny, jego zwolennicy wyrażali trudne do wyrażenia uczucia i emocje przy pomocy symboli; twórcy chcieli osiągnąć zamierzony efekt u odbiorcy dzięki odwoływaniu się do sfery pozarozumowej, intuicyjnej.

Naturalizm - ukształtowany w pozytywizmie kierunek, którego twórcą był pisarz francuski Emil Zola; zgodnie z jego postulatami literatura powinna być dokładnym, niemalże fotograficznym zapisem rzeczywistości; naturalista ma być przede wszystkim badaczem i naukowcem, który próbuje opisywać odwieczne mechanizmy rządzące otaczającym nas światem.

Ekspresjonizm - kierunek artystyczny polegający na zestawianiu gwałtownych i kontrastowych obrazów, często pojawiała się także deformacja i makabra, twórcy chętnie prezentowali zwyrodniałe formy w stanie rozkładu; w ekspresjonistycznej poezji pojawiała się poetyka krzyku oraz obrazy sytuacji ekstremalnych i ostatecznych jak w przypadku hymnu Jana Kasprowicza "Dies irae".

Katastrofizm - skrajnie pesymistyczna postawa życiowa, która opierała się na przeświadczeniu o nieuchronnie zbliżającej się katastrofie.