zespół motywów literackich, który pojawił się w literaturze przełomu XIX i XX w. w związku z dekadentyzmem. Wywodzą się one z pesymistycznej filozofii A. Schopenhauera (O wolności woli ludzkiej, O podstawie moralności), który głosił, iż życie ludzkie jest bezcelowe, podtrzymują je tylko ślepe siły życiowego popędu i lęku przed śmiercią, a jego istotą jest bezmiar cierpienia. Ucieczką od tego egzystencjalnego cierpienia może być jedynie rezygnacja z wszelkiego działania, pogrążenie się w nirwanie lub kontemplacja sztuki. Elementy schopenhaueryzmu występują w wielu utworach poetyckich okresu Młodej Polski, np.: K. Przerwy-Tetmajera Koniec wieku XIX, Nie wierzę w nic, J. Kasprowicza Dies irae, L. Staffa Deszcz jesienny.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
