- W najogólniejszym znaczeniu klasycyzm to zespół cech
charakterystycznych dla
literatury i sztuki starożytnej Grecji i Rzymu, które określały kanony piękna i poprawności dzieła. Za klasyczne
uznać można wszystkie epoki, które programowo nawiązywały do reguł
sztuki antycznej, a więc zarówno
renesans, jak i
oświecenie. - Prąd kulturalno-literacki, który rozwinął się w
XVII wieku we Francji, w nawiązaniu do wzorów antycznych i filozofii Kartezjusza
racjonalizmu. Reguły sztuki klasycyzmu zostały zawarte w programowym dziele
M. Boileau Sztuka poetycka (1674). Za główny cel sztuki Boileau uznał poszukiwanie prawdy i
piękna. Teoria klasycyzmu odwoływała się do antycznej kategorii
mimesis, postulowała naśladowanie natury przez sztukę, określała reguły i
zasady budowy dzieła literackiego (zasada
decorum, nakaz harmonii i umiaru,
zasada trzech jedności, teoria trzech stylów). Najwybitniejszymi przedstawicielami klasycyzmu we Francji byli:
P. Corneille, J. Racine, Molier, La Fontaine, zaś w Polsce: I.
Krasicki i A. Naruszewicz. Reguły klasycyzmu zostały programowo
odrzucone przez romantyzm. Tendencje klasycystyczne powracały także
w późniejszych epokach, również w literaturze XX w. (zob.
neoklasycyzm).
