Jestem studentką filologii polskiej i przez kilka ostatnich dni miałam praktyki w szkole. Dostałam do przeprowadzenia lekcję na temat ludzkiej natury. Kiedy po raz pierwszy usłyszałam temat lekcji, przestraszyłam się, że uczniowie niezbyt chętnie wezmą udział w niej. Zresztą nawet nie miałam pomysłu jak poprowadzić tą lekcje. Długo zastanawiała się na tym. Zależało mi też, aby wypaść jak najlepiej, bo w przyszłości chciałabym zostać nauczycielem.

Gdy już stanęłam przed klasą wiedziałam jak chcę przeprowadzić tą lekcję. Na tablicy napisałam zdanie: "Teraz jestem Kreonem, teraz Kreonem, a teraz tchórzliwym strażnikiem". Poprosiłam też, aby uczniowie spróbowali podać definicję pojęcia "natura ludzka". Uczniowie chętnie podawali różne propozycje zdefiniowania tego pojęcia. Ich ogólne wnioski były bliskie definicji natury z Encyklopedii Powszechnej PWN, która podaje, że: "natura ludzka to całokształt niezmiennych cech psychofizycznych, które charakteryzują człowieka jako przedstawiciela gatunku i determinują zespół motywów jego postępowania, celów dążenia oraz przyjmowanych wartości". Potem powiedziałam, że według religii chrześcijańskiej każdy człowiek posiada naturę. Jednak ku mojemu zaskoczeniu nie wszyscy uczniowie zgodzili się z tą tezą. Niektórzy uważali, że człowiek jest pozbawiony natury natomiast podlega prawu przypadku. Aby zachęcić uczniów do dalszej dyskusji dodałam, że każdy człowiek posiada trzy sfery swojej natury: duchową, fizyczną i psychiczną, które regulowane są poprzez szereg reguł. I znowu klasa podzieliła się w swoich poglądach: jedni przyznali mi racje, drudzy natomiast twierdzili, że nie mam racji. Aby dojść do kompromisu poprosiłam, aby każdy indywidualnie napisał na podstawie wybranych przez siebie bohaterów literackich swoje zdanie na temat natury ludzkiej. Uczniowie bardzo chętnie zabrali się do pracy.

Wieczorem usiadłam w swoim pokoju i wzięłam do reki wypracowania napisane przez uczniów. Szczególnie zaciekawiło mnie jedno z nich. Uczeń pisał:

"Rozważania na temat natury ludzkiej chciałabym rozpocząć od prezentacji postaci Nerona, jednego z bohaterów powieści Henryka Sienkiewicza, Quo Vadis. Neron to władca Rzymu, który jest tyranem. Otacza się gronem różnych doradców, którzy utwierdzają cezara w jego przekonaniu o geniuszu i byleby tylko zostać przy tronie Nerona, podsuwają mu straszliwe pomysły. Gdy Neron ubolewa nad tym, że nie może napisać poematu na temat pożaru Troi, doradcy sugerują mu, aby spalił Rzym i w tym pożarze poszukał natchnienia. Neron jest bezwzględnym człowiekiem, który żeby zaspokoić własne żądze zabija bez skrupułów. Zależy mu tylko na zaszczytach, nie jest natomiast w ogóle zainteresowany dobrem państwa. Jest egoistą, który ciągle domaga się pochwał i laurów. Neron to człowiek słaby wewnętrznie, który nie umie kierować się żadnymi wartościami.

Kreon, władca Teb, z dramatu Sofoklesa, to również tyran. Wstępując na tron zależało mu na tym, aby zdobyć posłuszeństwo i szacunek swoich poddanych. Zapomina jednak o uczuciach swych najbliższych. Kieruje się gniewem i pychą. Twierdzi, że od prawa, które ustanowił nie ma żadnego odwołania. Kreon pragnie władzy ponad wszystko; to ona jest dla niego najważniejsza. Ponosi jednak klęskę polityczną i osobistą, bo traci wszystkich tych, których kochał.

Zarówno Neron, jak i Kreon mają w swojej naturze wpisane pragnienie władzy. Jednak ta natura niszczy nie tylko samych władców, ale również ludzi, którzy znajdują się obok nich.

Hamlet, bohater dramatu Szekspira to człowiek o niezwykle skomplikowanej naturze. Jest młodym, wykształconym i bardzo inteligentnym człowiekiem. Hamlet musi pomścić śmierć swojego ojca, ale jest świadom tego, że spełnienie obietnicy danej duchowi ojca, wywoła lawinę nieszczęść. Hamletowi przyszło żyć w świecie, w którym był niezrozumiany i wyobcowany. Jego naturą była ogromna wrażliwość i subtelność, w jego naturze leżała zemsta natomiast nie był człowiekiem złym. Był marionetką, narzędziem, który wykonywał narzucone mu polecenia. Pozostał wierny swojej naturze, w której zapisana była miłość do ojca . Należy jednak pamiętać, że Książe w tym szale zemsty zniszczył życie Ofelii oraz zabił niewinnego Poloniusza. Mimo, że nie był mordercą - zabijał.

Antygona, przeciwniczka Kreona to postać, która pozostaje wierna sobie i swoim ideałom. Antygona pomimo zakazu Kreona grzebie zwłoki brata Polinejkesa wywołując tym ogromny gniew władcy. W swoim postępowaniu kieruje się miłością, posłuszeństwem wobec praw boskich. Sama o sobie mówi: "współkochać przyszłam, nie współnienawidzić". Antygona kocha prawdę i chce być jej wierna pomimo wszystko. W jej naturze leży odwaga i walka o swoje wartości.

Tchórzliwym strażnikiem jest władca, który nie potrafi mądrze rządzić i daje się kierować swoim doradcom. W historii Polski takim władcą był Michał Korybut Wiśniowiecki. Był nieudolną marionetką w rękach szlachty, która posadziła go na tronie, by sama móc sprawować władzę.

Zaprezentowane przeze mnie postacie wskazują, że natura ma na człowieka bardzo duży wpływ, ale człowiek czasami postępuje w niezgodzie z samym sobą a tym samym występuje przeciwko swojej naturze. Zdarza się, że zostajemy obdarzeni cechami, które okazują się w pewnych momentach naszego życia niewłaściwe."

Po przeczytaniu tego wypracowania zdałam sobie spraw, że postępowanie człowieka nie zależy tylko od jego natury. Ma na nie niewątpliwy wpływ miejsce i czas, w jakim przyjdzie mu żyć a także sytuacja życiowa, w jakiej zostanie postawiony. Ważne jest natomiast, aby bez względu na to, jaką naturę się posiada, postępowało się w zgodzie z własnymi wartościami i ideałami. Wtedy możemy ocalić swoją naturę.