Działalność dramatyczna w epoce pozytywizmu skupiała się wokół problematyki historycznej i mieszczańskiej. Czerpała ona swoje inspiracje z tradycji dramatu oświeceniowego a zwłaszcza sztuk popularnego wówczas Moliera. Akcja dramatów rozgrywała się we współczesnych realiach, bohaterowie byli zwykłymi ludźmi. Chętnie prezentowano sylwetki kupców, dorobkiewiczów, prostych szlachciców. Dramat nie miał być tylko źródłem zabawy, ale jak cała pozytywistyczna literatura miał propagować pewne ideologie, hasła, miał mieć właściwości dydaktyczne i pedagogiczne.
Pierwszym typem dramatu popularnego w pozytywizmie był dramat wywodzący się jeszcze z ideologii romantycznych, swoisty epigon przeszłej epoki. W takich utworach były prezentowane wielkie, wybitne jednostki, mające duży wpływ na losy Polski oraz znamienite dla ojczyzny wydarzenia. Przedstawiano namiętności targające dowódcami prowadzące ich do wielkich poświęceń lub czynów moralnie nie godnych. Autorami takich sztuk byli: Józef Szujski i Wincenty Rapacki.
Mieszczańskie utwory dramatyczne wykorzystywały pewne stereotypowe konstrukcje w sposobie przedstawiania bohaterów, konstruowaniu akcji oraz zamieszczaniu podsumowujących puent. Miały być wyrazem tendencyjności epoki, w której powstawały: "sztuki z tezą". Pojawiały się w nich charakterystyczne wątki rodzinne, potępienie kapitalistycznego pojmowania świata, w którym pieniądz był głównym celem, piętnowały dorobkiewiczów, w których wraz ze wzrostem majętności wzrastało ich ego i poczucie wyższości, ośmieszano stereotypy myślowe, nieustannie pogłębiające się różnice stanowe i arystokratów. Autorami takich sztuk byli: Michał Bałucki, który napisał między innymi: "Grube ryby" i "Klub kawalerów", Józef Bliziński, jako autor: "Rozbitków"; Aleksander Świętochowski i jego: "Nieśmiertelne dusze" oraz "Niewinni", czy też Gabriela Zapolska ze swoja słynną "Moralnością Pani Dulskiej".
W pozytywistycznej stolicy Polski funkcjonowały dwa Teatry: Teatr Rozmaitości oraz Teatr Wielki. Zaborcy zezwalali na wystawianie oper, baletów i sztuk rozrywkowych. Repertuar opierał się na przedstawieniach lekkich, jak na przykład wodewile, farsy czy utwory melodramatyczne. Zaczęło kształtować się aktorstwo, jako sztuka zawodowa. Najwybitniejszą aktorka ówczesnego teatru była Helena Modrzejewska.
Ogromnego znaczenia nabrały dwa główne teatry funkcjonujące w Galicji- Teatr Krakowski, którego dyrektorem był S. Koźmian oraz Teatr Lwowski, które ze względu na panująca w Galicji większą suwerenność i autonomiczność Polaków prezentowały utwory bardziej ambitne, dotyczące wielkiej narodowej polskiej tradycji. Tam również były wystawiane komedie napisane przez Aleksandr Fredrę. Teatry galicyjskie bardzo dobrze się rozwijały, aktorzy pomnażali swe umiejętności. Odstąpiono tu od popisowej gry pojedynczego aktora, którą zastąpiono zgodną współpracą i grą całej trupy. Te teatry osiągnęły dużo sukcesów, w pewnym sensie kontynuowały wielki triumf teatru romantycznego.
