Teatr grecki swoje początki wziął z religijnych uroczystości ku czci boga wina, życia i biesiad, Dionizosa.

Święta ku jego czci odbywały się cztery razy w roku. Najważniejsze były odbywające się na przełomie marca i kwietnia Wielkie Dionizje. Z tego poważnego w wymowie święta zrodziła się antyczna tragedia grecka.

Jesienią odbywały się Małe Dionizje, było to święto winobrania, o żartobliwym charakterze. Z Małych Dionizji narodziła się komedia.

W czasie Wielkich Dionizji śpiewano dytyramb, czyli pieśń chwalącą Dionizosa, z niej powstała tragedia.

Nazwa tragedia, oznacza pieśń kozła, a wzięła się z faktu, że dytyramb był śpiewany przez osoby przebrane w koźle skóry. Kozioł to po grecku tragos, a ode to pieśń, stąd tragedia.

Pierwszym znanym dramaturgiem był żyjący w VI wieku p.n.e., Tespis. Za jego czasów na scenie występował tylko jeden aktor, który prowadził dialog z chórem . Drugiego aktora miał wprowadzić Ajschylos, który żył na przełomie VI i V w. p.n.e., natomiast trzeciego, żyjący w V w. p.n.e., Sofokles.

Teatry w starożytnej Grecji znajdowały się na świeżym powietrzu, widownia była wykuta w skale, musiała być dość duża, aby pomieścić wszystkich chętnych, bowiem zainteresowanie teatrem w antycznej Grecji było ogromne, był to ulubiony sposób spędzania wolnego czasu.

Aktorzy w teatrze antycznym występowali w maskach i butach na koturnach, które były konieczne, po to, aby byli dobrze widoczni dla widzów siedzących w ostatnich rzędach widowni. Jednak nie była to jedyna funkcja koturnów, gdyż dzięki ich wysokości, oznaczony był status społeczny bohatera, im koturny były wyższe, tym bohater pochodził z wyższej klasy społecznej. W antycznym teatrze greckim, występowali wyłącznie mężczyźni, którzy odgrywali również role kobiece. Teatry były zbudowane w taki sposób, aby wykorzystać naturalną akustykę miejsca.

Klasyczna tragedia grecka była bardzo wymagającym gatunkiem dramatycznym . Musiała być w niej spełniona zasada trzech jedności ; czasu, miejsca i akcji. Wymagała ona, aby wydarzenia toczyły się w jednym miejscu, w czasie, który nie przekraczał dwudziestu czterech godzin, a akcja dotyczyła tylko jednego wątku. Wydarzenia, które dotyczyły akcji, ale działy się w innym miejscu były relacjonowane przez posłańców. O wydarzeniach, które miały miejsce wcześniej możemy dowiedzieć się z wypowiedzi bohaterów lub chóru. W antycznej tragedii greckiej obowiązkowe było także zachowanie zasady decorum, która polegała na dobraniu odpowiedniej formy słownej do wypowiadania poważnych, tragicznych i wzniosłych treści.

Nigdy nie umieszczano w tragedii elementów komicznych, groteskowych, nie używano wulgarnych lub potocznych słów.

Tragedie opierały się głównie na wątkach mitologicznych. Główni bohaterowie tragedii pochodzili królewskich rodów.

Przyczyną akcji w tragedii był konflikt tragiczny, który polegał na postawieniu bohatera w sytuacji wyboru pomiędzy dwiema racjami, z których każda była równie ważna.

Tragizm polegał na tym, że bez względu na to, jakiego wyboru dokonywał bohater, jego losy kończyły się nieszczęśliwie.

Widz oglądający tragedię przeżywał katharsis, wstrząs psychiczny, oczyszczenie wewnętrzne spowodowane śledzeniem tragicznych losów bohatera, które wywoływały współczucie i zarazem trwogę, że taki los mógłby się przydarzyć każdemu.

Budowa tragedii antycznej:

  • Prologos - to zapowiedź tematu tragedii;
  • parodos - to wejście chóru, pierwsza pieśń;
  • epejsodiony - to epizody akcji, w których grali aktorzy;
  • stasimony - to pieśni chóru, komentującego akcję;
  • exodos - to ostatnia pieśń chóru, wypowiadającego puentę tragedii.

Niekiedy stasimony były zastępowane kommosami, czyli dialogami toczonymi pomiędzy chórem i bohaterami.

Tragedie pisał Sofokles, który stworzył. trylogię opowiadającą o tragicznych losach rodu Labdakidów, w której skład wchodziły: ,,Król Edyp", "Edyp w Kolonie" i "Antygona". Inne jego tragedie to m.in.: "Elektra" i "Trachinki".

Innym tragikiem był Ajschylos, autor, takich tragedii, jak :,,,Prometeusz skowany", "Persowie", "Błagalnice" i trylogia ,,Oresteja".

Dużo mniej sformalizowanym gatunkiem dramatycznym była komedia. Najsłynniejszym jej twórcą był Arystofanes.

Komedia operowała różnymi typami humoru, niekiedy bywała bardzo wulgarna. Poruszała tematy polityczne i społeczne . Była jednak dużo mniej ceniona, aniżeli tragedia.