1918 rok zastał Włochy ogarnięte ogólnie pojętym kryzysem. W społeczeństwie, rozgoryczonym postawą sprzymierzeńców z czasów wojny, coraz częstsze stało się przeświadczenie o tzw. "kulawym zwycięstwie". Rozbrojenie wojska, a także stopniowa zmiana polityki gospodarczej z "militarystycznej" na "pokojową" wyrażała się ogromnym wzrostem bezrobotnych, zasilających robotnicze organizacje w północnej części kraju i wielką frustracją ogarniającą ogół włoskiego społeczeństwa. Dewaluowały się ideały, które zaledwie przed 70 laty doprowadziły włoskie państwo do zjednoczenia. Przez cały czas narastała przepaść pomiędzy uprzemysłowioną północą, a rolniczym i zacofanym południem. Niezadowolenie najwyraźniej uwidaczniało się w odezwach kombatantów i robotników zakładów przemysłowych. Do jednego z najpoważniejszych wystąpień doszło w roku 1919, kiedy to 2 tys. byłych wojskowych pod przywództwem literata Gabriela d'Annunzio opanowało miasto Fiume (dziś Rijeka na terenie Chorwacji), co ukazało całkowitą bezradność ledwie utrzymujących się na stanowiskach socjalistów. W owym nieciekawym okresie pojawia się nowa organizacja społeczna - "Fasci di Combattimento" i już niebawem zaznaczy się ona na trwałe w dziejach Włoch.

Benito Mussolini

Przyszedł na świat 20 lipca roku 1883 w Predappio i był synem kowala i nauczycielki prowincjonalnej. Uciekł przed poborem do wojska na obszar Szwajcarii, a w wieku lat 18 został członkiem tamtejszej Partii Socjalistycznej. Jednak za prowadzenie działalności szkodzącej temu państwu zostaje w roku 1904 wydalony z powrotem do Włoch, jako "groźny anarchista". Swoje antyklerykalne i częściowo pacyfistyczne przemyślenia publikuje na stronach dziennika "Avanti", z którego też zostaje usunięty. Niebawem zakłada swoje własne czasopismo - "Poppolo di Italia" zupełnie zmieniając swą polityczną orientację. Tym razem zdecydowanie popiera zbliżający się konflikt zbrojny. Będąc żołnierzem nie osiąga nawet linii frontu, ponieważ zostaje raniony w czasie ćwiczeń, po czym przeniesiono go do rezerwy. Pomimo niewielkiego uszczerbku na zdrowiu rany wojenne pozwolą mu szczycić się godnością kombatanta. Organizuje wkrótce bojówkę, przekształconą następnie w ugrupowanie polityczne i zostaje szefem włoskiego rządu. Jako naczelny wódz - "Duce" wprowadza jednopartyjny, totalitarny ustrój. Ujście jego megalomańskich zapędów odczują niebawem wyspa Korfu oraz Abisynia i Albania. W czerwcu roku 1940 wciąga Włochy na scenę drugiej wojny światowej po stronie III Rzeszy. W roku 1943 zostaje obalony, a następnie uwięziony w budynku hotelu Imperator położonego na szczycie wzniesienia Gran Sasso, skąd odbijają go niemieccy spadochroniarze pod przywództwem SS-Hauptsturmführera Otto Skorzennego. Przez kilka tygodni pełni rolę dyktatora marionetkowego państewka faszystowskiego w mieście Salo. Jednak niebawem zostaje pochwycony przez partyzantów, w momencie gdy w mundurze żołnierza Wehrmachtu usiłuje opuścić terytorium Włoch w którymś z samochodowych konwojów. Rozstrzelany razem z konkubiną, zawiśnie ku powszechnemu pośmiewisku (powieszony do góry nogami) na jednym ze skwerów w Mediolanie.

Faszyści zdobywają władzę

Na Półwyspie Apenińskim coraz częściej prowokowane są zamieszki. Socjalistyczne bojówki nazywane "czerwonymi" usiłują ratować swoich towarzyszy przed zatraceniem władzy przy użyciu siły. Jednak równocześnie wzrasta zaufanie do przywódcy faszystów, którego oddziały nazywane "Czarnymi Koszulami" (zbrojne ramię partii faszystowskiej) występują po stronie pracodawców w rywalizacji z lewicą. Upowszechniane przez nich hasła: "rewolucyjny ład w państwie" i poprawa losu przeciętnego zjadacza makaronu trafiają na niezwykle podatny grunt. Włoskie Związki Bojowe organizują się w roku 1921 w Narodową Partię Faszystowską, której program będzie głosił odbudowę państwa w charakterze kraju imperialnego, a także otwarcie rynków dla całej społeczności Włoch. W dniu 28 października roku 1922 40 tys. faszystów wyrusza z kilku miejscowości w stronę stolicy. Zainicjowany zostaje się tzw. "Marsz na Rzym", ale wbrew powszechnym oczekiwaniom udaje się obyć bez starć. Włoski monarcha - Wiktor Emanuel III, słusznie obawiając się przelewu krwi powierza faszystowskiemu przywódcy misję utworzenia nowego rządu.

Mussolini w pierwszej kolejności powołuje Wielką Radę Faszystowską. Następnie zdelegalizował swoich największych oponentów - Włoską Partię Komunistyczną, ale póki co zachował pluralizm na politycznej scenie państwa. Włochy stopniowo otrząsały się z przejawów kryzysu, spadało bezrobocie (poprzez wprowadzeniu masowych robót publicznych jak np.: budowa dróg, czy osuszanie bagien), wygasały strajki, rozwijało się rolnictwo. Dzięki tym inicjatywom w roku 1924 faszyści z łatwością zdobyli większość w nowym parlamencie, co pozwoliło im uzyskać dobrą pozycję wyjściową przed planowaną ofensywą. Głośnym sprawą okazało się zabójstwo czołowego socjalisty i zdecydowanego krytyka faszyzmu Giacomo Matteotiego. Ciało jego zostało znalezione w sierpniu roku 1924, a wedle oficjalnych sprawozdań porwania i zabójstwa dokonali bliżej nieznani sprawcy, lecz nie ma wątpliwości kim byli zleceniodawcy. W duchu protestu przedstawiciele partii opozycyjnych opuścili parlament. Na początku 1925 roku Mussolini rozgłosił przejęcie całości władzy jako wódz - "Duce", choć formalnie monarchia nie została zniesiona. Zniesiono natomiast wolność druku, a po dokonaniu nieudanego zamachu na wodza zlikwidowano wszystkie ugrupowania polityczne oprócz faszystowskiego. Popularne stawało się powiedzenie: "Il Duce sempre ha ragione" - "Wódz zawsze ma rację". Faszystowska propaganda dążyła do pojednania narodu, nadwerężonego klasowymi walkami, wokół idei odrodzenia Cesarstwa Rzymskiego. Chcąc zażegnać występujące w zakładach pracy spory, wprowadzono przymus zrzeszania się w nowe związki zawodowe oraz korporacje, których delegaci partycypowali w decyzjach ogólnowłoskiej Narodowej Rady Korporacji. Wszystkie formy strajku uznano za nielegalne, a jednocześnie rozszerzono opiekę socjalną.

Równocześnie nastąpiło przełamanie impasu w relacjach włoskich władz ze Stolicą Apostolską, od roku 1870 pozostającą w ciągłym konflikcie z włoskim państwem. W roku 1929 podpisano tzw. Konkordat Laterański, który uznawał wyznanie rzymskokatolickie za religię państwową pod suwerenną zwierzchnością papieża.

Włoski dyktator rozpoczyna realizację swej imperialistycznej polityki ekspansji od prób podważenia porządku europejskiego ustanowionego na mocy Traktatu Wersalskiego. Włosi otwarcie popierają działania Austriaków w rywalizacji z wpływami socjalizmu i raczkującego nazizmu, chociaż sami ciągle pozostają ze swoimi północnymi sąsiadami w konflikcie (nierozwiązana sprawa południowego Tyrolu, oderwanego od austriackiego państwa na rzecz Italii w roku 1918). W tym czasie Duce potępia swoich późniejszych sojuszników - nazistowskie Niemcy - za pogwałcenie uchwaleń Konferencji Paryskiej, ale jednocześnie dąży do izolacji państwa francuskiego.

Narzucanie ideologii

Elementem koniecznym w celu zachowania ciągłości faszystowskiego państwa stało się kształcenie młodzieży w duchu zgodnym z obowiązującą ideologią. Szkolenie jest inaugurowane już we okresie wczesnej młodości. W szóstym roku życia każde dziecko, a zwłaszcza chłopcy masowo przystępują do organizacji "Synów Wilczycy". Od ósmego roku życia wcielani są do kolejnej organizacji o nazwie "Balillas", aby po dalszych sześciu latach przystąpić do "Awangardzistów". Końcowym etapem są tzw. "Młode zespoły walki", po którym następuje już awans do elitarnych oddziałów "Czarnych Koszul" oraz partii faszystowskiej. Młodzież, podobnie jak i dorośli bierze udział w niezliczonych defiladach i wiecach, będących demonstracją potęgi reżimu Duce.

Agresja na Etiopię

Po przezwyciężeniu wewnętrznych trudności, Mussolini kieruje się w stronę południa. W grudniu roku 1934 na pograniczu Etiopii (Abisynii) i włoskiej Somalii dochodzi do walk oddziałów włoskich z etiopskimi, co zaognia sytuację w i tak napiętym regionie. W połowie października roku 1935 Włosi wkraczają zbrojnie do Etiopii, przy absolutnej obojętności Ligi Narodów. Etiopski cesarz - Hajle Sellasje jest zmuszony opuścić terytorium swojego państwa, a nienajlepiej wyszkolona i słabo uzbrojona armia etiopska (mało broni palnej) ustępuje miejsca pod naciskiem nieprzyjaciela, który w dodatku wykorzystuje gazy bojowe. W maju roku 1936 upada stolica Etiopii - Addis Abeba, a wydarzenie to ostatecznie przypieczętuje tryumf Włoch. Faszystowska propaganda ogłasza Mussoliniego "wskrzesicielem nowego Imperium Rzymskiego", a króla Włoch Wiktora Emanuela III (będącego faktyczną marionetkę w rękach dyktatora) - abisyńskim cesarzem.

Walki w Abisynii doprowadziły do wzrostu zainteresowania sąsiadem z południa ze strony hitlerowskich Niemiec. Rozpoczęły się poufne negocjacje dotyczące sojuszu obydwu państw. W roku 1937 Włochy przystąpiły do słynnego Paktu Antykominternowskiego, wymierzonego przeciwko komunizmowi i jego matecznika Związkowi Radzieckiemu. 22 maja roku 1939 zawarto oficjalny i jawny sojusz z państwem niemieckim, którego postanowień Włosi dotrzymają jeszcze w czerwcu roku 1940, kiedy to, wypowiadają wojnę dogorywającej Francji i przyłączają się do działań militarnych drugiej wojny światowej.