W plastyce w okresie dwudziestolecia międzywojennego panowała duża różnorodność stylów i gatunków. W rzeźbie sławili Polskę Xawery Dunikowski i Zbigniew Pronaszko. W malarstwie nadal aktywni byli twórcy starszego pokolenia: Julian Fałat, Wojciech Kossak, Jacek Malczewski, Leon Wyczółkowski, Ferdynand Ruszczyc, Wojciech Weis, impresjonista Józef Pankiewicz, a wśród młodszego pokolenia zasłynęli: pejzażysta Tytus Czerwiński, abstrakcjonista Henryk Stażewski, kolorysta Zygmunt Waliszewski, oraz Tadeusz makowski, Wacław Borowski i Mieczysław Szczuka.
W dwudziestoleci popularność zdobyły nowe formy artystycznego przekazu. Były to karty pocztowe, plakaty i ilustracje pojawiające się w gazetach.
Również architektura była bardzo różnorodna. Ziemiaństwo stawiało tradycyjne dworki, nawiązując głównie do klasycyzmu, a także baroku. Zaczęły powstawać także nowe katolickie świątynie. Kościoły budowane z drewna zastępowano murowanymi ponownie odwołując się do wzorców barokowych. W architekturze miast zaczęły pojawiać się budynki użyteczności publicznej, jak banki, uniwersytety, szpitale oraz hotele. Na szeroką skalę zakładano również ogrody i parki miejskie. Największym talentem polskiej architektury był w tym okresie Jan Koszyc - Witkiewicz
Niezwykle bujnie rozwijała się w okresie międzywojennym polska twórczość literacka. Książki stały się bardzo popularne i społeczeństwo posiadało do nich szeroki dostęp. Stefan Żeromski w swym głośnym "Przedwiośniu" wyraził daleko idące rozczarowanie kształtem odzyskanej niepodległości. Ducha nowych czasów w literaturze i poezji oddawali twórcy skupieni w grupie Skamander, której trzon stanowiła tzw. wielka piątka: Jan Lechoń, Julian Tuwim, Jarosław Iwaszkiewicz, Antoni Słonimski oraz Kazimierz Wierzyński. Do popularnych autorów należeli również: Maria Dąbrowska, Zofia Nałkowska - autorka "Granicy", Leon Kruczkowski. W 1924 r. literacką Nagrodę Nobla otrzymał autor powieści "Chłopi" - Władysław Reymont. Nowatorskie prądy w literaturze polskiej wyznaczał Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy). Indywidualnością wśród literackiej bohemy był Tadeusz Boy - Żeleński.
Szybko rozwijały się teatry, których liczba wynosiła 103 (47 stałych i 56 objazdowych). Liczba widzów w 1937 r. wyniosła 5,5 mln. Założono ponad 900 domów ludowych, ponad 100 teatrów ludowych i aż 807 kinoteatrów. Działalność kulturalno - oświatową prowadziło również 175 muzeów.
Coraz bardziej wpływowym medium stawało się radio. W 1926 r. rozpoczęła nadawanie radiostacja warszawska, a 4 lata później działało już w Polsce 11 radiostacji. Liczbę abonentów radiowych szacuje się na około 1 miliona w 1939 r. Radio, jako nowy środek oddziaływania na społeczeństwo zaczęło odgrywać doniosłą rolę. Przy milionie zarejestrowanych odbiorników liczba słuchaczy wynosiła kilka milionów. Stwarzało to możliwości wprowadzenia nowych form kształcenia i informowania społeczeństwa oraz poszerzania jego aspiracji kulturalnych.
Radio stało się wielkim popularyzatorem muzyki. Do najwybitniejszych polskich twórców muzycznych dwudziestolecia międzywojennego należeli: znakomity i znany na całym świecie wirtuoz oraz premier rządu polskiego Ignacy Paderewski, kompozytorzy: Karol Szymanowski, Feliks Nowowiejski, Artur Rubinstein oraz śpiewacy: Ada Sari, Ewa Bandrowska - Turska oraz najpopularniejszy w Polsce Jan Kiepura.
